Direct na de grens is het lege en kale Mongoolse landschap bijzonder indrukwekkend. Met de mede passagiers doen we een spelletje ‘wie spot de eerste ger’. Geheel tegen de verwachting blijkt dit spel kinderlijk eenvoudig te zijn, want na de eerste Mongoolse bocht wordt de eerste witte stip gespot. En nog één, en nog één en daar nog twee. Blijkbaar is een ger niet heel bijzonder in dit land. Een ger lijkt in dit land net zo gewoon als een koepeltentje op een festival in Nederland. Na een nacht vol dromen over witte stippen, en lange treinreizen komen we om 6.00 uur ’s ochtends aan in Ulaanbaatar. Ook al hebben we er elf uur gedaan over gedaan om de grens over te komen, toch liggen we een uur voor op de planning. De afstand tot Moskou bedraagt 5.900 kilometer en sinds ons vertrek uit Nederland hebben we al 9.478 kilometer afgelegd. We zijn in een nieuw land voor nieuwe avonturen.
In de trein maken we kennis met Björn, de Duitse agent uit Frankfurt en Patrick en Maikie, het Zwitsers-Japanse stel. Omdat Patrick en Maikie al een reservering hadden gemaakt in UB Guesthouse, leek het ons praktisch en daar met z’n allen dan maar naar toe te gaan. Voor 5 dollar per persoon, inclusief ontbijt, hebben we daar een slaapplaats. Het guesthouse wordt gerund door Mr. Kim en Bobby, twee enthousiaste en commercieel ingestelde Koreanen, die ook rondreizen door Mongolië voor ons kunnen organiseren. Samen met Patrick, Maikie en Björn organiseren we een trip van 14 dagen met een Russische minivan. Voor de 4WD, chauffeur en benzine betalen we 210 dollar per persoon.
Voordat we kunnen vertrekken moeten er nog wel een aantal zaken worden geregeld. Hiervan is geld toch wel de belangrijkste. Er zijn in Ulaanbaatar geen pinapparaten waar je eenvoudig geld uit de muur kunt trekken. Voor het verkrijgen van dollars, waarmee we het guesthouse moeten betalen, en tögrög (de Mongoolse munteenheid), zijn we aangewezen op een bank met beperkte openingstijden. Hier kunnen we alleen met onze creditcard terecht. Met 300.000 aan tögrög (ca. 200 Euro) verkrijgt onze portemonnee een aangename dikte en zijn we in staat om onze boodschappen te betalen in de State Department Store. In dit grootste warenhuis van Mongolië gaan de zaken er nogal omslachtig aan toe. We zijn op zoek naar een hoed voor Floor wat als volgt gaat: je maakt je keuze uit een aantal modellen, de winkelbediende schrijft een bon. Met die bon loop je naar de kassa, waar je betaald voor de aankoop, waarna je een nieuwe bon ontvangt. Met deze bon ga je terug naar waar het allemaal begon. Je overhandigd de 2e bon aan de bediende en de hoed is van jou. Wij zijn Nederlanders, dus wij denken: dit kan efficiënter! Gelukkig is een stuk eenvoudiger om twee winkelwagens vol te laden met eten en drinken en deze vervolgens af te rekenen. Wij zijn klaar voor de expeditie.
