Voordat we op de trein naar Mongoliƫ kunnen stappen, moeten we de in Nederland bestelde treinkaartjes nog ophalen bij het reisbureau in Irkutsk. We volgen de aanwijzingen op de ons gemailde routebeschrijving, waardoor we ons al snel in een bus bevinden die ons naar de buitenwijken van de stad brengt. Op aanwijzing van de buschauffeur stappen we uit in een wijk vol met flats van zes verdiepingen. Klopt dit wel? In Rusland is het adres opgebouwd uit het blok-, flat- en huisnummer. Aangezien bordjes geheel ontbreken werkt die informatie weinig verhelderend, waardoor we aangewezen zijn op de aanwijzingen van de mensen op straat. Zo komen we terecht in een flat, waar we op de 5e verdieping (een lift ontbreekt) een deur aantreffen met een bel. Achter deze deur bevindt zich een kleine driekamerflat, waarbinnen een volledig operationeel reisbureau is gevestigd met 12 medewerkers. Een van deze medewerkers is Igor, waarmee we al veelvuldig e-mailcontact hebben gehad. Hij is blij ons te zien en overhandigd ons de kaartjes voor de trein naar Mongoliƫ die later vanavond vertrekt.
Waren we de eerste twee etappes de enige niet-Russen in de trein, deze keer blijken we de wagon alleen maar met anderen toeristen te delen. Dit is ook wel eens fijn, want af en toe willen we wel iets meer dan een houtje-touwtje gesprek. Jammer genoeg rijdt de trein vanaf Irkutsk zo langzaam dat we pas bij zonsondergang langs Baikal rijden. Hierdoor krijgen we maar een heel klein stuk van deze mooie route mee, voordat de nacht langzaam maar zeker valt. Net zo langzaam maar zeker, maar dan langzamer, naderen we Mongoliƫ. Niet alleen rijdt de trein met een slakkengang, ook stoppen we in elk dorp dat we onderweg tegenkomen. Na Ulan-Ude verandert het landschap al snel in een steppelandschap met hier en daar een dorpje langs de rails. Buiten de trein zien we dat de mensen meer Mongoolse trekken krijgen. Dit stemt ons hoopvol, aangezien we onderweg zijn naar Mongoliƫ.
Laat in de ochtend komen we aan bij de ‘grens’, wat eigenlijk meer een grenszone is. Aan de Russische kant stopt de trein om volgens de dienstregeling de komende zeven uur ook niet meer verder te rijden. Gelukkig is er buiten het kleine station een markt. Daar kunnen we niet alleen wat boodschappen doen, ook laten we ons de shaslick en de pivo goed smaken. Floor besluit terug naar de trein te gaan om in de coupe te luieren, terwijl Jeroen op het perron een boek leest (en pivo drinkt). Als de trein plotseling begint te rijden worden de achterblijvers enigszins ongerust. Helemaal als de terugkeer van de trein nogal lang op zich laat wachten. Maar ach, de provodnitza loopt ook nog op het perron rond en de trein zal toch zeker niet zonder conducteur vertrekken. Toch? Het duurt twee lange uren voordat de trein weer aan komt rijden. Deze trein bestaat op dat moment nog maar uit twee wagons, waarbij Floor er uit Ć©Ć©n uit het raam zwaait. De afgelopen uren heeft de trein van voor naar achteren bewogen om de rest van de wagons af te koppelen. Als de achterblijvers instappen begint de trein nog eens drie uur lang heen en weer te rijden. Van A naar B en weer terug naar A om weer door te gaan naar B om weer een volledige trein te worden. Het waarom hiervan ontgaat ons volledig.
Dan zijn we weer terug op het station. De grenspolitie stapt in. De paspoorten worden gecheckt door grenswacht 1 en ingenomen door grenswacht 2. We vullen de in- en uitreisformulieren in die we van grenswacht 3 hebben ontvangen, waarna we weer twee uur moeten wachten. Al die tijd zijn de toiletten afgesloten, waardoor iedereen inmiddels moet pissen als een otter. Dat we flink aan de pivo hebben gezeten maakt dit niet comfortabeler. Dan krijgen we onze paspoorten weer terug en rijden we de daadwerkelijke grenszone binnen. Het is een zwaar bewaakt gebied met militairen, wachttorens, kilometerslange hekken met prikkeldraad en honden. Langs weerszijden van het hek loopt een brede zandweg waarover militaire jeeps rijden.
Aan de Mongoolse kant worden de toiletten vrijgegeven, waarna er in de wagon een ontspannen en tevreden sfeer neerdaalt. De Mongoolse grenspolitie komt binnen en overhandigt ons een in het Mongools opgesteld vragen formulier. Wat is het en wat moeten we waar invullen? Met de hulp van een Mongoolse en een staaltje internationale samenwerking, waar de VN een puntje aan kan zuigen, komen we er uit. De paspoorten worden gecheckt, de bagage gecontroleerd, met zaklampen wordt er onder de banken en boven de deur gekeken, waarna we nog een tweetal formulieren moeten invullen. Of we vreemde en/of besmettelijke ziektes onder de leden hebben en of we radioactieve stoffen bij ons hebben. Wat voor soort mensen zullen dat laatste positief beantwoorden? Na alle grensformaliteiten rijden we een paar kilometer verder om halt te houden in Sukhbaatar. Hier moeten we nog eens drie tot vier uur wachten. Na elf lange uren hebben we dan toch eindelijk de grens tussen Rusland en Mongoliƫ overgestoken. Een grens die nog functioneert als een ijzeren gordijn.
Ontdek meer van
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.