We blijven een dag in Perechyn, voordat we de Oekraïne verder gaan verkennen. Pas hier hebben we het gevoel dat we echt op reis zijn. Het is hier veel minder ontwikkeld dan in Slowakije en Tsjechië. Hoe minder ontwikkelt een land ook is, hoe meer er op straat weer gebeurt. Het is intenser, spannender, leuker, uitdagender voor een reiziger. Hoe minder vanzelfsprekendheid, hoe groter het avontuur. Het Cyrillische schrift zorgt er ook voor dat we er niets meer van begrijpen. Morgen is het zondag en daarom zorgen we er voor dat we vandaag de boodschappen doen. Grote supermarkten zijn hier niet. Wel veel kleine winkels, waarbij je er drie moet bezoeken om alle spullen te verzamelen die we nodig denken te hebben. Hier geen zelfbediening, maar een balie met een kassa er op, waarbij we de artikelen moeten aanwijzen die we hebben willen. Boodschappen zijn

hier goedkoper dan in Slowakije. Niet verrassend, want Slowakije is door de invoering van de Euro erg duur geworden. ’s Middags lopen we een rondje door de stoffige straten van Perechyn. In dit kleine stadje wonen veel mooie meisjes met korte rokken en hoge hakken, mannen met rauwe koppen en dikkere vrouwen van middelbare leeftijd met vaalpaarse of rode haren. Het straatbeeld wordt bepaald door de eeuwige Lada en de enorme gaten. Veel gebouwen zijn in verval en stoffig is het overal. Het verschil tussen Slowakije en Oekraïne is enorm. Dit is een ontwikkelingsland. De achterstraten zijn onverhard en worden bevolkt door kippen, kinderen en hier en daar een geit. Via diverse omwegen komen we terecht op een vervallen fabrieksterrein met oude en kapotte bussen, machines en een ingezakte legertruck. Midden tussen deze olielekkende benden is nog een kleine houtzagerij in bedrijf. Troepen zwerfhonden hebben het terrein overgenomen. We komen bij een soort van herdenkingsbijeenkomst. Jongens en meisjes in hun mooiste galakleding en met een witte duif in de hand. Mooie en blijkbaar emotionele woorden, worden door een oude man gesproken. Daarna volgen nog wat toespraken van een in het zwart geklede welbespraakte vrouw en de priesters. Er vormt zich een stoet die zicht na het vrijlaten van de witte duiven, in beweging zet. Waar gaat deze stoet naar toet en wat is er aan de hand? Toevallig komen we een dame tegen die een beetje Engels spreekt. Zij weet ons te vertellen dat we getuige zijn van de feestelijke diploma-uitreiking van de middelbare scholieren van Perechyn. Het plaatselijke Gymnasium is waar de diploma-uitreiking zal plaatsvinden en wij mogen daar best getuige van zijn. In de grote aula van het kille socialistische schoolgebouw, zitten de banken vol publiek. De scholieren zijn gekleed in de mooiste baljurken en kostuums. De uitreiking van de diploma’s wordt voorafgegaan door zang en dans. Door kinderen en door ouderejaars opgevoerd. Zo zien we kleine kinderen stijldansen, wat stiekem best wel grappig is. Tien kinderen die Robbie Williams imiteren is ook best wel leuk. Meer stijldansen en folklore volgt. Eén van de meisjes valt extra op: ze heeft een bijzonder mooie en zuivere stem en krijgt het voor elkaar een solo van vijf minuten te vullen zonder muzikale begeleiding. Moeders en af en toe een vader komen het podium op, wanneer kindlief het diploma krijgt uitgereikt. De moeders zijn zonder uitzondering gekleed in een jurk die niet onderdoet voor dat van hun dochters. De hakken kunnen niet hoog genoeg. De ceremonie wordt afgesloten met het Oekraïense volkslied. Een melancholisch gevoel treedt op, want met zo veel mooie meisjes wil iedereen toch zeker wel Oekraïner zijn.