3.17 – Oekraïne | Etappe 12: Balta – Shyriaieve (87 km)

3.17 – Oekraïne | Etappe 12: Balta – Shyriaieve (87 km)

Ondanks de belabberde kwaliteit van het hotel, krijgen we een grondige kamerinspectie voordat we mogen vertrekken. Desondanks kan er een lach vanaf als we weer op de fiets stappen. Met een forse tegenwind rijden we over saaie wegen, door een erg saai en rommelig landschap naar Ananiv. Daar pauzeren we bij een kleine eetgelegenheid, dat wordt gerund door een vrouw in een vormloze blauwe jurk en met gouden tanden en roodgeverfd haar. We eten broodjes gevuld met vlees, dille en kool. Vier oude mannen, ook voorzien van gouden tanden, zijn aan de pivo en de vodka. Er wordt ons in het Duits een gedicht voorgedragen. Bij vertrek volgt een ‘adieu’,  ‘gute fahrt’ und ‘so weiter ja’. Iedere dag weer worden we verrast door allerlei onverwachte gebeurtenissen.

Als we Ananiv weer verlaten, worden we ?opgehouden? door een paar mensen die ons afraden over deze weg verder te rijden. Het wegdek schijnt namelijk erg slecht te zijn. Ze raden ons aan om de snelweg te nemen naar het 44 kilometer verderop gelegen Shyriaieve. Na enige verwarring begrijpen ze dat een snelweg niet de meest aantrekkelijke optie is wanneer je op de fiets bent. Daar komt nog bij dat we inmiddels wel denken te weten wat een slecht wegdek in de Oekraïne inhoudt en dat we dit stukje ook nog wel aankunnen. Met een hoop gedoe, gebaren en geteken, wordt ons uitgelegd hoe we het beste kunnen rijden om er dan maar het beste van te maken. Supervriendelijk natuurlijk, maar blijkbaar hebben ze niet in de gaten dat we twee goede kaarten bij ons hebben.

De route in zuidelijke richting loopt gelukkig weer door een aantrekkelijk landschap. Graanvelden in een glooiend landschap, die dit keer niet aan het zicht worden onttrokken door een onafgebroken groenstrook langs de weg. De eerste 35 kilometer tikken we de kilometers achter elkaar weg. We passeren versleten dorpen waar al jaren niets meer lijkt te gebeuren. Kuddes koeien en schapen lopen door de weiden of over de weg naar weer een nieuwe plek om te grazen. In het open landschap zien we al van verre een onweersstorm naderen. De wind die recht van voor komt, neemt toe in krijgt. Het begint ronduit te stormen. Net voordat het noodweer losbarst vinden we een plek achter een dichte bossage. Vervolgens begint het te hozen. We staan dan wel niet helemaal droog, wel staan we beschut tegen de zware windstoten. De bliksem knettert en de donder roffelt door het open landschap. De storm trekt over, de wind gaat liggen en dan stopt het ook met regenen. De weg met keien en inmiddels grote plassen houdt niet lang stand. De eerder zo mooie zandweg is verandert in een zuigende klomp klei.

Als tsjernosem nat en verzadigd raakt, verandert het in een kleiachtige modder, waarin het water niet wegzakt. Te laat hebben we in de gaten dat hier te maken hebben met serieuze klei. Grote brokken klei rond de remmen, vullen onze spatborden en blokkeren zo beide wielen. Succes! We kunnen niet meer voor- of achteruit. We staan vast in de klei. Met stokjes en met onze handen proberen we zo veel mogelijk de klei te verwijderen. In elk geval zodat we de fiets weer in beweging krijgen. Er zit niets anders op dan de fietsen voort te duwen door de berm. De rand tussen het sompige graanveld en de weg biedt net genoeg stevigheid om de fiets te kunnen dragen. Het nadeel is dat deze smalle rand vol staat met distels, waardoor onze benen veranderen in een bloedende massa en die vervolgens weer zwermen met muggen aantrekken. Helaas is de berm regelmatig onderbroken, waardoor we de glijdende kleibaan moeten oversteken om stabiele grond aan de andere kant te bereiken. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, want dat betekent dat we de fietsen, die elke ruim 25 kilo wegen, moeten optillen om aan de overkant te komen. Een aantal keren gaat dat fout, waardoor alles weer onder de klei zit en weer van voor af aan kunnen beginnen. We hebben geen idee hoe lang deze weg nog zo door gaat. We weten wel dat het nog maximaal 12 kilometer is naar Shyriaieve. In de verte zien we een dorpje liggen, waar we ons met moeite naar te slepen. We hopen zo dat daar de verharde weg weer begint. Achter ons komt een Lada door de modder en de klei aangeschoven. Even lijkt het er op dat een Lada inderdaad overal doorheen komt. Maar helaas, ook de Lada rijdt zich muurvast in de klei. Stiekem moeten we daar wel een beetje om grinniken.

In het dorp komen we inderdaad weer op een verharde weg terecht. Wat een opluchting is dat. Deze regenbui is ook wel een ?freak-accident? geweest. Al een hele week worden we vergezeld door een strakblauwe lucht. Als we een half uur eerder waren geweest was er geen enkel probleem geweest. Genaaid door het lot. Als een stel moddermannetjes vol bloed en muggenbeten, rijden we Shyriaieve binnen. Horror uit de modder. We zijn zo blij dat we er inderdaad het hotel aantreffen dat op de kaart staat vermeld. Ik trek voor de zekerheid een schoon T-shirt aan om überhaupt toegelaten te worden. Volgens de mannen die buiten zitten te roken is dit een ‘5-star-hotel’. We kunnen dan ook niet wachten tot we gebruik kunnen maken van het sanitair. Maar wat blijkt: dit hotel heeft helemaal geen douche. Sterker nog, er is helemaal geen stromend water. De kamer kost dan ook maar 60 UAH (€ 6,-).

Omdat de mannen die buiten voor het hotel zitten te grappen over onze gortigheid, ook wel begrijpen dat wij een douche wel kunnen gebruiken, ontstaat er een wending van het lot. We mogen douchen bij Vitaliy en Woha. Vader en zoon zijn nogal dronken, maar dat kan ons niet deren, want wij willen douchen. Bij voorbaat voelen we ons schuldig over de grote en schone badkamer met warme douche die volledig gaan bevuilen. Maar natuurlijk bestaat er niet zo iets. We zijn tenslotte in de Oekraïne. De ‘witmarmeren’ douche is niets meer dan een gammele houten hok achter in de tuin, met op het dak een olievat gevuld met koud water. De omgeving wordt gevormd door een afvalberg, waarover de ganzen vrolijk lopen te ganzen. Desondanks is het een luxe. Vrij van modder en zweet kunnen wij de wereld weer aan.

Daarna kunnen we de paar glazen verplichte vodka niet weigeren. We proberen zo goed en zo kwaad als het kan een soort van gesprek te hebben, wat wordt bemoeilijkt doordat vader en zoon zo dronken als een mallemegoot zijn. Als het korte termijn geheugen van hen beiden geheel is uitgevallen, hebben wij de kans om de zuippartij te verlaten om wat te gaan eten. In het hotel blijkt een Oekraïner te zijn, die best een aardig woordje Engels spreekt. Via hem bestellen we een voedzame maaltijd in het café van het hotel, dat tevens het magazin en het restaurant is. Direct na de maaltijd is het met Floor afgelopen. Ik ben ‘verplicht’ om op de kamer van twee Oekraïners en een Moldaviër vodka te komen drinken. Ze zijn elektriciens en doen iets met hoogspanning, maar het waarom dat ze hier zijn wordt niet duidelijk. We toasten op de eeuwige vriendschap tussen Nederland, Oekraïne en Moldavië. Vervolgens ook op de eeuwige jeugd, die volgens de versleten Moldavië is te bereiken door het drinken van vodka, het eten van spek en het slurpen van rauwe eieren. Ze vinden het geweldig dat we door de Oekraïne fietsen, dat we het een geweldig land vinden, dat we de Oekraïners zulke gastvrije mensen vinden, enz. Zij zijn niet trots op de Oekraïne. Ze verlangen terug naar de tijd dat ze nog onderdeel uitmaakten van de Sovjet-Unie.


Ontdek meer van

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geef een reactie

Nieuwste verhalen

Panoramisch uitzicht op de skyline van Seoul bij zonsondergang, met verlichte gebouwen en bergketens aan de horizon.
Zuid-Korea

Zuid Korea | Werken en wandelen

Zuid-Korea is een land van contrasten, met hypermoderne steden en traditionele gebruiken. Na de verwoestende Koreaanse Oorlog heeft het land zich razendsnel ontwikkeld tot een economische grootmacht, aangedreven door harde werkethiek en een sterke focus op onderwijs. In steden als

Lees verder »
Panoramisch uitzicht op de skyline van Seoul bij zonsondergang, met verlichte gebouwen en bergketens aan de horizon.
China

China | Beeldverhaal Shanghai

Met ruim 26 miljoen inwoners is Shanghai de grootste stad van China en een van de dichtstbevolkte metropolen ter wereld. De stad staat bekend om zijn efficiënte infrastructuur

Lees verder »
Traditioneel Roemeens bergdorp met houten huizen, hooibalen en een groen heuvelachtig landschap in de Karpaten.
Roemenië

Roemenië | Beren op de weg

Fiets mee door de indrukwekkende Karpaten in Roemenië, over de bekende Transfagarasan en de rustige Transalpina. Ontdek wilde beren, eindeloze uitzichten en gastvrije dorpen. Een land van contrasten waar natuurschoon en drukte elkaar afwisselen, met onvergetelijke ervaringen en een warm

Lees verder »

Dit vind je misschien ook leuk

error: Inhoud is beschermd