De vloek van de motorrijders. Macho’s op motoren. Dat zijn de gedachten die bij me opkomen als ik door de Dolomieten fiets. Maar gelukkig niet het eerste deel tot aan Cortina. Daar fiets ik over een geheel vrijliggend en onverhard fietspad waar ik kilometers lang onder de indruk ben van het overweldigende landschap. Dat het een schitterende dag is, helpt ook. Heel Italië lijkt hier aan het fietsen te zijn. Ik snap dat wel. Het is een makkelijke route, maar wel overweldigend mooi en autovrij. Als ik had geweten dat het zo dicht bij mijn kampeerplek zo schitterend zou worden, zou ik nog een stukje zijn doorgefietst voor een mooier kamp. Bijvoorbeeld aan de oever het azuurblauwe Lago di Landro met uitzicht op de kliffen van Monte Cristallo. Maar ja, dat wist ik niet. Nu moet ik tevreden zijn dat ik deze plek überhaupt heb ontdekt. 

In Cortina is het druk, extreem druk. Maar deze toeristische plaats ligt dan ook schitterend tussen de rotsformaties van de Dolomieten. De Amerikanen hebben Monument Valley, de Italianen de Dolomieten. Dat ik niet de enige ben die het hier fantastisch mooi vindt, blijkt als ik na mijn pizza start met de Grande Strade della Dolomiti. Het is direct klimmen geblazen met bij iedere bocht steeds mooiere uitzichten op de bergen rondom Coritina. Ik vind klimmen helemaal niet erg, sterker nog, deze hellingpercentages zijn appeltje eitje. Gewoon in een rustig tempo blijven trappen.

Wat ik wel vervelend vind, is de eindeloze stroom, auto’s en motoren. Hoe fijn zou het zijn om in een wereld te leven zonder massatoerisme?

Wat ik wel vervelend vind, is de eindeloze stroom, auto’s en motoren. Hoe fijn zou het zijn om in een wereld te leven zonder massatoerisme? Maar ja, ook ik ben een toerist. Maar op de fiets heb ik toch het gevoel dat ik meer recht heb om te genieten, dan iemand die lui met de auto, motor of – nog erger – in een touringcar naar boven rijdt. Ik fiets zonder uitlaatgassen en ik maak geen herrie. Ik doe het allemaal op eigen kracht. Ik probeer mij af te sluiten van het drukke verkeer terwijl ik rustig naar boven trap. Naar de 2.105 meter hoge Passo di Falzarego, waar ik word omringt door schitterende bruinrode rotsformaties, maar waar elke vierkante meter vol staat met glimmend blik en het geraas van de motoren de stilte heeft verdreven.

Na de Passo di Falzarego volgt een lange afdaling door een groot aantal haarspeldbochten. Het schitterende landschap laat zich niet vangen in een foto dus ik laat het over aan mijn herinnering. In deze afdaling zie ik hoeveel bomen er dood en/of gekapt zijn in de strijd tegen de bastkever. Het dal wordt smaller en steiler. Het weer verslechterd, de lucht trekt dicht. Op de weinige horizontale plekjes staat een huis. Ik voorzie een probleem met het vinden van een kampeerplek. Dat het koud en nat is helpt bij mijn beslissing een hotel te boeken. De enige optie die ik heb is een kamer voor bijna honderd euro in het toeristische Arabba. Het is een kleine kamer met uitzicht op een parkeerplaats. Het is een schandelijke prijs die je betaald voor massatoerisme.

Passo Falzarego vanaf Cortina d’Ampezzo is een klim in de regio Veneto. De klim is 15,9 km lang en overbrugt 913 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 5,8%, wat resulteert in een moeilijkheidsscore van 590. De top van de klim bevindt zich op 2.105 meter boven zeeniveau.