De bus naar Marrakesh vertrekt vanochtend om 07.30 uur. Ik ben ruim op tijd aanwezig, want ik moet nog een kaartje voor de fiets kopen. Omdat de zon in deze tijd van het jaar zo laat opkomt, was er weer geen ontbijt in het hotel. Gelukkig heb ik wel een paar bakken koffie kunnen drinken. Het vervelende is dat er ook nog geen winkels open zijn, waardoor een fatsoenlijk ontbijt er niet in zit. Ik wacht bij het busstation, maar natuurlijk komt de bus een half uur later. Dit belooft een lange dag te worden.
De rit is eindeloos – ik had me er behoorlijk op verkeken. Tot aan Ouarzazate is de route prachtig. We volgen de uitgestrekte Drâa-vallei, een eindeloze strook palmbomen afgewisseld met lemen dorpen. Niet zo lang geleden was dit nog een regio waar weinig toeristen kwamen. Nu zie ik overal hotels verschijnen. Tegelijkertijd zie ik dat veel palmbomen er slecht aan toe zijn. Hoe noordelijker we komen, hoe minder droog het wordt en hoe beter de palmbomen erbij staan. Onderweg zie ik voor het eerst water in de rivier, maar het zijn slechts plassen. Ik zie niets meer van een stromende rivier zoals die er vroeger was. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat dit zich vanzelf gaat herstellen. Eerder zal het hier droger worden dan natter.
In Ouarzazate stroomt de bus vol en beginnen we aan de klim door de Hoge Atlas. Het is maar goed dat ik de heenreis niet meer helder voor de geest heb. Ik dacht dat Marrakesh snel in zicht zou zijn zodra we de pas over waren. Maar dat valt vies tegen. De afdaling duurt eindeloos, de bochten zijn ontelbaar, en urenlang slingeren we door de bergen. Na 11 uur in de bus ben ik er echt helemaal klaar mee. Ik had gerekend op een rit van hooguit zes uur. Gelukkig komen we voor het donker in Marrakesh aan.
Mijn hotel had ik gisteren geboekt tegen een bodemprijs. Het is een chique hotel vlak bij het station, en precies wat ik nodig heb na deze lange dag. Het is heerlijk comfortabel en biedt een perfect moment om even bij te komen, voordat ik morgen op het vliegtuig terug naar huis stap.
Ik kijk terug op een fantastische week fietsen door Marokko. Ik heb mezelf heerlijk kunnen uitdagen, heb indrukwekkende landschappen gezien, bijna alleen maar vriendelijke mensen ontmoet en prachtige foto’s gemaakt. Het voelt alsof ik echt even helemaal weg ben geweest. Natuurlijk was ik graag langer gebleven, maar ik heb thuis beloofd dat ik er met kerst weer zou zijn. En beloften moet je nakomen.
Waardeer dit verhaal
Je las dit gratis op www.bestemmingonbekend.nl, mijn digitale reisdagboek vol verhalen en foto’s van bekende en minder bekende bestemmingen.
Was het de moeite waard? Dan kun je je waardering laten blijken met een kleine bijdrage. Met jouw donatie blijft de koffie warm en de website draaiende – zo kunnen we samen blijven verdwalen in nieuwe verhalen en onbekende bestemmingen ontdekken.
I like to explore some more.
