Ik heb mijn plan gewijzigd. Ik had het plan om de Alpe Adria cycle Trail te volgen tot aan Villach, maar kom er zojuist achter dat er een verplichte treinverbinding door een tunnel in zit. Ik fiets in de bergen dan wil ik er niet doorheen, maar overheen. Daarom kies ik ervoor om over de Großglockner Hochalpenstraße te fietsen. Om daar te komen moet ik een stuk over de Tauern Radweg te fietsen. Dit deel tot aan Brück heb ik in 2016 ook al gefietst. Het is een vervelend stuk met veel verkeer en infrastructuur. Het is druk met auto’s en geëlektrificeerde ouderen, maar die gaan allemaal door naar de tunnel met het verplichte treintje.
Het deel van de Tauern Radweg tussen Buchberg en Brück is echt verschrikkelijk. Ik realiseer me dat ik dit stuk beter met de trein had kunnen doen, want ook in 2016 vond ik het hier verschrikkelijk. Het dal is hier smal en een paar drukke wegen en spoorlijnen lopen als bundels spaghetti langs en over elkaar. Tussen al dit infrastructurele geweld hebben ze geprobeerd een fietspad aan te leggen die zich tussen de wegen slingert. Stil is het hier allerminst. Het geraas van het zware verkeer is verschrikkelijk.
Het deel van de Tauern Radweg tussen Buchberg en Brück is echt verschrikkelijk
Gelukkig hoef ik na Brück niet verder door dit drukke dal. Ik moet ruim 50 km naar het zuiden en 1.900 meter omhoog, om de ruim 2.500 meter hoge Hochtor Pas te bereiken, het hoogste punt van de Großglockner Hochalpenstraße. Daarom lijkt het mij verstandig om in Brück eerst nog een bord pasta te eten. Daarmee denk ik dit varkentje wel even te kunnen wassen. Tot aan de tolpoort waar je voor een auto € 37,50 moet betalen, maar voor een fiets helemaal niets, is het heel druk. Te druk. Maar gelukkig rijdt het grootste deel van het verkeer niet verder.
Helaas is het behoorlijk bewolkt en zijn er toppen nauwelijks te zien. Wel zie ik sneeuw en ijs dus ik weet dat ik In het hooggebergte zit. De Großglockner is met 3.798 meter de hoogste berg van Oostenrijk. Over de eerste 15 km ga ik best goed naar boven. Het is wel erg zwaar. Fietsers met bepakking zie ik niet. De enige andere fietsers die ik zie komen van boven. En zij hebben geen tasjes. Hoe verder ik kom hoe bijzonderder de blikken worden die ik krijg. Het is een mengeling van respect en walging. Ik denk dat niemand met me wil ruilen. Helaas gaat de bewolking over in een lichte regen en neemt de temperatuur af. Met de regen gaat het kleine beetje uitzicht dat er nog was verloren. Lullig voor de mensen die veel geld voor de tol hebben betaald maar niets zien. Ook lullig voor de eenzame fietser die geen beloning krijgt. Nog lulliger omdat ik er vanochtend nog aan dacht om ergens op de pas te kamperen. Maar dat idee is niet meer realistisch.
Het is niet meer realistisch omdat het zwaarder en zwaarder wordt. Ik moet regelmatig stoppen om bij te komen en soms doe ik mijn fiets een stukje voor de afwisseling. De regen wordt harder en kouder. Ik fiets in de laaghangende bewolking. Ik zie helemaal niets meer. Door de vele haarspeldbochten heb ik de wind voor de helft van de tijd krachtig tegen. Deze klim is veel zwaarder dan gedacht en ook duurt het veel langer dan verwacht. Kamperen is echt geen optie vanwege de kou en de nattigheid. Nergens kan ik even schuilen. Nergens kan ik wat eten of drinken.
De regen wordt harder en kouder. Ik fiets in de laaghangende bewolking. Ik zie helemaal niets meer.
Inmiddels heb ik al mijn kleren aan onder mijn regenkleding. Het is niet te zien waar ik heen moet of hoe veel hoger ik nog moet. Alleen aan de hand van mijn hoogtemeter kan ik zien hoeveel honderden meters ik nog moet klimmen. In de steile haarspeldbochten ga ik meerdere keren dood. Het enige voordeel van deze hellingspercentages is dat ik snel hoger kom. Ik moet nog 800 hoogtemeters als ik eigenlijk al doodmoe ben. Maar falen en opgeven zijn geen optie, the only way is up. Met veel pijn en moeite bereik ik de ruim 2.400 m hoge Fuscher Törl.
Het schitterende uitzicht dat je hier moet hebben ontbreekt door de bewolking. De thermometer geeft 2,6 graden aan en het regent. Ik heb het verschrikkelijk koud en mijn handen lijken wel bevroren zo pijnlijk. Ik zou wel ergens willen opwarmen, maar alles is gesloten. Wat een teleurstelling. Nog groter is de teleurstelling als ik erachter kom dat ik na de eerste daling nog ruim 300 meter moet klimmen tot de echte pas. Er komt geen einde aan de steile klim. Het wordt al langzaam donker als ik om 19.00 uur eindelijk op de 2.504 meter hoge Hochtor Pas aan kom. Via booking.com reserveer ik snel de enige beschikbare kamer langs de route. Nu wil ik rust en warmte en dat vind ik in het heerlijke hotel. Vandaag heb ik 2.500 hoogtemeters gemaakt en ik ben gebroken.
De Grossglocknerpas / Edelweissspitze vanaf Fusch is een klim in de regio Salzburg. De klim is 21,2 km lang en overbrugt 1.753 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,3%, wat resulteert in een moeilijkheidsscore van 1.834. De top van de beklimming bevindt zich op 2.571 meter boven zeeniveau.