Thuis in de tent breekt die nacht de regenhel los. En paar enorme onweersbuien, met roffelende donders en krakende flitsen en hoosbuien geselen onze tent. Het regent zo hard dat het condens aan de binnenkant van de tent naar beneden druppelt, daardoor regent het zelfs binnen in de tent. Die nacht is het slechte weer een centraal onderwerp in ieders gedachten: Jeroen vraagt zich waar we dit aan hebben verdiend; Floor vraagt zich af waar we mee bezig zijn om het slechte weer maar te blijven trotseren; de paar overige campinggasten blijken zich af te vragen hoe het de fietsers in dat kleine tentje vergaat. Althans, dat krijgen we te horen als we ’s ochtends in het zonnetje – die verrassend genoeg aan de bijna blauwe hemel staat te lonken – zitten te ontbijten en de bezorgde campingburen op bezoek krijgen. We vertellen dat we op weg zijn naar Jordanië. Zij denken dat we leip zijn. Hoe verder we komen, hoe gekker we worden. Bij het wegrijden worden we uitgezwaaid en krijgt Floor een tak paarse seringen van de Slowaakse buurman. Ondanks het vele slechte weer weten we weer waarom fietsen zo fijn is: we zijn een bijzondere verschijning met een bijzonder verhaal dat de mensen willen horen. Dat we misschien een beetje leip zijn, zien we dan ook als een groot compliment.
Om de ingang van de Dunajcon kloof te bereiken, moeten we weer terug naar het festivalterrein. We passeren daarbij de bungalow van onze vrienden van gisteren. Ze zien ons passeren en zwaaien ons uit. Toen we met Rasti en Ivana door Bratislava reden, zagen we een jeep gevuld met kaalkoppen die de Hitler-groet brachten. Nooit eerder hebben we zo iets zien gebeuren. We zijn gechoqueerd en zijn bang dat dit de trend zou gaan worden in de rest van Slowakije. Rasti maakte zich erg boos over dit gedrag van deze paar idioten, die helaas in aantal en populariteit toenemen. Tot op heden is het echter bij dit ene incident gebleven. We volgen het goede, geasfalteerde fietspad langs de Dunajec die door de gelijknamige kloof loopt. Het is duidelijk een populair tijdverdrijf om op zondag door de kloof te fietsen, want we zijn zeker niet de enigen op het fietspad langs het bruine water van de bruisende en kolkende rivier. Heel wat anders dan het rustige water op de foto’s van de grote reclameborden langs de weg, die adverteren over de vlottochten over het kalme water van de rivier. Een vlottocht door de Dunajcon kloof is één van de toeristische toppers van Slowakije. Een andere topper zijn de waterpretparken, waarvoor in het hele land wordt geadverteerd. Langs de weg staan enorme billboards de aandacht te trekken voor bijvoorbeeld Tatralandia, het reusachtige en spiksplinternieuwe waterpretpark aan de voet van de Hoge Tatra. Negentig procent van de billboard vervuiling komt echter voor rekening van de politieke partijen, die aandacht trekken voor de komende nationale verkiezingen. De grijze koppen grijzen ons door het hele land tegemoet. Vooral de lijsttrekker van de socialistische partij, de huidige regeringspartij, maakt op ons een zeer onbetrouwbare indruk. Volgens Rasti is hij dan ook verantwoordelijk voor de huidige corruptie en financiële problemen van het land.
Ik dwaal nu echter af van de beschrijving van de tocht door de Dunajcon kloof, die wij overigens maar weinig boeiend vinden. Veel mooier wordt het landschap voorbij Lesnica, aan het andere einde van de kloof. Het landschap ontploft daar in een grote diversiteit aan groenschakeringen. Er moet alleen wel weer worden geklommen. Het is een zware klim van 12 % over een lengte van vier kilometer, naar de top van een 717 meter hoge pas. Daar worden we beloond met een weids uitzicht over dit geweldige groene gebied, terwijl wolken als watten majestueus voorbij drijven in de blauwe hemel. We raken aan de praat met een bezoeker en de eigenaar van het koffietentje op deze pas. Met een potpourri van Engels, Duits en Tsjechisch en Slowaaks, hebben we een conversatie over het hoe en waarom van onze aanwezigheid op deze plek. We vertellen dat we op weg zijn naar Odessa aan de Zwarte Zee en dat we de 1e duizend kilometers er bijna op hebben zitten. We tekenen het gastenboek met teksten van Slowaken, Japanners, Koreanen, Australiërs, Engelsen en natuurlijk meerdere Nederlanders. Na het kopje koffie, het mooie uitzicht en het aangename gesprek, is het extra genieten van de lange afdaling door de groene, geurende, zuurstofrijke en vooral erg mooie Pieninsky Vallei.
Voorbij Kamienka lunchen we tussen de bloeiende en sterk geurende koolzaadvelden. De voorgrond wordt gevormd door de besneeuwde toppen van de Hoge Tatra, die nog steeds zichtbaar zijn. De lucht vibreert en zoemt van de vele vliegen, bijen, hommels en andere vliegende insecten. De koekoek koekt, zoals deze zo vaak in Slowakije koekt. Op de kaart staat een dun lijntje wat best wel eens een goede shortcut kan zijn naar sedlo Vabec. Niet alleen scheelt dit in minimaal een tiental kilometers, belangrijker is dat we hiermee een zinloze afdaling en daaropvolgende klim vermijden. Toen wisten we alleen nog niet dat we hiermee twee bijzondere plaatsen (Hriezdne en Stara Lubovna) missen. Toch wel jammer in een land waar de meeste plaatsen weinig bijzonder zijn. We kiezen nu echter voor het avontuur. De shortcut mag dan schelen in het aantal kilometers, in moeite zeker niet. Het onverharde pad is op veel plaatsen maar moeilijk begaanbaar. De brug over de rivier is ingestort, waardoor we al klauterend en slepend onze fietsen en bagage over een berg ijzer en hout moeten zien te krijgen. Aan de overzijde van het water komen we twee locals tegen, die in het geheel niet verbaasd lijken te zijn over een tweetal fietsers op een doodlopend pad in ’the middle of nowhere’. Ze zijn pollen van paardenbloemen (kvetny pel) aan het verzamelen, die erg lekker en gezond schijnen te zijn. We krijgen een pot met droge korrels cadeau van ze cadeau. We vinden dit echt ongelooflijk; het is het derde cadeau in 24 uur dat we zomaar spontaan krijgen. Dit gebeurt ook alleen maar op de fiets.
Het is een laatste klim naar een pas van 766 meter. Daarna volgt een bijna tien kilometer lange afdaling door het meest groene gebied dat er lijkt te bestaan. De bossen zijn gemengd, waarvan het loof nog lentevers en lichtgroen. De weiden tegen de gloeiende hellingen staan vol jong, sappig gras met daartussen een keur aan weidebloemen. Een vos kijkt verschrikt op als die twee fietsers met vrolijk rode tassen voorbij ziet snellen. Ander wild laat zich vooralsnog niet zien. Vlak voor de Poolse grens in Mnisek nad Popradem, stoppen we bij een pension voor een stevige goulash. Het eten smaakt goed en de plek is fijn, waardoor we spontaan besluiten dat het verder fietsen best tot morgen kan wachten. Een overnachting kost € 26,- inclusief ontbijt. We kunnen overnachten op een knusse zolderkamer, waar alles van hout is: de vloer, de meubels, de muren en het plafond. Terwijl we liggen te luisteren na de fluitende vogels en de kabbelende beekje, realiseren we ons met vreugde dat dit onze eerste dag zonder regen is in Slowakije. Zou het dan toch goed gaan komen met het weer?