Wat een plek hebben we hier. Onze studio met balkon biedt een panoramisch uitzicht op de Mont Cinto en de omliggende toppen. Asco zelf lijkt in een diepe slaap te verkeren. Behalve een oude man die meer dood dan levend lijkt, zien we geen teken van leven. Zelfs het hotel voelt verlaten; er is geen eigenaar, geen personeel – helemaal niets. De stilte en verlatenheid voelen bijna als een cadeautje, zeker in vergelijking met de drukte in de Alpen.
We zijn hier voor een laatste bergwandeling, en met de voorspelling van slecht weer in de middag kiezen we voor een kortere route: de klim naar de Col Perdu op 2183 meter hoogte. De wandeling start bij de Refuge d’Asco, waar we de auto achterlaten. Deze route was ooit onderdeel van de GR 20 en leidde door de beruchte Cirque de la Solitude, een gebied met een tragische geschiedenis. In 2005 kwamen hier zeven wandelaars om bij een aardverschuiving. Sindsdien is de route omgelegd naar een, naar zeggen, nog zwaardere variant. Wij blijven echter op veilige afstand en nemen de oude route.
Het landschap is verbluffend. Het ruige hooggebergte van Corsica omringt ons met zijn grillige pieken en diepe dalen. Doordat het seizoen op zijn einde loopt en de GR 20 hier niet meer langs komt, voelen we ons helemaal alleen in dit overweldigende landschap. Dit is precies het tegenovergestelde van de drukte van gisteren. De stilte, gecombineerd met de imposante natuur, maakt een diepe indruk.
Bij de Col Perdu stoppen we om van het uitzicht te genieten. Voor ons ligt de Cirque de la Solitude, angstaanjagend ruig en ontoegankelijk. De gedachte dat mensen hier ooit naar beneden klommen, geeft me koude rillingen. Terwijl ik de berghellingen afspeur, zie ik ineens beweging. Hoog op een rotspunt staat een kudde moeflons! Het mannetje, met zijn indrukwekkend gebogen horens, houdt de wacht. Dit is het soort moment waar ik op had gehoopt.
Met de eerste wens van de dag vervuld – moeflons zien – dalen we af naar de auto. De lucht wordt intussen steeds donkerder. Terug in onze studio barst de voorspelde regenbui los. Zware wolken bedekken de bergen, en onweer verlicht de lucht. Het gegrom van de donder wordt afgewisseld met het geluid van steenslag, veroorzaakt door de hevige regenval. Het voelt alsof de bergen hun kracht laten zien, terwijl wij veilig binnen zitten. Hoewel het onweer niet het fotogenieke spektakel biedt waar ik op hoopte, is het toch een indrukwekkend einde van de dag. De natuur hier laat je zien hoe klein je eigenlijk bent – en dat maakt deze plek zo bijzonder.
Waardeer dit verhaal
Je las dit gratis op www.bestemmingonbekend.nl, mijn digitale reisdagboek vol verhalen en foto’s van bekende en minder bekende bestemmingen.
Was het de moeite waard? Dan kun je je waardering laten blijken met een kleine bijdrage. Met jouw donatie blijft de koffie warm en de website draaiende – zo kunnen we samen blijven verdwalen in nieuwe verhalen en onbekende bestemmingen ontdekken.
I like to explore some more.
