De nacht in onze tent was allesbehalve comfortabel: blaffende honden, een volle maan die de tent verlichtte, een scheve ondergrond en een slaapzak die nét niet warm genoeg was. Maar zodra ik de rits van de tent open en het spectaculaire uitzicht zie, lijkt de nacht snel vergeten. Met een kop koffie in de hand voelt alles weer goed. Ons plekje onderaan de camping, ver weg van de rijen grote campers, bewijst opnieuw zijn waarde.
Vandaag blijven we in Evisa, want de Gorges de Spelunca staan op het programma. Deze kloof behoort tot de populairste wandelroutes van Corsica, en terecht. Met september als perfecte reistijd hopen we dat het hier nu minder druk is dan in het hoogseizoen. Vanaf Evisa start de wandeling direct met een pittige afdaling van 600 meter de kloof in. Mijn bovenbenen protesteren nog steeds na weken van fysieke inspanning, dus Mette neemt de rugtas over tijdens de meest uitdagende stukken. Wat een teamwork.
De Gorges de Spelunca is een natuurwonder. De kloof wordt omringd door torenhoge, steile wanden van tientallen meters hoog, waar de zon slechts op bepaalde momenten tussenkomt. Overal stromen kraakheldere beekjes, vormen zich kleine watervallen en liggen rotsachtige poelen, perfect om even bij stil te staan en te genieten. De grijze, gladgesleten rotsen creëren een bijna mystieke sfeer. Picknicken in de koele schaduw van de kloof voelt als een luxe pauze in een sprookjeslandschap.
We wandelen door tot aan Óta, een klein en charmant dorpje aan het einde van de kloof. In het hoogseizoen rijdt er vanaf hier een bus terug naar Evisa, maar nu is die optie er niet. Daarnaast is de weg afgesloten, dus er zit niets anders op dan dezelfde weg terug te lopen. Dat is echter geen straf, want de schoonheid van de kloof blijft verbazen. Onderweg zoeken we een afgelegen plekje langs de rivier om even af te koelen. Het ijskoude water is precies wat we nodig hebben na de inspanning, en hoewel het een schok is om erin te springen, voelt het daarna als een verademing. Deze kristalheldere poeltjes zouden niet misstaan in een tropisch land.
Wat naar beneden ging, moet ook weer omhoog. De klim van 600 meter terug naar Evisa is een uitdaging. Het slingerende pad is niet bijzonder interessant, maar met regelmatige pauzes – iedere 10 à 15 minuten – werken we ons omhoog. Het voelt als een prestatie wanneer we eindelijk weer het dorp bereiken. We belonen onszelf met een heerlijke maaltijd in een klein restaurantje, waar we in het zonnetje genieten van lokaal bereide gerechten.
Terug op de camping heerst de rust die we zo waarderen. Terwijl de zon langzaam achter de bergen verdwijnt en de lucht een diep oranje gloed krijgt, nippen we van een cocktail van pastis en sinaasappelsap. Deze momenten maken Corsica magisch: een perfecte balans van ruige natuur, fysieke uitdaging en eenvoudige, onbetaalbare rust.
Waardeer dit verhaal
Je las dit gratis op www.bestemmingonbekend.nl, mijn digitale reisdagboek vol verhalen en foto’s van bekende en minder bekende bestemmingen.
Was het de moeite waard? Dan kun je je waardering laten blijken met een kleine bijdrage. Met jouw donatie blijft de koffie warm en de website draaiende – zo kunnen we samen blijven verdwalen in nieuwe verhalen en onbekende bestemmingen ontdekken.
I like to explore some more.
