In dit fijne guesthouse nemen we een rustdag. Voor het ontbijt krijgen we een soort van poffertjes met verse jam en honing. Aan de ontbijttafel raken we aan de praat met Vitali, de eigenaar van Guesthouse On the Corner. Hij weet ons te vertellen dat we pech hebben met het weer. Het slechte weer is begonnen toen we aankwamen in de Oekraïne en het is de verwachting dat het vandaag en morgen ook nog slecht blijft. Daarna wordt het mooi. In het guesthouse kunnen we kosteloos gebruik maken van het internet. Daar maken we mooi gebruik door de foto’s op de website te plaatsen. Ondanks de regen gaan we ’s middags de stad in. Op slippers, want onze schoenen zijn nog doorweekt. Slippers blijken een goede keuze te zijn, want het gaat steeds harder regenen en de plassen worden dieper. Alle straten met hun diepe gaten staan blank. Droge voeten zijn een illusie. Floor dwingt mij om een pakje sigaretten te kopen, want ik ben al twee dagen niet te genieten door het slechte weer. Ik was dan gestopt, maar nood breekt wet.

In Kolomyia zijn twee musea die we kunnen bezoeken. Als eerste het Hutsul museum. De Hoetsoelen bevolken het gedeelte van de Karpaten in het grensgebied tussen Oekraïne en Roemenië. De Hoetsoelen zijn bekend om hun volkscultuur: muziek, klederdracht en houtsnijwerk. Kolomyia vormt het centrum van deze cultuur, vandaar ook het Hutsul museum. Zo krijgen we een beetje een beeld van de streek en de gewoonten waar we doorheen zijn gefietst. De kleding, kleuren en motieven met hun geometrische patronen hebben wel wat weg van Mongolië. We vinden het opvallend dat authentieke culturen zo veel overeenkomsten met elkaar lijken te hebben. Houtsnijwerk is waar de Hoetsoelen echt in uitblinken: houten kisten, uitgesneden ‘schilderijen’, kunstvoorwerpen. Als we nog eens een oude boerderij kopen, dan halen we de inrichting uit de Oekraïne. Als tweede bezoeken we het ‘wereldberoemde’ Pysanka Museum. Het centrale deel van het museum is in de vorm van een pysanka (Oekraïens Paasei). Het is het enige museum ter wereld gewijd aan de pysanka. Een pysanka is een net traditionele motieven versierd ei. Het woord pysanka komt van het werkwoord pysaty, “schrijven”, aangezien de ontwerpen niet worden geschilderd, maar geschreven met bijenwas. Op dit moment beschikt het museum over een collectie van meer dan 10.000 pysanky. Ze zijn allemaal beschilderd in een enorme verscheidenheid aan uiterst precieze en gedetailleerde geometrische patronen.

Er moet ook nog worden gewinkeld. Als eerste gaan we op zoek naar Engelstalige boeken. In een container, omgebouwd tot winkel, moeten we even wachten, maar dan blijkt er een stapeltje Engelse boeken uit een geheim vakje te zijn getoverd. In een andere boekwinkel vinden we voor 320 UAH (€ 33,-) een fotoboek van de Karpaten. Zo’n boek voegt veel toe aan onze herinneringen en daarom hebben we de hoge kosten er voor over. Er mee rond blijven slepen is echter geen optie en daarom gaan we direct door naar postkantoor om het boek naar huis te sturen. Een postkantoor is altijd weer een heel avontuur, vooral als werkelijk niemand ook maar één woord Engels spreekt. Als eerste moeten we een enveloppe hebben, maar de stevige enveloppe blijkt niet groot genoeg te zijn. Naar een ander loket, waar we een doos kopen waar het boek wel in past, maar waar ‘Holland’ een onbekende bestemming lijkt te zijn. Maar na enige tijd en na betaling van 113 UAH (€ 11,-) blijkt Holland plotseling toch een plek te zijn waar een pakje naar toe kan. Laten we hopen dat het goed komt.

Markten zijn van die plekken waar je echt ervaart dat je op reis bent. Alles wat je kunt bedenken, wordt hier wel verkocht. Fiets-, motor- en auto-onderdelen, gereedschap, speelgoed, kleding, schoenen, snoep, brood, groenen en fruit. Vis en vlees wordt verkocht in een aparte hal. De randen van de markt zijn voor de babushka’s in hun bloemetjesjurken en hoofddoeken. Zij verkopen verse melk, paddenstoelen, stekjes, kruiden, kazen, groenten uit eigen tuin, een paar bloemkolen, een tiental appels. Karige handel om hun karige pensioen mee aan te vullen. Waarschijnlijk voor een groot deel weduwe sinds hun mannen niet meer zijn teruggekeerd van de slagvelden van de 2e WO. Aan het einde van de dag keren zij in een van de vele overvolle bussen terug naar een van de omliggende dorpen. Voor 20 UAH (€ 2,-) laat ik mijn haar nog knippen in een boetiek. Aan mijn makkelijke kapsel valt niet veel fout te gaan, dus ook hier vormt de taalbarrière geen probleem.

In het guesthouse raken we aan de praat met een Italiaan, die wel wat weg heeft van Sylvester Stallone. Voorheen een lange termijn reiziger en jaren gewoond op de Canarische eilanden. Voor altijd rusteloos geworden en daarom de laatste jaren voor de helft van het jaar op pad. We begrijpen wat hij bedoeld. Verhalen over grensovergangen en onbegrijpelijke situaties worden afgewisseld met politieke en sociale uiteenzettingen. Hij is pro-Berlusconi en anti-religieus. Tegenwoordig probeert hij wat geld te verdienen met kleine vastgoed projecten in de Oekraïne. Hij kent de regio goed en weet ons te vertellen dat we er niet verstandig aan zouden doen om naar Moldavië te gaan. We zijn er vlakbij, maar we zouden een grote kans lopen in Transnistrië terecht te komen. Een strook land dat zich zelfstandig heft verklaard, maar door niemand wordt erkend behalve Rusland. Het schijnt te worden bestuurd en in handen te zijn van criminelen, oude communisten, maffioso en ander fout volk. Een ding lijkt zeker te zijn als je door Transnistrië komt: je wordt er een stuk armer van. Wij verwachten nog genoeg avonturen in de Oekraïne te kunnen beleven.