We blijken ons te hebben vergist in de datum van vertrek van onze trein. Op het treinkaartje staat 11 juni om 00.35 uur. Maar is dat dan de nacht van 10 op 11 juni, of die van 11 op 12 juni? Intourist brengt het tegenvallende bericht dat we maar één dag hebben om Moskou, met haar misschien wel 14 miljoen inwoners, te leren kennen. De Moskovieten verplaatsten zich met de metro, die niet alleen de mooiste van de hele wereld is, maar ook nog eens de drukste, met dagelijks 10 miljoen gebruikers. Daar passen wij ook nog wel bij. De stations zijn een bijzonder staaltje van ondergronds genieten, dat nogal afsteekt tegen de grauwe bovengrondse werkelijkheid. Stalin heeft persoonlijk de opdracht gegeven tot de constructie van de uit marmer, beelden en kroonluchters opgetrokken metrostations. Gelukkig heeft Floor het cyrillisch alfabet al behoorlijk scherp, zodat we snel aankomen op de plaats van bestemming. Boven de grond aangekomen valt ons de onoverzichtelijke chaos op. We bevinden ons op een plein waaraan drie grote treinstations grenzen. Daarboven prikken de Stalinistische wolkenkrabbers, suikertaarten genoemd, in de grauwe hemel boven Moskou.

We begeven ons naar de Rode Plein, waar ze bezig zijn met de opbouw van een groot podium voor de viering van Onafhankelijkheidsdag op 12 juni. Op het plein staan strepen die vast met (vroegere) parades te maken hebben. In werkelijkheid is het plein kleiner dan je zou denken en het is al helemaal niet rood. Het Kremlin zelf zien we alleen van de buitenkant. Ergens daar binnen is Poetin aan het werk of bezig met zijn work-out. Vroeger was het Kremlin het centrum voor de Russisch Orthodoxe kerk, nu het centrum van de macht in Rusland en tot 15 jaar geleden het centrum van de communistische wereld.

Lopend gaan we op weg naar de Novodevitsj begraafplaats. We komen langs de mooiste kerk die we ooit hebben gezien, de Khram Khrista Spasitelya (Cathedral of Christ the Saviour). Het is een tot in de nok versierde en beschilderde Orthodoxe kathedraal. Het origineel, toentertijd de grootste Orthodoxe kathedraal ter wereld, is in opdracht van Stalin in 1931, met behulp van dynamiet tot puin gereduceerd. In de jaren vijftig is op deze plek ’s werelds grootse zwembad gebouwd. Vanaf 1995 is men begonnen met de herbouw van de kathedraal, wat naar schatting 360 miljoen dollar heeft gekost. Het interieur is ontzagwekkend, vooral in combinatie met de eerbied van de bezoeker. Wil je daarvan genieten dan zul je eerst de in grote getale aanwezige militaire politie moeten trotseren. Onze rugtas wordt aan een kritisch onderzoek onderworpen. Novodevitsj begraafplaats is ook al zo’n staaltje Sovjet kunst, kitsch of narcisme? Enorme grafstenen, beelden van de overledene of combinaties daarvan. Aan de insignes en de sterren op de beelden te zien, is hier begraven voorbehouden geweest aan de belangrijke mensen uit de ‘gelijkwaardige’ sovjet samenleving.

De stad is zo groot, uitgestrekt en lelijk, dat we er van balen dat we niet meer tijd hebben. Onder een lunch van Russische zomersoep (koude soep, gemaakt van koolzuurhoudend water), concluderen we dat deze stad met geen mogelijkheid kan het concurreren met de romantische schoonheid van St. Petersburg. Moskou is gewoon Moskou. Het is een stad waar je geweest moet zijn om te ervaren dat de extreme mate van lelijkheid, direct de aantrekkingskracht is van deze stad.