We hebben voor vandaag onze langste etappe tot dusver gepland. We willen in een ruk doorrijden naar Norseman, dat 742 kilometer verderop ligt. Het is afstand van Nederland naar Tsjechië, maar dan door totale leegte en over kaarsrechte wegen. We zijn erg onder de indruk van het gebied waar we doorheen rijden. We hadden het idee dat we de kale Nullarbor bij Eucla achter ons hadden gelaten. Het tegendeel bleek waar. Het moest eigenlijk nog beginnen. Van de lage kustvlakte reden we het plateau weer op. We passeren enorme aantallen doodgereden kangoeroes, waarschijnlijk de slachtoffers van de ’s nachts rijdende roadtrains, die niets merken van een aanrijding met een kangoeroes en waarvan wij vanaf de camping de lichtbundels door de donkere nacht zagen klieven. Die kapot gereden kangoeroes zijn geen prettig gezicht, helemaal niet wanneer de kop naar je toe is gericht. Ook vanwege het gevaar om beesten aan te rijden, willen wij ’s nachts niet rijden.

De Nullarbor is inmiddels verandert in een woestijn. De weg is kaarsrecht en het langste stuk rechte weg van Australië gaat door een extreem plat en kaal landschap, waar luchtspiegelingen de dienst uitmaken. We rijden 146 kilometer zonder ook maar de flauwste bocht. Omdat we onze cruise control op maximaal 80 km/u hebben staan, doen we daar dus bijna twee uur over. Het is alleen jammer dat er meer verkeer is dan dat we hadden gedacht. Er rijden behoorlijk wat grote roadtrains, auto’s met caravans en campers. Buiten vracht- en recreatieverkeer rijdt er verder niets. Vanwege de afstanden rijdt het tegemoetkomende verkeer in verschillende tijdsblokken die afhankelijk zijn van het vertrekpunt. Tussen de verschillende tijdsblokken kom je geen verkeer tegen. De leegte inspireerde Floor tot het volgende gedicht:

De Nullarbor-hoer:

We crosten de Nullarbor,

We zagen geen hoer,

We zagen geen tiet,

Misschien was ze er wel niet.

Na de extreme leegte van de Nullarbor is onze aankomst op de camping van Norseman een enorme deceptie. We hadden in totaal bijna 1.000 kilometer door totale leegte gereden, staan we alsnog tussen de bejaarden met hun te grote caravans, op een baggercamping die ons $ 18,- kost. We spreken af dat we dit soort campings zoveel als mogelijk gaan vermijden, want het gaat behoorlijk ten koste van het plezier in de reis. Om af en toe op een camping te staan is prima, maar niet iedere dag. Rij je de hele dag door een mooi gebied, ga je alsnog op een kluitje zitten tussen de hekken. Er mag wel wat meer avontuur komen.