Aan de grens met Estland komen we er achter dat de cocktails in Riga toch niet zo goedkoop waren. Door een ‘kleine’ rekenfout hebben we € 375,- uitgegeven in minder dan twee dagen Omdat we al depressief worden van het slechte weer, staan we niet te lang stil bij deze vergissing. We rijden door een landschap dat alleen maar uit bos bestaat, met af en toe een venster op de Oostzee. Er is bijna geen verkeer en volgens de borden hoeven we alleen maar op te passen voor de elanden. Deze laten zich helaas niet zien, wat suggereert dat elanden meer van lekker weer houden. Het land is leeg en verlaten. Dit is niet zo vreemd, want Estland is anderhalf keer zo groot als Nederland en heeft maar 1,3 miljoen inwoners. Daarvan wonen er dan weer 500.000 in Tallinn, de oude Hanzestad aan de Finse Golf.
Als we in Tallinn aankomen is het serieus gaan regenen. De Tallinn City Camping heeft een dusdanig gezellige ambiance, dat we besluiten daar direct weer te vertrekken. In de regen op een stuk asfalt achter een lege sporthal is niet ons idee van prettig kamperen. Tallinn zal vast en zeker een mooie stad zijn, maar wij hebben nu meer interesse in het grensgebied met Rusland. Het is een gebied van verlaten badplaatsen, restanten van kuuroorden en deels ontmantelde zware industrieën. In het industriegebied hangt een dikke pittige stank die direct op de longen slaat. De mensen die nog in de grauwe betonnen flats tussen de fabrieken wonen, zullen vast niet oud worden. Op de grote bergen grijsbruin restafval groeien enkel wat kleine berken. We komen er achter dat dit gebied in de tijd van de Sovjet-Unie werkt gebruikt voor het delven en opwerken van uranium. Met de onafhankelijkheid van Estland werden de industrieën ontmanteld, bleef de troep achter en trokken de meeste Russen naar Rusland. Estland, succes!
Het moerasgebied langs het Peipusmeer, dat op de grens van Estland en Rusland ligt, is een gebied van bevers, maar vooral van muggen. Aan de overkant van het water zien we de wachtposten die op Russisch grondgebied staan. Langs het water staan veel restanten van vroeger recreatief gebruik. Zou dit ook te maken hebben met het vertrek van de Russen? Russen of geen Russen, de Russisch Orthodoxe kerk is in elk geval nog steeds aanwezig. Nonnen in het zwart kussen de deuren van de kerk en doen de dingen die nonnen nou eenmaal doen. Het schoonmaken van het toilet hoort daar niet bij, want ons eerste smerige hurktoilet is hier een feit. Er zullen er nog velen volgen.
Op de camping in Toyla ontmoeten we Gerrit die wat waspoeder nodig heeft. Hij fietst in zijn eentje van Nederland naar Moermansk, om via de Noordkaap weer terug naar huis te fietsen. Dit is al een hele prestatie als je jong bent, maar Gerrit is de 65 al ruim gepasseerd. Hij fietst deze afstand om geld in te zamelen voor een weeshuis in Roemenië. Rond het kampvuur op het kiezelstrand genieten we van een gezamenlijke maaltijd en de smeuïge verhalen van Gerrit. Omdat het zo noordelijk niet meer donker wordt, hebben we geen idee hoe laat (of vroeg) we uiteindelijk gaan slapen. Het strand is in elk geval aardig ontdaan van het vele aangespoelde hout, waarmee een prima vuur is te stoken dat in Helsinki nog te zien moet zijn geweest.
