Tot dusver vinden we de Oekraïne is één van de mooiste landen die we kennen. Hier hoog in de Karpaten zijn de houten huizen uitgevoerd in vrolijke kleuren en zijn ze op kunstzinnige wijze afgewerkt met houten latten. De mensen verbouwen hun eigen groenten op kleine akkers, die als een lappendeken tegen de groene hellingen van de Karpaten aanliggen. Het is bijna onwerkelijk, zo mooi vinden we het hier. Het heeft de hele nacht geregend en ’s ochtends is de lucht helemaal grijs. Het is daarvoor bijna niet mogelijk om het landschap in mooie foto’s te vangen. Het is nog ruim 40 kilometer naar Dolyna. Een afstand die we zonder al te veel moeite afleggen, omdat we afdalen aan de oostelijke zijde van de Karpaten. We fietsen door aaneengesloten en onaangetaste naaldbossen. Het rustige beekje verandert langzaam maar zeker in een snelstromende rivier. De onderbegroeiing wordt gevormd door grote, groene varens. Wilde bloemen zijn ruim aanwezig. Nog nooit zijn we ergens geweest waar de bloemenpracht zo uitbundig is. Het weinige verkeer bestaat uit een incidentele Lada en af en toe een Kamaz, het archetype van de Russische vrachtwagen.
We zijn blij dat we gisteren niet zijn doorgereden naar Dolyna. Het is een onoverzichtelijke, chaotische stad zonder aanwijsbaar centrum en ontspeent van elke aantrekkelijkheid. Het centrum kunnen we dan ook niet vinden en voor het weten rijden we in een deel van de stad, waar de weg het beste te vergelijken is met een gatenkaas. Er lijkt geen enkel hotel te zijn en ook een plek om te eten is onvindbaar. In een ‘magazin’ kopen we een grote salami, een flink stuk kaas en een vers stevig brood. De binnendoor weg naar elders kunnen we niet vinden, waardoor we ons plotseling en ongewild op een hoofdweg met de aanduiding ‘H’ bevinden. In tegenstelling tot de ‘T’ en de ‘P’ wegen is deze weg wel druk, alhoewel het verkeer ons alle ruimte geeft op deze brede weg. Het is geen fijne weg om op te fietsen, omdat de weg recht over de vele steile heuvels gaat en aan de andere kant weer net zo hard naar beneden. Erg frustrerend en vermoeiend. We zijn dan ook blij als we bij de afslag naar Perehinske zijn, waar we volgens onze kaart een hotel zouden moeten kunnen vinden. De weg voert door een vreselijk saai en depressief landschap. Tussen de gaten vol modder ligt af en toe een plakje asfalt. Om de een of andere duistere reden is dit een drukke weg. Grote vrachtwagens vol met boomstammen, de ene na de andere Lada, paard en wagens; alles lijkt onderweg van en naar Perehinske, potentieel mooi gelegen aan een rivier. Niet dus. Gaten in de weg is hier een understatement. Het drukke verkeer moet laveren tussen grote en diepe gaten vol water en modder. Mensen hangen hier wat rond en de huizen maken een vervallen indruk. We zijn zeldzaam in zo’n treurige plaats geweest. Dit is een plek waar mensen relatief vaak een einde aan hun leven maken.
Op een soort van kruispunt, gatenkaas, moddervlakte, parkeerplaats, hangplek, staan we te puzzelen over de weg die we moeten nemen. De omstanders willen ons graag verder helpen en weten ons te vertellen dat er hier geen hotel meer is. In de volgende plaats zou het wel moeten lukken. In een ‘magazin’ slaan we suikerhoudende voedingsmiddelen en een paar blikjes cola. Het wondermiddel waarop Floor fantastisch fietsen kan. Sinds ik alle zware spullen heb overgenomen, is het fietsen voor Floor sowieso een heel stuk leuker geworden. Een lief oud vrouwtje begint geweldig te ratelen in het Oekraïens, waar wij werkelijk geen touw aan vast kunnen knopen. Blijkbaar vindt ze ons helemaal fantastisch en we krijgen alle twee een handkus. Misschien zijn we voor haar wel een teken dat het hier vanaf nu alleen maar beter kan worden. Wij wensen het haar van harte. Fijn voor ons dat zelfs de meest verlepte plaats een fijne herinnering kan worden. Het verlepte Perehinske blijkt nog een grote kerk te hebben met een paar gouden koepels. De kerk ligt aan de rand van het dorp. De kerk zegt dus niets over de staat van het dorp of de liggen van wat je een centrum zou kunnen noemen.
Er ziet niets anders op dan weer door te fietsen. Na Perehinske wordt het landschap gelukkig snel weer aantrekkelijker. Ook de dorpjes hebben weer de vertrouwde charme. We fietsen weer langs houten huizen, door groene valleien vol bloemen en dichte loofbossen. De vrouwen langs de weg lachen hun gouden tanden bloot als we ze enthousiast begroeten met ‘dobroho dnia’. Moe komen we aan in Solotvyn, waar we het hotel dat er zou moeten zijn, niet kunnen vinden. Voor het eerst in de Oekraïne komen we over een soort van pleintje, waar we de hulp van de locals inschakelen. Met drie man sterk komen ze met enige discussie tot de slotsom dat we terug moeten naar de hoofdweg. Daar ergens aan die weg zou een hotel moeten zijn. En inderdaad. Net voor het noodweer losbarst hebben we onderdak gevonden. Voor 300 UAH (€ 30,-) een luxe, met hout afgetimmerde kamer met bad en uitzicht over de rivier. In het restaurant worden we door fijne mensen in de watten gelegd en doen we ons voor 135 UAH (€ 13,-) te goed aan de streekgerechten.
