Over een weg vol gaten en stinkende vrachtwagens gaan we op weg naar St. Petersburg. Langs de weg liggen versleten dorpen met deels ingezakte houten huizen in het uitgestrekte moeras. Het begin van de stad wordt gemarkeerd door een woud van reclameborden. Reclame die kleur geeft aan de uitgestrekte wijken vol met grauwe sovjetflats dat ons uitzicht 56 kilometer lang bepaald. Dat is de afstand die we moeten afleggen om het hotel te bereiken, waarvan ons is verteld dat we er ook zouden kunnen kamperen. Zelfs met vier Russische woordenboeken kost het ons veel moeite om duidelijk te maken wat we willen. Als we dan eindelijk de ‘camping’ kunnen betreden, blijkt dat er geen sprake is geweest van onbegrip, maar een vriendelijke waarschuwing om vooral niet te gaan kamperen. De camping is namelijk vervallen tot een moeras met ingestorte gebouwen, waar de muggen direct een aanval inzetten op de nieuw gearriveerde gasten. De stromende regen vergroot het kampeergenot. Maar we laten ons niet kennen! We zetten onze tenten op, waarna we in de bar van het hotel genieten van een welverdiende pivo.

Het centrum van de stad is het best te bereiken met het openbaar vervoer. Voor het hotel stappen we op de bus. We zien dat de andere passagiers 10 Roebel (30 cent) betalen, dus volgen we dat voorbeeld. Door uit te stappen met de massa en deze te volgen, bereiken we de ingang van de metro. Voor 10 Roebel kopen we een token die geldig is voor een enkele reis. Een foto van de metrokaart moet er voor zorgen dat we station straks weer kunnen terugvinden, want het cyrillische schrift is voor ons nog volkomen onbegrijpelijk. Ondergronds is het station van een weldadige schoonheid, die scherp afsteekt tegen de depressiviteit van de omgeving. De metro is een andere wereld, die wordt voortgezet als we in het centrum van de stad weer boven de grond komen. We bevinden ons midden tussen de gebouwen, die kunnen wedijveren met die van Parijs of Londen. De stad is niet voor niets aangelegd door Peter de Grote om St. Petersburg te presenteren als de nieuwe Russische wereld, gericht op Europa en de toekomst.

Omdat de Russen op elke vraag om aanwijzingen ‘da’ (ja) antwoorden, is dwalen de beste techniek om de stad te leren kennen. De gebouwen langs de hoofdstraten en de grachten zijn prachtig mooi gerenoveerd. Zomaar een willekeurige zijstraat levert echter het beeld op van vergane glorie of erger. Het is een stad die doet denken aan Amsterdam, maar dan met gebouwen van een reusachtig formaat. De pleinen zijn zo groot dat het gevoel voor schaal volledig verloren gaat en voor een wandeling om de Hermitage heb je al snel een uur nodig. Spannend is de stad wanneer een colonne dure auto’s met piepende remmen stopt, er grote mannen in donkere pakken en kale koppen uitstappen, om een onzichtbaar persoon ergens naar binnen te dirigeren.

Gelegen aan de Neva en de Finse Golf, met alle kanalen en de mooie gebouwen, behoort de stad tot de mooiste van Europa. Veel mooie en jonge mensen bevolken de straten, de pleinen en de parken, waar ze deze junimaand genieten van de lange dagen die niet worden verdrongen door een donkere nacht. Het is de periode van de ‘white nights’ (witte nachten), waarin er veel festiviteiten plaatsvinden. Het is de meest populaire tijd om de trouwen. Je struikelt er over de bruidsparen, die zich in de mooiste jurken en pakken laten fotograferen langs de Neva. De rozeblauwe hemel boven deze bijzonder mooie stad maken het plaatje compleet.