Acht uur opstaan en dan om half negen present te zijn voor het ontbijt, is te vroeg voor de Oekraïne. We willen al weg rijden zonder te ontbijten, als blijkt dat de kok uit bed is gehaald om speciaal voor ons het ontbijt te maken. Omdat de Oekraïne een formidabele taalbarrière oplevert, begrijpen we voor geen meter wat we hier zouden kunnen ontbijten. We laten ons dus verrassen. Sowieso het beste wat je kunt doen als je lekker wilt eten. Ook dit keer valt het resultaat niet tegen: met verse bosbessen gevulde pannenkoeken.
Het lijkt er in eerste instantie op dat het een mooie dag gaat worden. Wat wij aanzien voor blauwe plekken tussen de wolken, blijken echter wolken te zijn die zware regenbuien over ons uitstorten. Het wordt wel eens tijd dat het slechte weer ophoudt met ons te treiteren. Elke dag weer die dikke grijze luchten en bijna elke dag regen. We hebben er aardig genoeg van. De zonnebril lijkt een overdreven stuk in de bagage te zijn, net als de tent die we nog steeds amper hebben kunnen gebruiken. Maar goed, ondanks het godvergeten tering weer, fietsen we wel door een mooi landschap. Dat dan weer wel. De agrarische lintdorpen strekken zich kilometers aan weerszijden van de rustige weg uit. Elk huis heeft haar eigen waterput, die vaak is voorzien van een afdak van houtsnijwerk. Verderop maakt het hout plaats voor tin, waarmee de mensen zich hier ook goed hebben uitgeleefd. Hoe verder we komen hoe meer de huizen zelf ook zijn voorzien van tinnen versieringen langs de dakranden en de gevel. Het begint ook steeds harder te regenen. Gelukkig is de weg vlak en rustig en staat er een lichte rugwind, waardoor we met 25 km/u verder kunnen snellen. In Nadvirna pauzeren we voor een kopje koffie en thee. Nadvirna blijkt zo waar een echt stadje te zijn, met echte gebouwen, mensen op straat, kraampjes, een winkelstraat en een lichte verkeerschaos. Jammer van de regen, maar het voelt hier wel fijn. De grote olieraffinaderij aan de rand van Nadvirna is omgeven door een vervaarlijk hek met wachttorens.
Tussen Nadvirna en Kolomyia passeren we geen enkel restaurant of andere eetgelegenheid. Het ene lintdorp gaat ongemerkt over in de andere, zodat we er niet aan ontkomen om een plaspauze te houden bij iemand in de tuin. Omdat het regent vinden we het bepaald fijn om een lunchpauze te houden in de openlucht, maar gelukkig zijn er altijd nog de bushaltes. Dit zijn iedere keer weer ware kunstwerken: dan weer een socialistisch-realistische schildering, dan weer een mozaïek dat het agrarische leven verbeeld. Een prima plek voor een lunch van brood met kaas en salami. Helaas heeft de tand des tijds voet aan de grond gekregen en worden de bushaltes niet langer onderhouden. Het zal dus niet lang duur, voordat dit moois niet meer is.
In een ware hoosbui rijden we over een brede, maar rustige vierbaansweg Kolomyia binnen. Vanaf de stadsgrens tot wat wij definiëren als het stadscentrum is het nog zeker tien kilometer flink doortrappen. Ruimte hebben ze hier zat, dus waarom zouden ze een stad klein en compact houden? Op de rotonde aan de rand van de stad staat een soort van bemande wachttoren. Ze zullen wel bellen dat we eraan komen. We gaan naar ‘On the Corner Guesthouse’, waar we 10 % korting krijgen op de kamer, omdat we fietsers zijn. De slaapkamer wordt vervolgens verbouwd, om er een tweepersoons bed van te maken. We zijn doorweekt en zijn dus blij dat we droge kleren kunnen aantrekken en een grote was kunnen draaien. Ook fijn dat we Engels kunnen praten met de eigenaar.