Zoals bijna elke ochtend zijn we om 7.00 uur wakker en maken we ons klaar voor weer een nieuwe fietsdag. Vandaag een bijzondere, want het is de bedoeling dat we de Oekraïne worden binnengelaten. Omdat we niet weten wat ons in de Oekraïne te wachten staat, slaan we bij de lokale Tesco genoeg proviand in om ons minimaal twee dagen in leven te houden. Op naar de grensplaats Ubla. De route voert ons door een erg mooi dal waar de wilde bloemen in het veld tot een climax lijken te komen. Tussen het sappig groene lentegras is het wit fluitekruid en duizenden margrieten en roze van de dagkoekoeksbloem. Oude mannen maaien met de zeis, terwijl kromme oude vrouwtjes in bloemetjesjurk het onkruid wieden. Het is hier onwaarschijnlijk mooi. Langs de weg staan kleine kapelletjes, waar Jezus gedwee aan het kuis hangt. Hier beschikt hij echter over een niet te onderschatten six-pack.
Aan de grens is het verlaten van Slowakije een eenvoudige gang van zaken. Aan de kant van de Oekraïne duurt het allemaal wat langer en is het allemaal wat onduidelijker. Mevrouw de grenswacht is verwikkeld in een telefoongesprek en daarna in een geanimeerd gesprek met meneer de grenswacht. Dat wij staan te wachten lijkt alleen maar toe te voegen aan de duur van het gesprek. In al die ‘gezelligheid’ wordt er toch nog de tijd gevonden om ons te voorzien van een ‘entry-exit-formulier’. Wat we daar mee moeten snappen we inmiddels wel, maar wat er daarna van ons wordt verwacht ontgaat ons volkomen. Daarom hanteren we de strategie van de onschuldige en tikkeltje naïeve toerist. We stappen op de fiets en rijden net zo lang verder tot we bij een hek worden aangehouden. Halt! Waar is het stempel? Dat is in elk geval iets. We weten nu dat we een stempel moeten hebben. Nu er nog achter zien te komen hoe we aan zo?n stempel komen. Ga terug naar start. We fietsen weer terug naar mevrouw grenswacht. Ze is erg boos, want we hadden het ingevulde formulier met ons paspoort bij haar moeten inleveren. Had dat dan direct gezegd. Ondanks onze slechte relatie krijgen we het noodzakelijke stempel en kunnen we weer verder. Nu moeten we langs de bagagecontrole. Daar wordt ons gevraagd waar wij helemaal naar toe willen. ‘Naar Odessa!’ is daarop ons antwoord. ‘Op de fiets, met al die mooie rode tassen? Maak er eens een paar open!’ Wereldwijd blijken grenswachten weinig enthousiast te worden van stinkende kleding en salamiworsten tussen de bagage. Oekraïners zijn daarop geen uitzondering. We mogen door. Welkom in de Oekraïne!
Een zwarte rook uitbrakend olievat markeert onze entree tot een voor ons nog onbekend land. De Oekraïne is het grootste land van Europa, maar we weten er helemaal niets van. Verschillen met Slowakije: de weg is smaller, op die weg rijdt veel minder verkeer en de weg heeft meer en grotere gaten. We fietsen door langgerekte dorpen die duidelijk armer zijn dan die in Slowakije. De zijwegen van de verharde weg zijn van gravel, zand of een laatste restje asfalt. Iedereen, jong en oud, lijkt aan het werk te op het veld of in de tuin. In de weer met schoffel, hark en schop. We passeren donkere bossen van het type ‘onaangetast’. Het voelt fijn om hier te zijn. In een prettige stemming komen we aan in Perechyn, waar volgens onze informatie een pinapparaat zou moeten zijn. En inderdaad, achter het station, bij de ingang van een fabriek staat inderdaad een oude vertrouwde flappentapper. Voorzien van een verse stapel Hryvnia fietsen we door de hoofdstraat en enige straat van deze kleine stad met iets meer dan 7.000 inwoners. We graven in ons geheugen naar wat een hotel is in het Russisch en hoe we dat herkennen in Cyrillisch schrift.
Zonder dat de tegenpartij ook maar één woord over de grens spreekt, slaagt Floor er bij het enige hotel van de stad in om voor 200 UAH (€ 20,60) een prima kamer te organiseren. Onze fietsen kunnen we stallen in de sauna. Floor herhaalt haar kunstje in een café, wat tevens een pizzeria blijkt te zijn, waardoor we voor 51 UAH (€ 5,25) twee pizza’s en drie drankjes kunnen nuttigen. Daarna kunnen we voor 7 UAH (€ 0,72) twee uur lang internetten in het tegenover het hotel gelegen speelhol. Later op de avond kunnen we voor 4,5 UHA (€ 0,46) een pivo drinken op best wel een leuk terras. Zo krijgen we een eerst beeld van de prijsniveau in dit land. Voorlopige conclusie: prima te doen! In ons hotel vindt er die avond en nacht een bruiloft plaats. Dat levert een parade van korte rokjes, hoge hakken, baljurken en meer moois op. De bruid is niet te onderscheiden van de overige gasten. Vanaf 23.30 uur komt het feest goed op gang. Tijd voor oordoppen.
