Nu we weer zijn voorzien van een werkende elektrische fiets kunnen we weer doen wat we willen. We verruilen het vlakke Puglia voor de heuvels en bergen van Midden-Italië. Niet het ontwijken van reliëf, maar het vinden van verkeersluwe wegen en paden blijkt nu onze grootste uitdaging te zijn. Italianen zijn verslaafd aan hun auto en dat zullen we weten ook. De schoonheid van de stadjes en dorpjes wordt aangetast door het blik dat bumper aan bumper de pleinen en smalle straatjes vult. Op de doorgaande wegen vormt het verkeer een bijna onafgebroken barrière van stank en lawaai. Gek worden we van de drukte dat zelfs het fietsen over de kleinste wegen af en toe verpest. We wisten het nog niet, maar nu weten we het wel: In Italië wonen te veel Italianen met te veel auto’s die ze te veel gebruiken.
Over de Eurovelo 5 naar Rome
Dwars door Italië, van Brindisi aan de Adriatische Zee tot het Comomeer aan de voet van de Alpen, loopt het Italiaanse deel van de Eurovelo 5. Het is onderdeel van het netwerk van langeafstandsfietsroutes die heel Europa met elkaar verbinden en verenigen. EuroVelo bestaat momenteel uit 17 routes met in totaal meer dan 90.000 km aan fietsplezier. Waar mogelijk volgen de routes rustige wegen en paden of zelfs vrijliggende fietspaden. De Eurovelo 5 is onze beste kans om vanuit Puglia te fietsen over een landschappelijk interessante en hopelijk verkeersluwe route in de richting van Rome. Daarom fietsen we in drie dagen vanuit Bari naar Benevento waar we aanhaken op de Via Francigena, de alternatieve naam van deze langeafstandsroute die Londen verbindt met zuidelijk Italië.
Drie dagen ploeteren we tegen de snoeiharde tegenwind door een kaal, licht golvend landschap zonder bomen, maar des te voller met windmolens en elektriciteitsmasten. Mooi is het hier niet; eerder deprimerend. We hebben noodgedwongen tweeënhalve week vastgezeten in Puglia en onze doorstart begint helaas niet al te best. Maar wat telt is dat we weer onderweg zijn naar een volgende onbekende bestemming. Voor het eerst kamperen we ook in een mooie, rustige omgeving. In de natuur, zonder andere mensen.
Voorbij Benevento komt het fietsplezier weer terug. Onze route loopt over de westelijke flanken van de Apennijnen, de 1.300 km lange bergketen die als een ruggengraat in de lengterichting over het Italiaanse schiereiland loopt. Het is een afwisselend landschap van glooiende heuvels en besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Het landschap is voor een groot deel gecultiveerd met wijn-, olijf en fruitgaarden in geometrische patronen, met daartussen eindeloze bloemenweiden waarin miljoenen felrode klaprozen schitteren. Op elke heuvel ligt wel een schitterend stadje. Rode hogesnelheidstreinen razen elke paar minuten door de dalen.
Gestaag trappen we verder. Na Puglia fietsen we door de regio’s Basilicata, Campania, Molise, Abruzzo en Lazio. Vooral deze laatste regio vinden we schitterend. Hier fietsen we door de dicht beboste hellingen van de Apennijnen waar beren en wolven leven. We genieten hier zo van de zeldzaam rustige wegen dat we besluiten Rome letterlijk links te laten liggen en onze fietsreis te vervolgen door de groene bergen. Met Mette haar elektrische fiets maakt het niet meer uit dat we meerdere passen per dag over moeten. In al haar enthousiasme fietst ze zo hard de bergen op dat Italiaanse omstanders mij complimenteren met de Donna Primi die een heel stuk voor me fietst.
Met de Eurovelo 7 naar Florence en verder
Alle wegen leiden naar Rome, maar niet die van ons. We hebben geen zin in dagen fietsen over drukke wegen. We kiezen voor natuur in plaats van cultuur. Daarom laten we Rome aan ons voorbij gaan en nemen afscheid van de Eurovelo 5. Vanaf Fiuggi gaan we niet naar het westen, maar vervolgen we onze weg in noordelijke richting om via Rieti en Terni bij Orvieto op de Eurovelo 7 uit te komen. Deze route neemt ons mee over grotendeels vrijliggende onverharde paden naar Arezzo en Florence, de hoofdstad van Toscane. Afwisselend fietsen we door bossen, waarvan de bomen staan te schitteren in vijftig tinten lentegroen, en langs akkers waarop het graan goudgeel wordt verlicht door de Italiaanse zon.
De meeste dagen kunnen we kamperen op de meest schitterende plekken. Tussen de olijfbomen of aan de rand van fruit- en wijngaarden. We vallen in slaap met het geluid van kabbelend water en genieten van zonsondergangen tussen de besneeuwde toppen van de Apennijnen. We eten pasta voor de tent of pizza op een terras in een mooie stad. Dit lijkt makkelijker dan het in werkelijkheid is, want Italianen hebben net als Spanjaarden hun siësta. Tussen 12.30 en 16.00 uur wordt er geluncht en is alles behalve de restaurants gesloten. Na de siësta gaan de restaurants weer dicht tot vaak 20.00 uur. Deze tijden komen vaker niet dan wel overeen met onze eigen planning. Extra nadeel van de siësta is dat het toch al drukke verkeer wordt versterkt door woon-werk verkeer dat dubbel zo vaak onderweg is.
Na Florence klimmen we andermaal over de Apennijnen om via Bologna naar de Po te fietsen. Onze fietsbenen zijn van beton en door het motortje van Mette vormen de 900 hoogtemeters met percentages van 12 % en hoger niet langer een probleem. We genieten van de stilte in het dichte groene bos vol beuken, eiken en hazelaars. De weg gaat nog een paar keer op een neer, waarna we in een lange afdaling de bergen verruilen voor de Povlakte, het uitgestrekte vruchtbare en dichtbevolkte gebied rond de rivier de Po. Hier wonen bijna 26 miljoen mensen, maar verrassend genoeg fietsen we hier over de meest rustige wegen die we in Italië zijn tegengekomen. We zien hier meer slangen en schildpadden dan mensen. Ver aan de horizon zien we de contouren van bergen: De Alpen, onze volgende bestemming.
