Nadat we hebben ontbeten op het dakterras, met uitzicht over de medina tegen een achtergrond van de besneeuwde toppen van de Hoge Atlas, lopen we in het zonnetje naar Budget in Ville Nouvelle. Mevrouw Budget zit een boekje te lezen in de zon. Om 10.15 uur komt de Suzuki voorgereden. Om discussie bij het terugbrengen te voorkomen maken we foto’s van de buitenkant. Dan zijn we klaar om te vertrekken. Het verkeer is chaotisch en men rijdt nogal creatief. Het verkeer bestaat uit auto’s, fietsers, scooters en ezelkarren. Niet zelden wordt er tegen het verkeer ingereden. We rijden achter een vrachtwagen met olijfbomen. Vanaf Marrakesh is het een kaarsrechte weg door een rommelig landschap vol acacia’s en dadelpalmen en hier en daar een omheinde woning of een resort. De witte toppen van de Hoge Atlas schitteren ons tegemoet. Langzaam beginnen we te beklimmen, eerst maar een beetje en dan steeds duidelijker en steiler. Het land is rood en droog. De regen heeft diepe groeven achtergelaten in de voedselarme rode leembodem. Na Touama beginnen het serieuze klimmen. Het land is ruig en de weinige dorpen zien er armoedig uit. Geplakt tegen de helling en met de kleur van de bodem, vallen ze weg tegen de achtergrond.
De N9 is de hoofdroute over de Atlas. De verbinding tussen de vruchtbare en dichtbevolkte kustgebieden en de Sahara. Het aantal vrachtwagens dat langzaam omhoog kruipt is groot. Het toenemende aantal haarspeldbochten en het ruiger wordende terrein maakt deze rit erg boeiend. Hoger dan 1.650 meter passeren vieze en versleten nederzettingen. In Taddert is het een grote chaos, maar wel een chaos waar we stoppen voor de lunch. We eten tajine op een buitenterras boven een bergrivier en met uitzicht op de schitterende witte toppen. Daarna wordt het ernst. Voor de 2.260 meter hoge Tizi n’Tichka pas is een recordaantal haarspeldbochten gebruikt. We rijden inmiddels door de versgevallen sneeuw, waarin een bus van de weg is geraakt. Na de pas dalen we af naar de Sahara, terwijl we nog geruime tijd tussen de sneeuw rijden. De rauwe, kale bergen zijn paars, rood en bruin. Ook aan deze zijde van de bergen hebben de nederzettingen dezelfde kleur als de omgeving. De weinige vegetatie bestaat uit bloeiende cactussen en in de rivierbedding dadelpalmen en een soort riet.
Ouarzazate is een grote stad en de poort tot de Sahara. Het duurt even voor we er door zijn, maar dan rijden we over de N10 in noordoostelijke richting. Dit is de zogenaamde ‘Route des Kashba’s’ door de Vallee des Dades. Ongeveer 30 kilometer oostelijk van Ouarzazate komen we door Skoura: een stoffige straat met stoffige betonnen gebouwen. Op het eerste gezicht weinig boeiend. We slaan af op een ‘piste’ (zandweg) en komen uit bij Kashba les Nomades. Het is een lemen kasteel/fort, waar we voor 150 Dirham een torenkamer krijgen. Omdat er verder geen gasten zijn, kunnen we concluderen dat we overnachten in een privé kasteel. Voor 70 Dirham per persoon kunnen we hier ook eten. Ons wordt een geweldig lekkere tajine voorgeschoteld van mals lamsvlees met daarop een omelet met koriander. Wauw, dat is genieten. Omdat de woestijn in januari nog erg afkoelt, staat er op tafel een straalkachel. Op het bed leggen we vier dekens, maar dat weerhoudt Floor er niet van om al kleren voor de zekerheid ook maar aan te houden.
