De busrit terug naar Kunming kost 64 RMB (€ 6,45) per persoon en neemt vijf uur in beslag. Dit komt voornamelijk door de vele willekeurige stops, waarvan het waarom niet is te achterhalen. Logica is in China nou eenmaal een onbekend fenomeen. Om 13.00 uur komen we aan in Kunming. Wel op een ander busstation dan waar we een paar dagen geleden van zijn vertrokken. We hebben dus ook geen idee waar we ergens zijn. Daar zouden we moedeloos van kunnen worden, maar dat kunnen we ook niet doen. We delen daarom een taxi met twee Chinezen die ook naar het Camellia Hotel willen. Daar nemen we een kamer voor een nacht, waarna we onze paspoorten ophalen met daarin het visum voor Vietnam. Op het juiste busstation kopen we vervolgens kaartjes voor de nachtbus van morgen naar Hekou. Deze kosten 90 RMB (€ 9,10) per stuk.

Het straatbeeld in Kunming is anders dan wat we elders in China hebben gezien. Er zijn veel oorlogsinvaliden. Waarschijnlijk slachtoffers van de oorlog tussen Vietnam en China in de jaren tachtig. De oorlog waardoor er nog steeds geen treinverbinding bestaat tussen die landen, terwijl er wel een mooie spoorlijn ligt. Op straat worden we gechoqueerd door mensen met de meest vreselijke handicaps. Het allerergste dat ik zien is een man met een vergevorderd stadium van Elefantiase (olifantsziekte), die als een soort olievlek op straat ligt. Echt vreselijk! Geld geven vinden we normaal gesproken geen oplossing, maar als iemand zoals hij overduidelijk niets anders kan dan bedelen, dan geven we met alle liefde wat van onze rijkdom. Of moeten we misschien eigenlijk veel meer doen dan dit? Het is opvallend dat er geen gehandicapte vrouwen zijn te zien. Minder positieve gedachten bekruipen ons hierbij. Zouden dat soort vrouwen actief uit de samenleving worden verwijderd? Of jonge en misschien zelf op oudere leeftijd? We weten het niet en zullen het ook niet weten.

We struinen wat door de universiteitswijk, dat een stuk fijner en relaxter is dan de rest van Kunming. Wij vinden Kunming eigenlijk maar een vieze, grote, drukke en weinig aantrekkelijk stad. We hebben gehoord dat er in de buurt van de universiteit een boekwinkel is die Engelstalige boeken verkocht: Manderin Books. We zijn op zoek naar een Engels woordenboek. Wanneer we Engelse boeken lezen komen we geregeld woorden tegen die we niet kennen. Een woordenboek is dan wel zo handig. Niet alleen slagen we in de aanschaf van het woordenboek, ook kopen we een aantal tweedehands Engelse boeken. Het ruilen van boeken is niet altijd mogelijk, dus wanneer zich de gelegenheid voordoet dat er Engelse boeken zijn te krijgen, grijpen we die kans direct. In een copyshop laten we voor 26 Yuan (€ 2,60) een tweetal kopieën van het dagboek maken. Het dagboek is misschien wel ons meest kostbare bezit. We moeten er niet aan denken dat het verloren gaat. Voor de zekerheid sturen we dan ook één kopie naar huis.

’s Avonds eten we in het City Café, dat vlak naast ons hotel ligt. Een erg leuk en lekker tentje, waar de meisjes verlegen worden als Jeroen er binnenkomt. Op de hotelkamer kijken we als afsluiter nog naar Channel 9, het Engelstalige kanaal van de Chinese staatstelevisie, waar een documentaire over gemengde relaties wordt uitgezonden. Heel toevallig is de documentaire opgenomen in Yangshuo. Het is opvallend dat alle gemengde relaties bestaan uit Chinese vrouwen met blanke mannen. Al die mensen lijken erg gelukkig met elkaar te zijn. Het blijft apart dat er schijnbaar geen westerse vrouwen zijn die een relatie hebben met een Chinese man. Wij zijn ze in elk geval niet tegengekomen.