We vertrekken weer vroeg om de laatste etappe te maken. In totaal rijden we vandaag onze langste afstand (314 km). We rijden via de ‘snelweg’ (Dukes Highway) tot Callington. De weg is bijna continue kaarsrecht. We vinden het eigenlijk wel indrukwekkend, want we rijden op de hoofdroute tussen Melbourne en Adelaide en er is bijna geen ander verkeer. Overal langs de weg staan borden met ‘Powernap, now!’ of ’10 minutes of sleep will save your life’. We zien nu al wel dat we moeten opletten; de zon is fel, de weg recht en dus saai en het landschap eentonig. Achter het stuur in slaap vallen is een serieuze mogelijkheid. Vanaf Callington rijden we via kleinere wegen door de Adelaide Hills. Het is een heuvelachtig gebied waar fruit- en druiven worden geteeld. De wegen slingeren zich door het gebied. De bouwstijl van de huizen is Zuid-Europees, waardoor het gebied veel weg heeft van Toscane. Het is grappig om te zien dat de afkomst van de mensen zo veel invloed heeft op de omgeving.
Bij toeval komen we langs Mt. Lofty, wat vanaf 712 meter hoogte een waanzinnig uitzicht biedt over de stad Adelaide dat zich tot de oceaan voor ons uitstrekt. De stad is kleiner en compacter dan Melbourne, maar het is nog steeds een enorm oppervlak. Het stadscentrum is omgeven door een groengordel, waarvan we benieuwd zijn hoe het is om daar door heen te lopen. We rijden eerst door naar een camping aan zee in Brighton. Voor drie personen zouden we daar $ 40,- moeten betalen. Wij vinden dit nogal overdreven dus we rijden maar weer terug. We rijden naar een camping in Belair, daar kunnen we voor $ 17,- staan. We krijgen eerste een plek aan een drukke weg toegewezen. Gelukkig kunnen we het grasveld achter het zwembad voor ons zelf krijgen.
In de lokale bibliotheek kunnen we gratis gebruik maken van de computers. Dat geeft ons de gelegenheid om onze foto’s uit te zoeken. Het fotograferen lijkt ons steeds beter af te gaan. We vinden de foto’s namelijk beter worden. Als we daar mee klaar zijn, rijden we naar het centrum van de stad. Het valt direct op dat Adelaide geen Melbourne is. De manier waarop we mensen zich hier kleden, op straat lopen en zich gedragen, komt erg Amerikaans over. We gaan een uurtje op een bankje in de winkelstraat zitten, waar we ons verbazen over de langs paraderende freak-show. Amsterdam centrum is er niets bij. Deze stad voelt niet fijn aan. Het is zeker niet onze stad. We rijden naar de zee, waar we bij een Grieks restaurant ‘fish ‘n’ chips” halen om op het brede zandstrand op te kunnen eten. Om 18.30 uur leveren we Karel dan af op het vliegveld. Heerlijk, we hebben onze vrijheid weer terug.