We worden rond achten wakker, wanneer de klokken van een van de kerken vrolijk, maar dwingend luiden. Het is iedere ochtend weer verbazingwekkend hoe we al onze spullen, die door de hele kamer liggen verspreid, weer georganiseerd in de tassen krijgen. We halen onze fietsen uit de sauna, waar ze gisteren nog een paar uur met naakte Oekraïners hebben doorgebracht. Alle deuren om het hotel te verlaten zijn nog gesloten, dus worden we door de schoonmaker (of is het de kok?) via de bakkerij naar buiten geleid. Een versgebakken brood krijgen we cadeau. De mensen zijn allemaal erg aardig. Op een terras drinken we een goede cappuccino en een riante kop thee voor 6 UAH (€ 0,60) per stuk.

De oude vrouwtjes met hun hoofddoeken lopen naar de kerk. Begeleid door het kerkelijk gezang stappen wij op de fiets om Perechyn te verlaten. Maar niet voordat we extra water en een paar bananen hebben gekocht in een van de kleine shopjes, die op zondag gewoon geopend blijken te zijn. Hoe rijker en ontwikkelder een land hoe minder er sprake lijkt te zijn van een 24-uurs economie en omgekeerd. Over een weg vol gaten en hobbelend asfalt rijden we in oostelijke richting. De mensen zitten ontspannen voor hun huizen te kijken naar het leven dat hier in traag tempo voorbij lijkt te gaan. Groepjes mannen zitten gehurkt te roken en te praten. Kinderen zijn lekker aan het rotzooien. De huizen staan langs de geasfalteerde hoofdweg, daarachter is het leeg. De lintdorpen zijn dan ook enorm uitgestrekt. De paar zijwegen zijn onverhard. Verderop rijden we door het nog onaangetaste bosgebied van de Karpaten. Het dichte loofwoud bestaat uit beuken, linden en schijnbeuken. Daartussen staan bloeiende acacia?s die heerlijk geuren. Snelstromende beekjes stromen door de dicht beboste hellingen naar beneden.

Hoe verder we komen, hoe mooier het wordt. Omdat het een mooie zondag is, zijn de mensen volop aan het picknicken, barbecueën en het ontspannen op de gemaaide groene weiden langs de beekjes. Kampvuurtjes worden aangestoken, waarvan de rook een fijne geur verspreid. De onvermijdelijke Lada staat steevast bij de eigenaar in het veld geparkeerd. Als de Lada de meest voorkomende auto in dit gebied is, dan is de Lada Niva met stip het meest voorkomende type in dit berggebied. Een Lada met een enorme takkenbos op het dak is geen uitzondering. Kinderen zwaaien enthousiast. Bijna iedereen reageert verbaasd en dan vriendelijk op ons voorbijgaan. Met al die vrolijk zwaaiende kinderen wanen we ons in Laos. Het land is ongelooflijk mooi, groen, landelijk, leeg en natuurlijk. Het landschap is anders dan we gewend zijn en daarom een genot om doorheen te fietsen. De wegen zijn verlaten. Drinkwater halen we uit een van de vele natuurlijke bronnen langs de weg, waarvan er een is opgeleukt als een enorme theepot en de ander wordt gezegend door Jezus en Maria samen. Als dat water niet heilzaam werkt, dan weten we het ook niet meer.

Na een laatste klim door haarspeldbochten en over een heuvelrug, waarover kleine bussen en velgekleurde Lada’s komen snellen, zien we ons einddoel liggen. Volovets ligt beneden in het dal, te midden van de dichtbegroeide, groene heuvels van de Karpaten. We tellen al snel een stuk of vier hotels. We drinken een pivo in de binnentuin van een hotel en besluiten dat dit wel een mooie plek is voor een overnachting. De taalbarrière vormt echter wel een probleem. Er wordt zoals gewoonlijk geen woord over de grens gesproken. Met veel hilariteit wordt uiteindelijk een kamer geregeld, bekeken en akkoord bevonden. De kosten daarvan bedragen 150 UAH (€ 15,-). De lakens en de dekbedden zijn te klein, de gordijnen te kort, de douchekop komt van de muur, maar dat hoort er natuurlijk allemaal bij. Daarna doen we ons voor 100 UAH (€ 10,-) te goed aan een stevige maaltijd en een paar Pivo.