Na een nacht in een volmaakt stille en verborgen plek in de droge bedding van een rivier, begin ik de dag uitgerust. Ik heb bijna 11 uur geslapen, net als gisteren. Het enige nadeel van de winter hier zijn de korte dagen; de zon komt pas om 8.30 uur op, en om 19.00 uur is het alweer donker. Maar de dag begint mooi, met prachtige kleuren in de lucht en de rotswanden die rood oplichten in het eerste zonlicht. Hier en daar zie ik een palmboom, maar een echte oase lijkt nog ver weg.
Ik ben nu echt uit de Hoge Atlas. Geen wolken meer, maar wel opnieuw een stevige klim voordat ik Taliouine bereik. Het landschap blijft schitterend, en ik besluit om in het dorp een stevig ontbijt te nemen. Op biscuits alleen kan ik de komende kilometers niet volhouden. Net als ik na een uur weer wil vertrekken, blijkt mijn achterband lek. Lekker bezig met het vervangen van de binnenband, krijg ik hulp van de eigenaar van het café. Helaas gaat het niet van een leien dakje. De eerste reserveband heeft een ventiel dat niet past, en de tweede blijkt al lek door kleine doornen die in de buitenband zaten. Een leerzame les: ook op slechte wegen nooit de berm in, want die ligt vol doorns.
Probleem drie is dat ik te weinig plakkers heb. Na de reparatie besluit ik op zoek te gaan naar een winkel voor nieuwe binnenbanden en plakkers. Taliouine bestaat uit één lange straat vol winkels en werkplaatsen. Het is even zoeken, maar door vriendelijk te vragen, word ik keer op keer verder geholpen. De Berbers blijken fantastisch behulpzaam, enthousiast en ongelooflijk aardig.
Wat me steeds meer opvalt, is dat ik steeds vaker donkere mensen tegenkom. Ik vraag me af wat hun achtergrond is. Zijn dit de Toeareg die naar deze bergen zijn getrokken, of komen ze wellicht uit gebieden onder de Sahara?
Pas na de middag, als het al 12.00 uur is, kan ik echt verder. En natuurlijk begint het meteen met een klim van 800 meter. Ik merk dat mijn zadel iets hoger zetten – misschien een halve centimeter – het klimmen een stuk comfortabeler maakt. Na de eerste 400 meter bereik ik een dorre hoogvlakte. Het landschap is leeg en onherbergzaam, maar gelukkig kom ik onderweg een goed uitgeruste winkel tegen met zelfs vers brood. Perfect om wat voorraad in te slaan voor vanavond.
Niet veel later ontmoet ik twee enthousiaste Belgische fietsers. Zij reizen met elektrische fietsen en zijn begonnen in Zuid-Spanje, zodat ze het vliegen konden vermijden. Hun plan is om de fietsen achter te laten in Marrakesh en na de feestdagen terug te komen om de reis voort te zetten. Hun verhaal inspireert me, maar al snel moeten we weer onze eigen weg gaan.
Ik blijf klimmen over kaarsrechte wegen met een milde tegenwind door een compleet lege steenwoestijn. Hier is zelfs geen acacia te vinden. De bergen aan de horizon kleuren rood, bruin en paars. Het voelt alsof ik door een oneindig niemandsland fiets, waar geen boom of schaduw te bekennen is.
De afdaling na deze hoogvlakte voelt als een overwinning. In een klein dorpje vul ik mijn voorraad aan in een winkel voordat ik afsla naar een onverharde weg. Kort daarna vind ik een plek voor mijn tent, met uitzicht over een eindeloze, lege vlakte. De rust en ruimte zijn indrukwekkend.
Waardeer dit verhaal
Je las dit gratis op www.bestemmingonbekend.nl, mijn digitale reisdagboek vol verhalen en foto’s van bekende en minder bekende bestemmingen.
Was het de moeite waard? Dan kun je je waardering laten blijken met een kleine bijdrage. Met jouw donatie blijft de koffie warm en de website draaiende – zo kunnen we samen blijven verdwalen in nieuwe verhalen en onbekende bestemmingen ontdekken.
I like to explore some more.
