Vandaag is de grote dag aangebroken dat we naar een nieuw land gaan. We zijn China na zeven weken inmiddels ook wel goed zat. Kunming heet in China ‘de stad van de eeuwige lente’ te zijn. Een stad met relatief frisse lucht. Dat is dan wel erg relatief, want wij vinden het hier vreselijk stinken. We hebben zware benen en onze kelen doen zeer. We zijn er gewoon chagrijnig van. Daarom doen we er verstandig aan goed gebruik te maken van het ontbijtbuffet van het hotel. Het cultuurverschil tussen de Chinezen en westerse toeristen is overduidelijk. De westerlingen laden de tafel vol met brood, beleg, eieren, worstjes, fruit, yoghurt enz. De Chinezen gaan zich te buiten aan mie, nasi, mie en nog meer mie. Wij vinden mie niet behoren tot de eetbare producten en al helemaal niet als ontbijt. In het hotel is een schoonheidssalon, waar we onze haren voor 10 RMB (€ 1) kunnen knippen. Wel zo fijn om straks goed verzorgd in Vietnam aan te komen.
Voordat de bus vanavond vertrekt hebben we nog een aantal projecten uit te voeren. We hebben Amerikaanse dollars nodig, willen een CD met Chinese muziek kopen en een kettingslot, maar bovenal willen we nog goed eten voordat we in de bus stappen. Het verkrijgen van dollars blijkt een hele uitdaging. Om de creditcard te kunnen gebruiken moeten we naar een groter kantoor van de Bank of China. Daar moeten eerst RMB’s worden opgenomen, waarna deze weer kunnen worden omgewisseld in dollars. Een snelle berekening maakt duidelijk dat we op 500 dollar, 4 dollar zouden verliezen. Dat vinden we nog wel acceptabel. Het is belangrijk dat we voldoende biljetten van lage waarde krijgen en ook dat alle biljetten zo goed als nieuw zijn. In Mongolië hebben we geleed da biljetten van te oude series niet of moeilijk worden geaccepteerd. Het kopen van de CD is een fluitje van een cent, omdat we de naam van de zanger eerder in Chinese karakters hadden laten opschrijven. De ‘special edition’ kost maar 16 RMB (€ 1,60) Kun je het je voorstellen? Een officiële CD voor maar € 1,60! Dat is goedkoper dan een lege CD in Nederland. We zouden er hebberig van worden, ware het niet dat we niet weten wat we met al die spullen zouden moeten. Waar zouden we ze überhaupt moeten laten? Een huis hebben we niet en onze rugtas is te klein. Het derde project, het kopen van een kettingslot om onze rugzakken mee te kunnen vastleggen, is een heel stuk lastiger. Sloten genoeg, maar een kettingslot. Pas toen we 10 RMB (€ 1) boden voor een stuk ketting in een werkplaats was ook dit probleem opgelost.
Met drie van de vier opdrachten succesvol afgerond, staat niets ons nog in de weg om nog eens flink te genieten in het City Café. We bestellen ieder een döner kebab, een bananentaart en alsof het nog niet genoeg is ook nog een groot bord patat met ‘echte’ mayonaise. Vol is daarna ook echt vol. De trip naar het busstation is een ramp. Het verkeer in de stad staat muurvast. De drukte in de Chinese steden is werkelijk verschrikkelijk. Ze hebben geen tijd te verliezen om massaal te investeren in metrosystemen. Alle steden in China zijn groot, dus dat betekent nogal wat. Momenteel zijn er ongeveer 200 miljoen auto’s in China. De Chinese overheid voorspelt dat dit er over 20 jaar 1,2 miljard zijn. Dat is echt niet meer normaal. Dat kan helemaal niet. Niet alleen vanwege de drukte, maar ook vanwege de vervuiling.
De bus van Kunming naar Hekou, aan de grens met Vietnam, vertrekt om 20.00 uur en is een geheel nieuwe ervaring. Het is een zogenaamde ‘sleeper bus’, met drie bedden, tweehoog, naast elkaar. Wij hebben een erg smal tweepersoons bed. Je moet er toch niet aan denken dat je dat bed moet delen met een vreemde. Je wilt echt niet naast een zwetende en snurkende Chinees liggen. We hebben al snel contact met een Engels-Chinees stel (Phil en Yan) en een meisje uit Nieuw-Zeeland (Jennifer). Gedurende de busreis kreeg Phil een acute voedselvergiftiging omdat hij heeft gegeten bij de Pizza Hut. Hij woont al een paar jaar in China, zonder problemen te hebben met het Chinese eten. Een van de weinige keren dat hij iets westers eet gebeurt er dit. Ze staan op het punt om de bus te verlaten en de reis naar Vietnam af te breken, maar gelukkig hebben wij Norit. Nog veel gelukkiger is de fenomenaal snelle werking van dat spul. Niet alleen kan de reis worden voortgezet, wij hebben direct ook een band en besluiten samen door te reizen naar Sapa in Vietnam. De nacht is onrustig. Het is bijna onmogelijk om te slapen in de kleine bedden in de een heen en weer slingerende bus en al het getoeter. Om 7.00 uur komen we in de stromende regen aan in Hekou.
