Ik sta op een heerlijk rustig plekje te kamperen. Verscholen tussen de bossen op een open veldje. Helaas word ik wakker tussen de wolken die me het uitzicht ontnemen. Ik heb besloten om over de Grande Strada delle Dolomiti te fietsen waarvoor ik naar het startpunt in Cortina moet. Ik heb nu de keuze om direct de grens met Italië over te steken en de hoofdweg te volgen, of om de scenic route te nemen die me door het dal van de Gail voert. Uitgangspunt is altijd: kies voor de meest rustige en mooiste weg. De beslissing is dus snel gemaakt.

Van een weg door een dal verwacht je dat het redelijk vlak is. Of in elk geval dat je gelijkmatig omhoog gaat om een col over te gaan. Maar deze weg langs de Gail voelt een beetje als een marteling. De weg blijft maar op een neer gaan om van het ene naar het andere saaie dorp te fietsen. Landschappelijk ben ik helemaal niet onder de indruk en wat het nog erger maakt is dat grote delen van de hellingen zijn kaalgekapt in de strijd tegen de letterzetter tor. Ik ben nu al een paar keer in Oostenrijk geweest maar ik word er toch niet enthousiast van. Ik vind het eigenlijk maar een saai land. Het helpt ook niet dat ik alleen maar ouderen zie.

Ik vind het eigenlijk maar een saai land. Het helpt ook niet dat ik alleen maar ouderen zie.

Na een lange en welkome afdaling kom ik via Tassenbach weer langs de Drau te fietsen. In Italië beter bekend als de Drava. Het is een zeer populaire fietsroute die Italië, Oostenrijk en Slovenië met elkaar verbindt over goed aangelegd en grotendeels vlak en vrijliggend fietspad. Het is er onvoorstelbaar druk. Het is slalommen tussen de enorme meute Italianen die naar Lienz fietsen om daar de speciale fietstrein terug te pakken naar de Italiaanse vakantiedorpen aan de voet van de Dolomieten.

Met de wind en op hoge snelheid fiets ik Italië binnen. Op de grens staat een Italiaans restaurant voor mijn allereerste pizza in Italië. Wat een feest: het eten is beter en de kosten lager dan in Oostenrijk! Ik fiets in westelijke richting en deel het fietspad met vele Italiaanse gezinnen. Aan mijn linkerkant zie ik de indrukwekkende en kenmerkende toppen van de Dolomieten. Ik heb er ongelooflijk veel zin in om daar doorheen te fietsen.

Dobbiaco Toblach is een erg druk vakantiedorp aan de voet van de Dolomieten. Hier doe ik mijn boodschappen voor mijn volgende kamp. Ik sla af naar het zuiden over de fietsroute richting Venetië. Deze route kan ik helemaal tot aan Cortina volgen. Omdat ik best moe ben en geen zin heb om nog veel hoogtemeters te maken, fiets ik maar kort verder. Ik passeer een stampvolle camping aan een meer waar ik mijn waterzak vul. Iets verderop vind ik een verscholen plekje langs een kristalheldere bergbeek. Het leven van een fietser is goed.