Weer terug op het ‘moederschip’ probeert onze gids ons een excursie naar de Drieklovendam aan te smeren. Volgens haar is het noodzakelijk dat we die excursie bij haar boeken, want anders zullen we dam in het geheel niet zien. En dat is nou juist wat we wel willen. Dit is de reden dat we deze trip überhaupt hebben geboekt. We zwichten en onderhandelen over de prijs, waardoor we uiteindelijk 125 RMB (€ 12,60) in plaats van 170 RMB (€ 17,17) per persoon overeen komen. Geen goede prijs blijken we te hebben betaald voor de bus van Yichang naar Wuhan. Bij haar kun je deze kaartjes kopen voor 90 RMB (€ 9,10), terwijl wij er bij haar CITS collega in Chongqing 130 RMB (€ 13,13) hebben betaald. Helaas krijgen we geen geld terug, omdat we volgens haar kaartjes hebben voor de luxe en snelle bus. Deze bus zal speciaal op ons wachten in Yichang, het eindpunt van de boot, waar we ’s nachts zullen aankomen. Daarom ook hadden we ons transport na Yichang al in Chongqing geregeld. Naast de buskaartjes naar Wuhan hebben we ons tevens treinkaartjes van Wuhan naar Guilin laten aansmeren. Het idee is dat we worden afgezet in Wuhan, waar iemand zal staan wachten met onze treinkaartjes. Lekker naïef natuurlijk.
Het feest begint dat ook pas net. We zitten aan de voorzijde van het schip wanneer we de dam naderen. In tegenstelling tot wat ons iedere keer is voorgehouden, komen we pas laat op de avond aan bij de dam. We zien vooral veel lichten, zonder dat we het enorme gevaarte wat daar wordt beschenen kunnen onderscheiden. Het is inmiddels 21.00 uur wanneer we van de boot in een bus stappen. Dat is toch geen normale tijd meer voor een excursie! We moeten haasten, haasten, haasten! Vanuit de bus kunnen we in de verte de dam in z’n geheel zien. Met een lengte van 2.5 kilometer en een hoogte van 175 meter is het de grootste dam ter wereld. Het totale vermogen wordt 18 GW, en zal 85 terawattuur (85 miljard kWh) per jaar produceren, ongeveer 3% van het totale verbruik in China in 2006. In een land waar momenteel wekelijks een kolencentrale wordt opgeleverd, zijn alternatieve energiebronnen meer dan welkom. Voor China is deze dam daarnaast ook een enorm prestige project. China is terug en hoe!
We stoppen op een plek waarvandaan we van relatief korte afstand de dam kunnen bekijken. In het midden zijn de spuigaten zichtbaar. Met een ongelooflijk geweld komt het water daaruit spuiten. Er wordt ons geen tijd gegund om in alle rust onder de indruk te raken van deze ‘megastructure’. Met spoed worden we weer in de bus gedreven om door te rijden naar een volgend uitzichtpunt. Vanaf dat punt kunnen we de dam van een grotere afstand bekijken, evenals een interessante maquette. Buiten staat een grote fontein. De Chinezen laten zich weer massaal voor deze fontein vereeuwigen en schenken geen enkele aandacht aan de dam. Weer worden we gemaand tot spoed. We rijden verder de berg op. We verwachten dat we de dam nu van nabij gaan bekijken of dat we zelf met de bus op de dam gaan rijden. Maar er gebeurt iets vreselijks. We rijden de verkeerde kant op. De dam raakt uit het zicht en wij eindigen bij een paardenshow. We hebben een dure excursie geboekt om de dam te bezichtigen en in plaats daarvan gaan we naar een paardenshow. Wat heeft een bezoek aan de grootste dam ter wereld te maken met een paardenshow? What the fuck? Er is plotseling ook geen sprake meer van tijdsdruk. De show duurt twee tenenkrommende uren lang. Het publiek is enthousiast, behalve wij. Wij zijn totaal over de zeik. Het is al na middernacht als we weer teruggaan naar de haven, waar de boot zou moeten liggen. Er is alleen geen boot. Deze laat nog eens 2.00 uur op zich wachten. Uren die zich pijnlijk langzaam vullen. We kunnen op de kade voor 2 RMB een stoel huren, maar we voelen ons inmiddels zo hard genaaid dat we zelf daar niet meer aan mee willen doen. Volgens onze gids moeten we juist erg blij zijn; we hebben tenslotte precies hetzelfde gedaan als de Chinezen. Daar heeft ze wel een punt, maar dat is toch niet het punt dat we willen maken. We zijn opgelicht en hard ook, al meerdere dagen lang. We zijn er klaar mee en zij moet het ontgelden. Haar Engels valt daardoor terug naar een zeer bedenkelijk niveau, waardoor we net zo goed tegen een muur kunnen praten. Helaas wordt het alleen nog maar erger.
