Het fietsen door Oost-Duitsland was niet zo’n groot succes. De keuze om in Oost-Duitsland te gaan fietsen was ingegeven door het ontbreken van bergen en heuvels. In het vlakke landschap zouden we beiden kunnen genieten van het plezier van fietsen en het vrije kamperen dat we zo graag doen. Maar de realiteit is dat we eigenlijk liever in de bergen willen zijn. Mette in haar wandelschoenen en ik op de fiets. Daarom rijden we samen naar München, waar Mette me afzet op S-Bahn station Lohhof. Zij reist door naar de Mont Blanc waar ze een rondje omheen gaat lopen. Ik stap op de trein naar Salzburg in de hoop dat ik daar op de trein kan stappen naar een bestemming aan de zuidkant van de Alpen. Hopelijk naar een plek waar er minder regen valt dan in het noorden.
de realiteit is dat we eigenlijk liever in de bergen willen zijn. Mette in haar wandelschoenen en ik op de fiets.
Om 12.45 uur kom ik aan in Salzburg, met een wolkendek waaruit het elk moment hard lijkt te kunnen gaan regenen. Eerder had ik al gezien dat ik vanaf München nergens meer een trein naar toe kon nemen omdat er geen fietsplaatsen meer waren. Ik hoop dat ik in Salzburg meer mogelijkheden heb. Daarom ga ik direct naar het loket van de ÖBB om een kaartje te kopen naar een volgende bestemming. Helaas, er is bijna nergens meer plek voor mijn fiets. Ik kan niet naar Ljubljana, Wenen of Triëst. Villach is de enige optie, maar die trein gaat pas om 21.15 uur. Het lijkt me verstandig om deze maar te boeken. Nu zit ik tot vanavond laat vast in Salzburg en boek vast een hotel in Villach dicht bij het station.
Wat volgt zijn een aantal tenenkrommende uren vol besluiteloosheid. Ik blijf maar twijfelen wat ik moet doen. Pak ik vanavond laat de trein of begin ik gewoon vanuit Salzburg te fietsen? Er zijn twee dingen die me tegenhouden: ten eerste het weerbericht dat zegt dat het de komende dagen alleen maar gaat regenen aan de noordkant van de Alpen, daarnaast de tijd die ik ‘verlies’ als ik de ruim 200 km naar Villach ga fietsen, omdat ik inmiddels een vaag plan heb om vanaf de oostkant van de Alpen, door de Alpen naar Nice te fietsten. Maar wie heeft er gezegd dat ik in Villach moet beginnen en waarom regent het nog steeds niet?
Wat volgt zijn een aantal tenenkrommende uren vol besluiteloosheid. Ik blijf maar twijfelen wat ik moet doen.
Salzburg is mooi om te zien, maar ook erg suf. Vooral erg veel ouderen. Die vinden de stad van ‘the sound of music’ vast schitterend. Alle terrassen zitten vol met grijze mensen. Zij komen vast voor de ‘the sound of music tour‘ en de andere saaie dingen die je hier kunt doen. Overal waar ik wil zitten moet ik mijn QR-code laten zien. Dat ik recalcitrant vast ga zitten voordat ik daar toestemming voor heb, wordt mij niet in dank afgenomen. Ik ben in Salzburg niet op m’n gemak. Dit helpt om eindelijk om 16.30 uur een besluit te nemen: Ga toch fietsen! Ik ben hier nog nooit geweest, waarom zou ik de omgeving dan in het donker vanuit de trein beleven. Liever zie ik het met eigen ogen. Ik heb al € 50 voor mijn treinkaartje uitgegeven en voor het hotel in Villach heb ik al € 100 neergeteld. Maar gelukkig kan ik die nog annuleren.
Op het moment dat ik op de fiets zit en langs de Salzach begin te fietsen klaart m’n humeur op en wordt mijn hoofd leeg. Hoe kan het toch dat ik zo lang heb getwijfeld? Hoe kan het dat ik er serieus aan dacht om de trein te nemen naar de zuidkant van de Alpen? Als ik van plan ben om de Alpen van Oost naar West te doorkruisen, kan ik dat toch net zo goed van Noord naar Zuid doen?
Ik volg de Salzach in zuidelijke richting over de Alpe Adria cycle Trail. Ik heb de wind In de rug en het terrein is vlak met af en toe een klimmetje. Langzaam maar zeker word ik omringt door hoge bergen, die net zo snel weer aan het zicht worden onttrokken door de donkere wolken die vanuit het zuiden het dal in komen. Ik fiets grotendeels over vrijliggende paden dicht langs de rivier of over kleine wegen door af en toe een klein dorp. Van de drukke wegen en de spoorlijn door het dal heb ik geen last. Als het dal smaller wordt, moet ik over de weg, maar die is gelukkig niet druk. Ik geniet van het fietsen en de bergen om me heen. Het begint een beetje te spetteren, maar dat kan mijn fietsplezier niet bederven. Net na het donker kom ik na 65 km en bijna 4 uur fietsen aan in Sankt Johann in Pongau, waar ik een hotel heb genomen omdat het straks hard gaat regenen en ik wil vieren dat ik ben gaan fietsen.