Net als iedere ochtend worden we nu ook weer om 7.30 uur wakker. Ook al hadden we bij nader inzien best kunnen kamperen, overnachten in Slowaakse pensions is geen straf. De kamers zijn er ruim en schoon, het ontbijt smakelijk en meer dan voldoende en de service van de vriendelijke eigenaar altijd goed. Andere gasten dan wij zijn er echter nooit. Het seizoen is nog niet begonnen en buiten het seizoen komt hier duidelijk niemand. Misschien wel omdat het hier zulk slecht weer is. Volgens de eigenaar van het pension is het de afgelopen twee weken al erg wisselvallig. Ook vandaag is het bewolkt, maar het is nu in elk geval droog.
We fietsen naar Liptovska Mikulas, waar het socialisme nog flink zichtbaar is in het straatbeeld: Grauwe flats, geweldig lelijke maar erg functionele gevels van openbare gebouwen, stinkende fabrieken en veel skoda’s. Maar wel een groen fietspad dwars door deze langgerekte industriestad. De 20 kilometer lange weg naar Liptovsky Hradok moeten we delen met grote vrachtwagens en andere gemotoriseerd verkeer. Om de kans op overlijden en de blootstelling aan giftige uitlaatgassen te minimaliseren, snellen we met ruim 30 kilometer per uur door het Vah dal, om zo snel als mogelijk de afslag met weg 537 te bereiken. Deze landelijke weg loopt door bloeiende koolzaadvelden en door een aantal landelijk gelegen dorpen, naar de voet van de Hoge Tatra. Dan begint een 40 kilometer lange klim over een rustige weg door donkere dennenbossen. Naarmate we hoger komen, wordt het uitzicht op de 2.494 meter hoge Krivan indrukwekkender. Vrolijker worden we alleen niet. Hoe verder we komen hoe meer bomen er niet meer staan. Op grove schaal vindt hier kaalslag plaats.
We zetten een nieuw persoonlijk record: Met 1.325 meter bereiken we het hoogste punt van deze fietsreis. Ook een hoogtepunt is de kaalslag die hier heeft huisgehouden. Op de lange en geleidelijke afdaling tussen Strbske Pleso en Stary Smokovec staat er niets dat het zicht op de met sneeuw bedekte toppen van de Hoge Tatra belemmert. Links van ons zien we Gerlachovsky Skit, met 2.654 meter de hoogste top van Slowakije en de Karpaten. Er staan geen bomen die ons het zicht op deze magnifieke piek ontnemen. We hebben een vrij uitzicht over het dal waar we de stad Poprad in de diepte zien liggen. Aan de overzijde van het dal zien we de bergruggen van de Lage Tatra. Normaal gesproken zouden we erg blij worden van de zon die staat te stralen aan de inmiddels blauwe hemel. Helaas valt hier weinig te lachen. We worden alleen maar bozer naarmate we meer worden geconfronteerd met de kale hellingen. Hellingen die een paar jaar geleden nog bedekt waren met uitgestrekte en natuurlijke bossen. De voorheen zo aantrekkelijke wandelpaden lopen nu door een woestenij van stronken en wortels. We zijn zo boos over de vernietiging van dit gebied, waarvan het lijkt alsof er een atoombom is ontploft, dat we verhaal gaan halen bij het informatiecentrum in Stary Smokovec. Daar wordt ons verteld dat er in november 2005 een orkaan heeft gewoed, die alle bomen in dit gebied als luciferhoutjes heeft omgeblazen. Onze boosheid op de mensen was dus niet terecht. De schaal van vernietiging is ook niet echt menselijk te noemen. We zijn stiekem wel een beetje opgelucht: er is hier geen sprake van hebzucht, maar van ongeluk.
We fietsen door naar camping Tatranec, waar we € 5,- betalen om te kamperen en € 11,- voor het avondeten. Onze aanwezigheid haalt de gemiddelde leeftijd voor geen meter naar beneden, want bejaarden zijn hier in overvloed. In grote campers en caravans welteverstaan, want daarmee rijden ze in een georganiseerde colonne door Oost-Europa. Gezelligheid troef in deze ’toergroep-bubble’, maar na het eten wel snel de eigen caravan in om voor de buis te kruipen. De schotelantenne is niet voor niets mee.
