Helikopters vliegen af en aan om de berghutten en kleine dorpen te bevoorraden die alleen door de lucht of over onmogelijke steile paden zijn te bereiken. De helikopters vliegen in enkele minuten de afstand waar wij een paar dagen over doen. Wij wandelen over onmogelijke steile paden van de ene naar de andere berghut. Wandelend door een 3-dimensionaal landschap waarin we meer hoogtemeters maken dan dat we afstand overbruggen. In de berghutten ontmoeten we volledig in Decathlon gestoken mede wandelaars met wie we proosten met ‘bière bourbon’. We betalen hier met euro’s en internetten binnen onze bundel. We praten Frans, want we zijn in Frankrijk, maar dan wel midden in de Indische Oceaan.
Ook wij genieten elke dag weer van een verse vis voor lunch en diner. Dit is het goede leven, maar toch verveelt het ons al snel
Nadat we zijn vastgelopen in het zand, verblijven we enkele dagen in een houten bungalow met rieten dak, op een wit strand met wuivende palmbomen aan een turquoise zee. Op de achtergrond breken de witte golven op het rif in een meditatief geruis en gedreun. In het eerste ochtendlicht slepen de lokale vissers hun traditionele pirogues (een kano gemaakt van een uitgeholde baobab) van het strand in het spiegelgladde water van de Indische Oceaan. Aan boord van elke pirogue peddelen vier vissers ritmisch naar een plek met wat wind. Daar worden tegen een roze en oranje kleurende hemel, de van aan elkaar genaaide rijstzakken gemaakte zeilen gehesen. Honderden bootjes met witte en gekleurde zeilen worden aangelicht in het eerste ochtendlicht. In de ondiepe lagune worden de vissen gevangen waar hele dorpen van leven. Ook wij genieten elke dag weer van een verse vis voor lunch en diner. Dit is het goede leven, maar toch verveelt het ons al snel.
We zijn naar Madagaskar gekomen om er te fietsen door de indrukwekkende natuur. Door uitgestrekte en verlaten landschappen vol unieke planten en dieren. Maar we zijn te laat. Het land is overgenomen door een steeds sneller groeiende bevolking voor wie overleven de eerste prioriteit is. Buiten de nationale parken is alle natuur verdwenen. Bomen staan er bijna nergens. Op het platteland zijn gezinnen met 8-10 kinderen nog steeds de norm. Al die mensen moeten eten en ook ergens wonen. Die mensen hebben geen keuze. Het hout is nodig om op te koken en huizen van te bouwen. Aan de kust veranderen baobabs in kleine bootjes. Het land is nodig om eten te verbouwen en het vee te laten grazen. ‘Slash-and-burn’ is gangbare praktijk.
Nadat we niet één, maar meerdere keren zijn vastgelopen in het zand en tussen de kinderen, is het tijd om onze plannen te heroverwegen. Madagaskar is ontzettend interessant, maar voor vrij reizende individualisten zoals wij misschien niet helemaal de juiste plek. Na een maand onder de mensen zijn we toe aan rust, ruimte en natuur. We pakken de kaart en maken een plan. 900 km oostelijk van Madagaskar ligt een stukje Frankrijk midden in de Indische Oceaan. La Réunion is een tropisch eiland vol woeste natuur en het schijnt een waar wandelparadijs te zijn. Een vlucht is zo geboekt en zo komt het dat we twee dagen later terug zijn in de EU en ontbijten bij de ‘boulangerie’.
Onze fietsen en bagage blijven achter in Madagaskar. La Réunion is ingericht voor wandelvakanties van met name de Fransen. Na een bezoek aan de lokale Decathlon zien we er net zo uit als zij. Op La Réunion kunnen we dagen aaneengesloten wandelen. Over duizenden kilometers aan paden door een 3-dimensionaal landschap van bergen, bossen, kloven en actieve vulkanen. We lopen over goed aangelegde en aangegeven paden langs reusachtig bamboe, waarvan de stengels kraken en piepen in de wind. De bloemen van de dikke, vlezige agaven met stekelige bladen, steken tien meter in de lucht. De paden liggen vol met kleine vruchten en daar waar mensen wonen staan bomen vol oranje sinaasappels en mandarijnen.
Het landschap is enorm divers. Het ene moment klauteren we over vulkanisch gesteente, het andere moment waden we op blote voeten door een fris klaterend stroompje waar we zo uit kunnen drinken. Het pad slingert zich hoog en dan weer laag langs de steile, met fluorescerend groene vegetatie begroeide hellingen. Kleine vogels huppen al fluitend van de ene naar de andere tak. Zo nieuwsgierig dat ze ons soms lange tijd volgen. Vier dagen lang wandelen we door Cirque de Mafate, een enorme krater die alleen per voet of helikopter is te bereiken.
Het is een onmogelijk steil landschap waarin het niet te zien is hoe de paden lopen. Per dag zien we een handvol mensen. Hier en daar zijn een paar huizen tegen de hellingen aangeplakt. Geen idee hoe die mensen hier zijn gekomen en wat ze hier doen. Wij kunnen er overnachten en genieten van de stilte. En van het eten en het bier dat hier per helikopter is aangevoerd. We zijn naar La Réunion gekomen voor de rust, ruimte en natuur. Dat hebben we hier in overvloed.
