Vandaag is het een wandeldag, dus vroeg uit de veren en in de kleren. Het shopje met verse broodjes is 7.00 uur open. We halen vijftien rohlíky voor € 0,10 per stuk. Deze typische Oost-Europese broodjes hebben de vorm van een dikke sigaar, en doet er mede door zijn kleurvariatie ook aan denken. Omdat rohlíky een lage voedingswaarde hebben, doen we er goed aan om niet te vergeten kaas en salami te kopen. Omdat er op de route van vandaag geen plekken zijn om te eten of te drinken, bestaat ons proviand voor vandaag uit tien gesmeerde broodjes, vier muesli repen, vier stroopwafels en 5 ½ liter water. Ik heb dan ook een zware rugtas op mijn rug, die vanzelf lichter zal worden.

De lucht is blauw, fris en vol vrolijk gekwetter van de vogels, als we de wandeling starten in de Vzka Dolina. Bij de splitsing houden we links aan voor de Jamnicka Dolina. De eerste kilometers lopen we over een modderig spoor, vernield door de machines die al het hout uit deze bossen trekken. Vreemd eigenlijk, want dit is een Nationaal Park. Het zal wel nodig zijn om het bos te verjongen. Gelukkig gaat de wandeling verder over een smal bospad, waar de bomen zorgen voor de nodige schaduw. Links en rechts zien we watervallen van de hellingen komen. Hoe dieper we in de Jamnicka Dolina komen, hoe steiler het wordt. Langzaam maar zeker maken de bomen plaats voor struiken en gras. De laatste paar honderd meter naar de bergkam van de Zapadne Tatry, zijn erg stijl. Langs de bron van de Jamnicka Potok ploeteren we omhoog. Klauterend over een puinhelling in de ongenadige zon. Al vloekend en zwetend bereiken we op 1.831 meter de ‘Nizke Sedlo’. Niet alleen staan we daar op de kam van de Zapadne Tatry, ook staan we op de grens met Polen en Slowakije, waar een harde kille wind vandaan komt waaien. We klimmen verder naar de 2.137 meter hoge Hrvby Vrich en de op na hoogste top van dit gebergte, de 2.194 meter hoge Jakubina. Op de Orthance bergkam worden we beloond met een weids panorama over de Zapadne Tatry en de Vysoké Tatry (Hoge Tatra) ten oosten van waar we nu staan. Alles ten noorden van deze bergkam is Pools grondgebied. Ten zuiden daarvan is het Slowaaks. Donkere wolken onttrekken de bergen uit het zicht.

De wandeling over de Orthance bergkam is een pittige en niet overal even prettige onderneming. Diepe afgronden aan beide zijden dwingen tot concentratie. Net als we uitspreken dat we nog nooit een gems in het wild hebben gezien, zien we er een op zijn of haar gemak op een soort van nest liggen, die tegen een rotswand aangeplakt lijkt te zijn. Een klein wonder, want er leven er in dit hele gebied nog maar 720 exemplaren van. Vanaf de bergkam is goed te zien dat de plekken met dode bomen worden leeggehaald. Dit doet ons bedenken de bomen misschien dood gaan door een ziekte of een parasiet en dat ze dit proberen te overwinnen door de zieke en dode bomen weg te halen. Geleidelijk komen we lopend over de bergkam dichter bij het dal. De lange afdaling door het bos duurt en duurt maar voort. We snijden zo veel als mogelijk af, maar dat blijkt niet zo verstandig te zijn als we vastlopen op een kaalgekapte steile helling.

Nadat we ongeveer 18 kilometer hebben gelopen en een hoogteverschil van 1.300 meter hebben overbrugd, komen we om 17.30 uur uitgeput op de camping aan. De beloning van Česneková polévka (knoflooksoep) en Pivo laten we ons goed smaken. Zelfs Floor zit aan de Pivo. Dit is een mooi moment: Floor met een halve liter Pivo voor haar neus. Na negen jaar investeren is het wonder dan toch geschiedt. Dat het citroenbier is, mag de pret niet drukken. Dan zijn we klaar voor een warme douche en schone kleren, zodat we een uur later verfrist en verkwikt weer terug kunnen naar het restaurant. Floor bestelt zoals gewoonlijk het dagmenu (Denné menu), wat vandaag bestaat uit aardappels met een hartige taart van zuurkool, spekjes, rijst en ei. Ik ga voor de gefrituurde aardappelpannenkoeken met bryndza en lenteui.