Ik word wakker in het bed, waarvan ik me niet kan herinneren dat ik er in ben gaan liggen. Een enorme kater wordt verwacht, maar deze is wonderbaarlijk genoeg niet aanwezig. Dat kan niet worden gezegd van de bijzonder bleke Rasti. In het ruime appartement hebben we alle ruimte om te doen wat we moeten doen. Onze was hangt op het balkon. Een balkon, waarbij het buiten valt af te sluiten met plexiglas. De keuken is een gezellige plek, maar te klein om met vijf personen in rond te hangen. Als decoratie hebben ze een aantal Aboriginal schilderijen hangen. Wij hebben er spijt van dat we daar niets van hebben gekocht. Het appartement was ooit van de ouders van Rasti. Zijn broer heeft het daarna overgenomen. Aangezien die nu in Brussel woont, huurt Rasti het weer van hem. Ondertussen laten Rasti en Ivana een nieuw huis bouwen.
We maken een lange wandeling door de bijna geheel gerenoveerde flatwijk. De buitenmuren van de appartementen worden voorzien van dikke lagen isolatie, waarna ze worden gepleisterd en van een kekke kleur worden voorzien. Het resultaat is een enorm contrast met de grauwe blokkendozen, waar nog geen geld voor beschikbaar is. Voordat kleur haar intreden had gedaan, moet deze stad zo spuuglelijk zijn geweest. Rasti en Ivana vinden dat ze in een slechte buurt wonen, alhoewel wij er dan wel erg weinig tuig voor vinden rondlopen. Ons wandeling brengt ons verder door een groot park langs de Kleine Donau. Veel mensen laten hier hun hond uit en hebben tuintjes. We ontmoeten een vriend van de familie. Hij is een beroemdheid, omdat hij de eerste Slowaak is geweest die een bypass operatie heeft ondergaan.
Met de auto (geen Skoda) rijden we naar Devin, op de grens met Oostenrijk. Hier vinden we een indrukwekkende ruïne, wat de overblijfselen zijn van kasteel Devin, dat dateert uit het begin van de jaartelling. De ruïne ligt op een hoogte, op de plek waar de Morava in de Donau stroomt. Het is jammer dat de lucht loodgrijs is en dat er een harde, koude wind staat. Het is net een Nederlandse november dag. Het is beter om in de binnenstad van Bratislava rond te hangen. Vandaag is het een soort van open Monumentendag, wat betekent dat we alle musea van de stad mogen bezoeken voor € 1,50 p.p. Ondanks, of misschien wel dankzij het slechte weer is het erg druk in de toegangstoren, waarin een wapenmuseum is gevestigd. In het klokkenmuseum is het zelfs dringen geblazen om de verfijnde uurwerken te kunnen zien. Vroeger maakten ze van klokken hele kunstwerken. Uurwerken in schilderijen, complete houtsnijwerken om een uurwerk in te kunnen huizen en wat al niet meer voor artistieke gekkigheid.
We rijden langs het huis onze vrienden laten bouwen. Van het oude huis hebben ze alleen de fundering laten staan. De muren en het dak zijn inmiddels geplaatst. Hier geen prefab, betonnen platen en ook bakstenen worden niet toegepast. De muren zijn opgebouwd uit grote, gegoten bruine blokken met een honingraad structuur. Doordat er ook nog een isolatielaag tegenaan wordt geplaatst, zijn de muren een halve meter dik. Ze hebben vier maanden moeten wachten op een vergunning, De aanvraag hiervan had een formaliteit moeten zijn. Het leverde vertraging op, omdat er eigenlijk € 1.500,- aan steekpenning betaald had moeten worden. Toen Rasti uiteindelijk contact opnam met de burgemeester van het stadsdeel, ontstond er een hoop ruzie, maar wel werd de vergunning vrijgegeven.