Duitsland ligt in Europa en is ons buurland. Er wonen meer dan 80 miljoen mensen en grenst aan een aantal landen zoals Denemarken, Oostenrijk, Polen en Tsjechië. Vooral stedentrips zijn erg geliefd. Er zijn te veel steden om op te noemen die een bezoekje waard zijn.
We laten ons even goed verwennen in het welness hotel diep in de Italiaanse Alpen, dicht bij de grens met Oostenrijk en Zwitserland. Sinds we bijna twee maanden geleden op de fiets zijn gestapt in Napels, hebben we ruim 3.000 fietskilometers in de benen en onze kuiten gloeien nog na van de paar Alpenpassen die ons tot hier hebben gebracht. We zijn wel toe aan wat rust, ontspanning en beter dan goed eten. Maar vooral hebben we zin in onbegrensd badderen, dobberen, zweten en stomen. Twee dagen lang laven we ons in luxe en comfort. We slapen, eten en ontspannen en dat meerdere keren per dag. Eat, sleep, relax and repeat.
Niet alleen natuurlijke landschappen zijn mooi of interessant om naar te kijken. Ik heb zelf een fascinatie voor industriële landschappen: rokende schoorstenen, buizen, leidingen, afgravingen, havengebieden. De Rotterdamse haven is een schitterende plek om de grootste schepen ter wereld te bekijken die door de grootste haven van Europa varen. Het Ruhrgebied is perfect om voormalige industriegebieden omgetoverd te zien worden in stadparken en musea.
Thyssenkrupp Steel Duisburg
Aan de noordkant van Duisburg, op de oostelijke oever van de Rijn, ligt de grootste fabriekscomplex van ThijsenKrupp. Het is een indrukwekkende verzameling hoogovens, energiecentrales, walserijen, rook, stoom, buizen en leidingen. Lange treinen vol ertsen rijden af en aan en rollen staal gaan er aan de andere kant weer uit om verderop in Duitsland in auto’s te veranderen. Een aantal jaren geleden was de Alsumer Berg de perfecte plek om al dit industriële geweld goed te kunnen bekijken, maar helaas is de heuvel te dicht begroeid geraakt en is het wachten op een serieuze snoeibeurt.
Duisburg, Duitsland – juli 2022 | Sony A73III
Maasvlakte Rotterdam
Om de grootste schepen ter wereld te zien is de Maasvlakte een goede plek. 400 meter lange containerschepen met een capaciteit van wel 24.000 containers liggen hier aan de kade om geladen en gelost te worden. Er zijn verschillende plekken in de haven om de schepen te zien binnen varen, maar één van favorieten is wel de Pistoolhaven. Vanaf deze plek in de Europoort komen de gigantische schepen vlak langs gevaren en vormt de achtergrond van rokende schoorstenen een mooi dystopisch decor.
Europoort Rotterdam, Nederland – mei 2021 | Sony A73III
Landtong Rozenburg
Eén van de leukste bestemmingen in de Rotterdamse haven is de landtong, die vanaf Rozenburg tussen de Nieuwe Waterweg en het Calandkanaal loopt. Aan weerszijden van dit 10 kilometer lange schiereiland liggen havens en industrie: kilometers glimmende buizen, chromen torens en lichten van de raffinaderijen fonkelen rondom. Vanaf de uitzichttoren Paal 83 is het uitzicht over de olieterminals en olietankers in de Europoort een onvergetelijk beeld.
Rozenburg, Netherlands – juni 2020 | Sony A73III
Hoogovens IJmuiden
Het is het grootste industriecomplex van Nederland: duizend voetbalvelden groot, maar net iets kleiner dan de binnenstad van Amsterdam. Met 100 kilometer spoorlijn, 80 kilometer wegen en 55 kilometer transportbanden. Naast de sluizen van IJmuiden liggen de uitgestrekte hoogovens, waar de kolen en ijzererts die met bulkschepen en treinen worden aangevoerd worden omgezet in staal: de basis van het moderne leven. Vanuit de lucht wordt de werkelijke schaal van dit gigantische gebied van ijzer en staal pas duidelijk.
Velsen-Noord, Nederland – mei 2020 | DJI Macic Pro 2
De haven van Antwerpen
Antwerpen, België – oktober 2019 | DJI Macic Pro 2
Europoort Rotterdam
De Europoort vormt samen met de andere Rotterdamse havens één van de omvangrijkste (petro)chemische industriegebieden van de wereld. In de Europoort wordt onder andere ruwe olie verwerkt tot diverse olieproducten. De producten worden opgeslagen in enorme tanks. Doordat de tankterminals direct aan diep water liggen en Rotterdam geen belemmeringen door sluizen of getijden kent, kunnen de allergrootste olietankers in de Europoort terecht. Via een uitgebreid netwerk van pijpleidingen wordt de ruwe olie efficiënt en veilig naar de raffinaderijen vervoerd, in binnen- en buitenland. Rotterdam speelt hiermee een belangrijke sleutelrol in de (petro)chemische sector.
Maasvlakte Rotterdam, Nederland – mei 2021 | Sony A73III
Alsumer Berg
Duitsland is de grootste staalproducent van Europa en één van de grootste staalfabrieken ligt buiten Duisburg: het hoogoven complex van ThijssenKrupp. Op de oostoever van de Rijn ligt een onwerelds industrieel complex van pijpen, schoorstenes en hoogovens, waar ijzererst en kolen worden omgezet in staal. Vlammen, rook, stoom en industrieel kabaal maken dit tot een fantastische schouwspel. Gelukkig is er een plek waar je al dit geweld (van een afstand) kunt bekijken: de Alsumer berg.
Duisburg, Duitsland – april 2015 | Canon Powershot G1 X Mark II
Landschaftspark Duisburg-Nord
Landschapspark Noord-Duisburg is een van de meest iconische industriële erfgoedmonumenten van het Ruhrgebied. Het is een openbaar park ten noorden van Duisburg. Het middelpunt van het park wordt gevormd door de ruïne van een in 1985 stilgelegd hoogovencomplex. Het hoogovencomplex werd in 1902 door de “Rheinische Stahlwerke zu Meiderich bei Ruhrort” gebouwd, en werd later overgenomen door de Thyssen-groep. Tijdens de Tweede Wereldoorlog raakte het zwaar beschadigd, maar het werd in de jaren 50 weer opgebouwd. In 1985 waren de hoogovens van het complex te klein geworden om nog rendabel te zijn en werd het complex gesloten. Tussen 1991 en 2002 werd het terrein als openbaar park ingericht.
Duisburg, Duitsland – maart 2017 | Sony A6000
Zeche Zollverein
Het industriële complex Zeche und Kokerei Zollverein, die in 2001 werd uitgeroepen tot Unesco-werelderfgoed, geldt als één van de meest indrukwekkende industriële monumenten ter wereld. Sinds de laatste ploeg in 1986 het werk heeft neergelegd, is de Zollverein veranderd in een plek voor kunst, cultuur en creativiteit. In de actieve industriële periode was de Zeche Zollverein de grootste steenkolenmijn ter wereld en de kooksfabriek was qua grootte uniek voor Europa. Naast zijn buitengewone grootte is ook de architectuur van het Zollverein-complex zeer bijzonder – niet voor niets wordt de Zollverein ook wel de mooiste mijn ter wereld genoemd.
Essen, Duitsland – maart 2019 | Sony A6500
Petrochemische industrie
Onder andere vijf olieraffinaderijen, ruim 45 chemische bedrijven en vijf plantaardige-olieraffinaderijen vormen in de haven van Rotterdam een sterk (petro-)chemisch cluster. In het cluster vindt grootschalige productie van chemicaliën, brandstoffen en eetbare oliën en vetten plaats voor gebruik in Europa en voor de wereldwijde handel. Als grootste haven van Europa biedt Rotterdam alle mogelijkheden voor het transport van chemische grondstoffen en eindproducten.
Er staat een krachtige zuidwestelijke wind en wij ploeteren daar tegenin op onze route langs de Elbe. We passeren grote aantallen bepakte fietsers die in de aanbevolen richting fietsen en nu dus de wind in de rug hebben. Niet alleen de wind is gedraaid sinds we de dag er voor zijn begonnen in Magdeburg. Ook de richting waarin we fietsen is veranderd. De harde wind blaast ons eerst met grote snelheid richting het noordoosten, maar nu de Elbe in een grote bocht richting het noordwesten stroomt hebben we de wind vol tegen. Omdat de rivier tot Hamburg niet van plan is van richting te veranderen, ziet het er naar uit dat we de wind moeten accepteren of het plan moeten wijzigen.
Tevreden zitten Bas en ik in het zonnetje op het terras van een gasthof te genieten van onze tweede weißen. Nu de zon schijnt piekeren we er niet over om niet te kamperen. Ook al moeten we nog een stukje fietsen, we kunnen de verleiding niet weerstaan om na de tweede, nog een derde weißen te bestellen. Het is tenslotte vakantie en de zon schijnt. Met onze buik vol bier, de tassen vol eten en een volle waterzak fietsen we de heuvels weer in. Op zoek naar een mooie kampeerplek in het groen. Tot onze schrik en verdriet is het groen echter verdwenen. Een complete vallei is kaalgekapt. Een woestenij van stronken en opgestapelde stammen is wat resteert van wat kort geleden nog een bos was. Noodgedwongen fietsen we door. Door naar een plek die niet is verwoest.
We hebben onze tent opgezet in het hoge gras langs de Saar. De bodem is zacht en buiten is het stil. Na een lange dag fietsen vallen we daarom snel in slaap. Rond middernacht schrikken we wakker van geblaf. Omdat ik al bijna een jaar in mijn eigen bos woon kan ik het plaatsen: het is een ree. Het blaffen van een ree wordt schelden genoemd en deze ree doet dat vlak naast onze tent. Iedere paar minuten horen we het opnieuw. Kort daarna horen we een antwoord van een andere ree iets verder weg.
Het beste uitzicht over de stad heb je vanaf het buitenterras op de 40ste van hotel Park Inn by Radisson Berlin aan de Alexanderplatz. Op een hoogte van 150 meter is het uitzicht uniek en adembenemend. Vooral als de dag heeft plaatsgemaakt voor de avond en de lichtjes van de stad zich tot voorbij de horizon uitstrekken.
Berlijn, Duitsland – april 2016 | Sony A6000
Brandenburger Tor
Berlijn, Duitsland – augustus 2021 | Sony A7III
Holocaust Memorial
Berlijn, Duitsland – augustus 2021 | Sony A7III
Güterbahnhof Pankow
Berlin, Germany – maart 2017 | Sony A6000
Chemiewerk Rüdersdorf
Rüdersdorf bei Berlin, Duitsland – april 2016 | Sony A6000
Het Landschaftspark Duisburg-Nord is een openbaar park in de Duitse stad Duisburg. Het middelpunt van het park wordt gevormd door de ruïne van een in 1985 stilgelegd hoogovencomplex. Het is een plek waar industrie en natuur elkaar ontmoeten. Voor fotografen is het een mogelijkheid voor urbex-fotografie zonder regels te hoeven overtreden.
Het terrein is opgenomen in de Route der Industriekultur, die langs industriële bezienswaardigheden in het Ruhrgebied gaat.
Tijdens onze wereldreis waren we er al achter gekomen dat reizen met de bus en de trein een aantal beperkingen met zich meebrengt. Je maakt in de bus of trein wel deel uit van het lokale leven, maar je ervaart het langs de ramen glijdende landschap niet. Regelmatig passeer je de mooiste plekken, maar de bus of trein dendert maar door, door naar het volgende dorp of de volgende stad. Het gaat te snel om de zintuigen optimaal te kunnen benutten en zittend achter de ramen, word je afgeschermd van de wereld buiten. Fietsen leek toen dus al een goed idee. Na een paar korte fietstochten in Tsjechië wisten we het echter zeker: we moesten een goede fiets hebben om de wereld mee te kunnen verkennen. We werden getipt om een fiets op maat te kopen bij re-cycle in Wageningen. Dit resulteerde in een tweetal stoere fietsen van het type Avaghon.
Helaas is de wereld te groot voor het aantal vakantiedagen dat we hebben, dus we besloten dit keer de Groene Route naar de Middellandse Zee te gaan fietsen. Het is een bekende route van Nederland naar de Mediterrane, die niet te moeilijk, maar ook zeker niet te makkelijk is. Op 12 juni 2009 gingen we van start met ons eerste echte fietsavontuur. Met de trein vertrokken we naar Roermond om ons op de gemutliche camping tussen de (sta)caravans van de ”lang-weekend-vierende-Duitsers” te proppen. Roermond voelde hierdoor direct aan als vakantie. Over een fietspad langs de rivier de Ruhr reden we door het industriële hart van Duitsland. Voorbij Duren, een kleine 100 kilometer verder, kwamen we terecht in de Noordelijke Eiffel. Het landschap werd daardoor mooier, maar er moest wel worden geklommen.
Door de groene dalen van de Urft en de Kyll passeerden we vredige en nette Duitse dorpjes, waar de jongeren hipper werden naarmate we dichter bij Trier kwamen. Trier is gelegen aan de Moessel en is de oudste stad van Duitsland. Langs de Moessel, waarbij de hellingen aan zo wel de Duitse als de Luxemburgse kant volledig volstaan met druiven van het type Mossele, zakken we verder af naar Frankrijk. Na de ingewikkelde grensformaliteiten is het gedaan met de Deutsche grundigkeit. De mensen spreken hier Frans, stokbrood behoort tot de eerste levensbehoeften en de boulangerie is daardoor overal te vinden. Tijd voor gebak, want fietsen kost energie.
Lotharingen wordt gekenmerkt door een heuvelachtig en grootschalig landschap dat door de mensen is verlaten. De weinige stadjes en dorpjes in deze streek zijn in zich zelf gekeerd en vervallen. Hier fietsen zou deprimerend zijn als er niet na elke klim een beloning zou zijn van het vergezicht over de uitgestrekte leegte. De overtrekkende wolken werpen schaduwen over de velden met graan. Door het ontbreken van campings zijn we genoodzaakt om hier lange etappes te fietsen. Zo komen we gehard aan bij de voet van de Jura. De Jura kenmerkt een verandering in het landschap. Het geheel wordt kleinschaliger en lieflijker. De dorpjes zijn beter onderhouden en er wordt meer geleefd.
Langzaam maar zeker trappen we ons een weg in zuidelijke richting. De eerste velden met zonnebloemen zorgen voor een zonnige omlijsting; dan het eerste zonnige dorpsplein, met een door platanen beschaduwde jeu-de-beule baan. We laten ons verleiden tot een heerlijk kopje cappuccino, waarbij we waren vergeten dat Frankrijk helemaal geen koffieland is. Met de wind in de rug rijden we door bergen en dalen, langs wijngaarden en zonnebloemvelden en langs dorpjes waarvan de huizen zijn opgebouwd uit op elkaar gestapelde ronde en platte stenen. Hier en daar stoppen we om onze tent op te slaan, bij de boulangerie wat euro’s te ruilen voor wat brood en gebak, een biertje op z’n tijd en een plankje met kaas, want fietsen kost energie.
Het wordt aanmerkelijk warmer wanneer we in de Provence bereiken. ”s Ochtends bij het ochtendgloren op pad om zo veel als mogelijk te profiteren van de aangename koelte van de ochtend. De Provence brengt ons de velden vol lavendel en een leven dat zich buiten afspeelt. We dalen met enorme snelheid af richting Avignon, waar we er achter komen dat ze toch echt willen dat je voor een halve brug betaald. Hier in Avignon beseffen we ons dat we de Middellandse Zee best wel eens kunnen gaan halen. Fietsen is een erg fijne manier van voortbewegen. Langzaam maar zeker bereik je het doel. Elke klim moet je zelf doen, maar de afdaling is dan ook echt voor jou.
De laatste honderd of wat kilometers van Avignon naar de Middellandse Zee, brengen ons diep in de Rhone delta (De Camargue). Hier word door de boeren rijst verbouwd en worden er paarden en stieren gefokt. Als de stieren voldoende zijn opgefokt, wordt er door de boeren in hun vrije tijd mee gespeeld. Dit spelen vindt plaats in de verschillende Amfitheaters die hier door de Romeinen zijn achterlaten. Wat je hier ook kunt doen is met de fiets langs de grote aantallen lagunen rijden om de flamingo’s en schildpadden te bewonderen. Die flamingo’s zijn een waardige afsluiting van een 1.540 kilometer fietsplezier. Plons
Eindelijk is de dag aangebroken dat we vertrekken. Een week geleden hebben we tijdens een kampeerweekend langs de IJssel in Deventer, afscheid genomen van onze vrienden. De laatste week zijn we druk geweest met het leeghalen van de woning in Deventer en het verhuizen van de weinige spullen die we willen bewaren. We hebben er bewust voor gekozen om het huis weg te doen dus ook bijna alle spullen. De hoeveelheid werk valt alleen erg tegen. Wat kan een mens toch een ongelooflijke hoeveelheid zooi verzamelen. Op de dag van vertrek, tot het moment dat we de sleutel moesten inleveren, zijn we nog druk bezig met de laatste loodjes. De loodjes die altijd het zwaarst wegen. We hebben de Bluebird volgeladen met onze rugtassen en de spullen die we tot Moskou nodig denken te hebben. Met de Bluebird gaan we namelijk op weg naar Moskou. Een rit die we samen met Martin en Brent gaan maken. Wegrijdend uit de volkse Jacobsonstraat worden we uitgezwaaid door de altijd dronken bewoners, waarvan er een nog nooit buiten Deventer is geweest en de ander ondertiteld moet worden wanneer hij aan het woord is. Wel is hij in staat om ons met een trompet uitgeleide te doen. Mooi toch?
We zijn weg uit Deventer. In Arnhem hebben we afgesproken met onze ouders voor een afscheidsetentje op het terras van een trapasrestaurant. Als de avond is gevallen nemen we emotioneel afscheid van onze ouders. Het is niet zomaar iets wat we gaan doen. De tijd om te vertrekken bereiken we om middennacht. Brent aan het stuur van de Bluebird en Martin er naast als de bijrijder. Floor en ik op de achterbank, want we zijn volkomen uitgeput. We zijn op weg naar Rügen voor de eerste stop. Na wat gezoek en gedoe, komen we om een uur of negen in de ochtend aan op de camping. Deze is gelegen aan het strand van het eiland Rügen in de Oostzee bij het plaatsje Binz. De vrouw van de receptie heeft 10 kilo ongemalen koffiebonen genuttigd of ze is nog ADHD-er dan Jeroen. We hebben in elk geval de indruk dat we welkom zijn. We blijken te kamperen aan een strand waar naakt de meest voorkomende uiting is. Jammer genoeg zijn het vaak de verkeerde mensen die naakt zijn. We zonnen en chillen wat. We kunnen zelfs zwemmen in de Oostzee. De buitentemperatuur bedraagt ongeveer 30 graden. We zijn blij verrast door dit gebied. Het is hier plezierig, het strand mooi en het water lekker warm en helder. Dit is een prima plek wanneer je er nog een keer een weekend weg wilt
De voornaamste reden om naar Rügen te gaan is Prora. Het is een betonnen kolos van vijf kilometer lang. Het zijn de restanten van het hotel dat Hitler in de jaren dertig heeft laten aanleggen. Zowel als werkverschaffingproject als voor de recreatie voor de arbeiders van het Derde Rijk. Het was de bedoeling om jaarlijks 14 miljoen mensen onderdak te bieden in het hotel. Hitler is hiermee de ‘uitvinder’ van het massa toerisme. Een deel is later opgeblazen door de Sovjets, maar verder grotendeels in tact gebleven. Het is dan wel vervallen, maar doordoor niet minder indrukwekkend. We vinden een mogelijkheid om het gebouw binnen te komen. Lange lege gangen en kapotte ramen. Fascinerend
