Nadat we een erg grijs, nat en koud weekend hadden doorgebracht in het gezellige appartement van Rasti en Ivana in Bratislava, was het weer tijd om verder te gaan. Kamperen in de Male Fatra, dat is waar we zin in hadden. Een mooi kampvuur, fijne gesprekken en pivo midden in de natuur. Ja, was het maar zo’n feest. De winter had besloten nog heel even haar spierballen te laten zien. De kou, sneeuw en de vele regen dwongen ons elke nacht in een pension door te brengen. Wij zweren dan wel bij kamperen, er is een grens aan wat wij prettig vinden. De Male Fatra is na de regen gelukkig nog minimaal zo mooi als voor de regen. Waterdamp uit de bergen vormt nieuwe wolken in de brede en smalle dalen. Zwetende klimmetjes tot 15 % worden afgewisseld met koude rillingen, wanneer we op heuveltoppen temperaturen van 2 graden moesten trotseren.
Zo tussen de buien doorfietsend kwamen we bij de Hoge Tatra. Het had een geweldig mooie fietsdag door de uitgestrekte naaldbossen langs de grillige toppen moeten worden. Het werd helaas een dag waarop we steeds bozer werden. Hoe verder we kwamen, hoe mooier het uitzicht werd op de besneeuwde toppen. Deze uitzichten hadden niet mogelijk moeten zijn wanneer er nog bomen hadden gestaan. We werden boos om de hebzucht van mensen, boos om het korte termijn denken. Langzaam echter nam ongeloof het over: deze schaal van vernietiging is niet menselijk. Het kan toch niet zo zijn dat ze alles hebben kaalgekapt? Het lijkt er meer op dat er een apocalyptische ramp heeft plaatsgevonden! Dit doe je gewoon niet. Boos bezochten we een toerisme informatiecentrum met de vraag wanneer het is geweest dat deze atoombom was gevallen. Van hebzucht bleek gelukkig geen sprake te zijn geweest. Het was de natuur die had laten zien wie de sterkste is. Op 19 november 2004 heeft een enorme storm een gebied van 13.000 hectare met bos, omgerekend zo’n 3 miljoen kubieke meter hout, totaal vernietigd. Voorheen mooie wandelpaden lopen nu door zielige bossen met stronkjes. Helaas zal de Hoge Tatra de komende 50 jaar een stuk minder interessant zijn voor toeristen. Behalve natuurlijk voor degenen die een natuurlijke afkeer hebben van bomen.
Hoe oostelijker in Slowakije, hoe mooier en puurder het land. De huizen zijn er van hout. De dalen groen van de weiden die omhoog kruipen tegen de hellingen. De heuvels zin oogverblindend groen van het gemengde woud in al haar jonge frisse lentepracht. De weiden staan vol met wilde bloemen in de kleuren paars, rood, geel, roze en blauw. Het geluid van vogels vult de lucht van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. We rijden door bossen die nog nooit door menselijk handelen zijn aangetast. Nooit geweten uit wat voor diversiteit een bos eigenlijk zou moeten bestaan. Hoe dichter we de Oekraïne naderen hoe meer mensen er werken op het land. Jong en oud zijn in de weer met schoffel, hark en spade. Het zachtjes voorbij glijden van die twee felgekleurde fietsers met al die rode tassen, doet de mensen verbaasd opkijken van hun werk. Een hartelijk ‘dobrýden’ doet bij iedereen een lach ontstaan. Wat is fietsen toch fijn. We passeren de grens met de Oekraïne bij Ubla en zijn inmiddels in een andere wereld. Daarover meer in het volgende verslag.
