Ik begin de dag in een Riad in Marrakesh, strategisch gekozen dicht bij het busstation. Tenminste, dat denk ik. Pas later ontdek ik dat de CTM-bussen vertrekken vanaf een ander busstation, dichter bij het treinstation. Lekker handig. De wekker gaat om 6:30 uur, want om 8:30 uur vertrekt mijn bus, en ik wil ruim de tijd nemen om mijn fiets en mezelf klaar te maken. Mijn nachtrust is niet om over naar huis te schrijven – een te hard en hoog kussen werkt niet bepaald mee. Ontbijt zit er ook niet in, dat begint pas om 8 uur, maar ze zijn zo vriendelijk om koffie en een yoghurtje voor me klaar te zetten. Een klein gebaar, maar wel een fijn begin van de dag. De sfeer in het hotel is vriendelijk. Zelfs op het vliegveld voelde het relaxed.
Vanaf Marrakesh reis ik naar Agouim, aan de andere kant van de Atlas, zodat ik niet meteen twee dagen hoef te fietsen over een drukke weg én een enorme klim kan overslaan. Ik had vooraf online een kaartje voor de bus gekocht om wat tijd te besparen en zeker te weten dat ik een plaats heb in de bus. De fiets gaat zonder problemen in het bagageruim voor een paar dirham, omgerekend nog geen €9. Prima deal. Ik begin mijn tocht met 3000 dirham, ongeveer €300. Genoeg om even vooruit te kunnen.
Voor vertrek besluit ik mijn voorraad goed aan te vullen: genoeg eten voor minstens twee dagen en, vooruit, drie liter extra water. Achteraf blijkt dat laatste compleet overbodig, maar ja, beter te veel dan te weinig. Wat wel essentieel is, zijn bandenplakkers en lijm. Mijn oude plaksetje blijkt thuis waardeloos, maar gelukkig vind ik onderweg wat ik nodig heb. Met de doornstruiken hier is een lekke band namelijk eerder regel dan uitzondering. Mijn twee reserve binnenbanden heb ik gelukkig al meegenomen.
De route is meteen prachtig. Ik passeer dorpjes waar alles, van huizen tot mensen, in pasteltinten lijkt gehuld. De bergen aan de zuidkant van de Atlas zijn een artistiek mengsel van paars, rood, bruin, oranje en geel, afgewisseld met groene akkers en gele populieren. Op de achtergrond steken besneeuwde bergtoppen scherp af tegen een strakblauwe lucht. Zelfs de mensen lijken perfect in dit plaatje te passen: vrouwen zwaaien, meisjes giechelen en jongens doen stoer. Iedereen groet me vriendelijk met een opgewekt Salam Aleikum.
Toch is het zwaar. Veel zwaarder dan ik hoop. Ik heb echt veel te veel bij me – al dat eten en water is onnodig, want elk dorpje heeft winkeltjes. Maar wat het echt pittig maakt, is het landschap. Het gaat continu op en neer, met steile stukken die niet bepaald fietsvriendelijk zijn. Mijn benen branden, en ik voel mijn beladen fiets bij elke traptrede. Maar eerlijk is eerlijk: het uitzicht maakt een hoop goed.
Na een afdaling door een prachtig dal vol groene akkers en pastelkleurige dorpjes met hoge minaretten, besluit ik voor de volgende klim een plekje te zoeken. Ik vind een vlak stuk op een braakliggende akker, perfect om mijn tent op te zetten. Terwijl de kou langzaam valt, is het verrassend mild.
Met een liter water fris ik me op – primitief, maar verfrissend – en kook mijn klassieke fietsmaaltijd: pasta met tonijn en tomatensaus. Simpel, maar altijd een succes. Buiten is het muisstil. Alleen ik, mijn tent en het indrukwekkende landschap van de Atlas. De perfecte afsluiting van een zware, maar indrukwekkende eerste dag.
Waardeer dit verhaal
Je las dit gratis op www.bestemmingonbekend.nl, mijn digitale reisdagboek vol verhalen en foto’s van bekende en minder bekende bestemmingen.
Was het de moeite waard? Dan kun je je waardering laten blijken met een kleine bijdrage. Met jouw donatie blijft de koffie warm en de website draaiende – zo kunnen we samen blijven verdwalen in nieuwe verhalen en onbekende bestemmingen ontdekken.
I like to explore some more.
