Na een rustige nacht word ik vanochtend beloond met een adembenemende zonsopgang. Het warme licht over de eindeloze woestijnvlakte is precies wat ik hoopte te zien toen ik aan deze reis begon. Maar voordat ik écht in de woestijn aankom, wacht me nog bijna 30 kilometer over een saaie, rechte weg naar Zagora. Het is voor het eerst fris vandaag, doordat de zon zich achter een grijze hemel verschuilt.
Zagora blijkt in de afgelopen jaren veranderd in een toeristenplaats. Toen ik hier jaren geleden was, kan ik me niet herinneren dat het zo vol stond met grote, nieuwe hotels. De sfeer voelt anders, minder vriendelijk. De bevolking lijkt meer te zijn gericht op het geld van toeristen dan op gastvrijheid. Ik drink snel een koffie, eet een omelet en zorg dat ik weet waar het CTM-busstation is voor overmorgen. Voor de zekerheid boek ik alvast een hotel dicht in de buurt van het station, zodat ik niet lang hoef te zoeken.
De hoofdweg richting M’Hamid is druk en irritant, vooral door de bedelende kinderen langs de weg. Toerisme lijkt hier de vriendelijkheid te hebben verdrongen. Om aan de drukte te ontsnappen, kies ik voor een onverharde route. Dit blijkt geen makkelijke beslissing. Het pad slingert door mul zand en schrale gebieden. Het is zwaar, maar uiteindelijk vind ik een ingang tot de grote oase die me via smalle paden door een labyrint van palmbomen en plantages leidt. Hier lijkt de sfeer weer te veranderen. Mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Terwijl ik sta te fotograferen, stopt een brommertje om een zak appels en mandarijnen in mijn hand te drukken. Natuurlijk word ik ook weer uitgenodigd om te komen eten, maar ik blijf eigenwijs en volg mijn geplande route.
Mijn koppigheid brengt me echter bij een rivierbedding zonder duidelijk pad. Bijna een kilometer lang moet ik mijn fiets door mul zand en tussen grote stenen trekken en sleuren. Maar opgeven is geen optie. Uiteindelijk bereik ik weer een slingerend pad door de oase. In een dorp lijk ik in een scène uit Madagaskar te belanden: alsof ze hier nog nooit een toerist hebben gezien. Iedereen, jong en oud, komt enthousiast naar buiten gerend om me te begroeten. Kinderen geven me high-fives en roepen me na. Voor een school verzamelen zich bijna honderd tieners, die massaal naar me toestormen zodra ze me zien. Het wordt me al snel te veel; ik maak dat ik wegkom.
Ik volg nog enkele achterafpaden door de plantages en velden. Het is leuk, maar vermoeiend, zowel mentaal als fysiek. Alles trilt en schudt. Ik ben opgelucht als ik weer op een verharde weg terechtkom. Maar daar wacht me een zware, lange klim, gevolgd door een afdaling in een nieuwe, uitgestrekte vallei. Iedere keer als ik denk dat ik de woestijn echt heb bereikt, komt er weer een nieuwe bergrug in zicht die ik moet overwinnen.
sssNa boodschappen te hebben gedaan voor mijn laatste nacht kamperen, besluit ik dat ik vannacht écht op een verlaten plek wil staan. Ik passeer borden die waarschuwen dat ik me in een afgelegen gebied bevind en volledig op mezelf ben aangewezen. Dit is precies waar ik naar op zoek was. De wind waait hard, zand striemt langs mijn gezicht, en de lucht is grijs – niet bepaald het idyllische woestijnweer waar ik op hoopte. Toch voel ik een bijzondere rust terwijl ik mijn tent opzet. In de verte zie ik de zandduinen opdoemen en besef ik dat dit slechts het begin is van de eindeloze leegte van de Sahara, die zich duizenden kilometers verder uitstrekt. Met die gedachte kruip ik in mijn tent, terwijl de suizende wind om me heen raast.
Waardeer dit verhaal
Je las dit gratis op www.bestemmingonbekend.nl, mijn digitale reisdagboek vol verhalen en foto’s van bekende en minder bekende bestemmingen.
Was het de moeite waard? Dan kun je je waardering laten blijken met een kleine bijdrage. Met jouw donatie blijft de koffie warm en de website draaiende – zo kunnen we samen blijven verdwalen in nieuwe verhalen en onbekende bestemmingen ontdekken.
I like to explore some more.
