Op 5.200 kilometer van Moskou rijdt de trein Irkutsk binnen, hoofdstad van de gelijknamige regio (oblast) Irkutsk, gelegen aan de Angara tussen het stuwmeer van Irkutsk en het Baikalmeer. Het is nog vroeg op de ochtend, maar ondanks het vroege uur is het kwik al gestegen tot iets boven de 30 graden. Dit is geen temperatuur om, met een zware rugtas op de rug, door een warme en onbekende stad te dwalen op zoek naar een hotel. We bergen onze spullen op in een kluis op het station om de zoektocht te veraangenamen. Deze zoektocht wordt ons niet gemakkelijk gemaakt, doordat we ook hier weer worden geweigerd bij de eerste twee hotels waar we informeren voor een kamer. Uiteindelijk vinden we een kamer in hotel Arena voor 600 Roebel (€ 18,-) per nacht.
Na een welverdiende pivo op een pleintje voor het hotel, is het tijd om te struinen door de stad. Irkutsk lijkt een mooie stad te zijn. Er staan veel houten huizen te midden van het vele groen. Langs de brede en schaduwrijke lanen staan ook veel gebouwen met een Europese architectuur. Deze zijn gebouwd tijdens de bloeiperiode van Irkutsk, toen er eind 19e eeuw goud in de omgeving werd gevonden. Irkutsk heeft de naam ‘het Parijs van Siberië‘ te zijn, maar dit vinden wij toch wat te veel eer. Sowieso is hier een stuk minder te beleven als in Parijs. Onze zoektocht naar vertier leidt tot niets. De centrale markt zijn ze aan het afbreken als we deze eindelijk hebben gevonden en cafés en restaurants zijn een zeldzaamheid. Zelfs langs de oever van de Angara rivier zijn geen andere mensen dan een enkele skater. Het is een zwoele zaterdagavond, maar waar is iedereen? We verbazen ons wat er allemaal niet gebeurd. Het is leuk om hier te zijn, maar voor ons een tikkeltje te saai.
We hadden bedacht dat we met de boot (Raketta) van Irkutsk naar Bolshie Kothy zouden gaan. We moesten dus naar de haven, maar met welke bus komen we daar? Bij de bushalte maar aan een Russische vrouw gevraagd. Omdat zij verder niet zo veel te doen had en de mogelijkheid om Engels te oefenen niet aan haar neus voor bij liet gaan, ging zij met ons in de bus mee naar de haven. Daar bleken er maar drie boten per dag te gaan en deze waren alle drie al volgeboekt. Helaas, geen Raketta voor ons. Dan maar met de bus naar Baikal. Maar hoe dan? Ook daarbij worden we geholpen door onze Russische vriendin. We kunnen met de bus naar Listvyanka aan het Baikal meer, zo’n 60 kilometer van Irkutsk. Maar dan moeten we eerst weer terug naar het busstation in de stad. Nog steeds worden we op sleeptouw genomen door onze Russische vriendin. Bus in, bus uit, tram in, tram uit. Na een hoop gedoe dan toch aangekomen op het busstation, bleek de bus pas om 14.30 uur te vertrekken. Bij het loket kopen we voor 60 Roebel (€ 1,80) twee buskaartjes en maken ons op om nog 2 ½ uur te wachten. Al die tijd bleef onze nieuwe vriendin met ons wachten. Staand welteverstaan, want behalve op de grond was er geen plaats om ergens te zitten. En op de grond mag je niet gaan zitten, want daar krijg je blaasontsteking van. Althans, volgens onze tijdelijke metgezel.
Uiteindelijk vertrekken we dan toch. We hebben het grootste deel van de dag verspild met zinloos heen en weer rijden. Waarschijnlijk hadden we het zonder hulp een stuk sneller voor elkaar gekregen, maar dat was dan weer een minder mooi verhaal geweest en dan hadden we ook geen uren kunnen praten met een Russin. Na een rit van anderhalf uur in te volle en te warme bus, die om de haverklap afslaat en de heuvels amper aankan, rijden we Listvyanka aan het Baikalmeer binnen.
