Het in de provincie Qinghai gelegen Golmud, is de stopplaats voor de dagen durende busreis van het noordelijke deel van China naar Tibet. Wij zijn echter eigenwijs en weigeren de hoge kosten te betalen die daar mee gemoeid zijn. Wij vinden 1.600 RMB per persoon en de verplichting om in een groep te reizen nou niet bepaald uitnodigend om het authentieke Tibet te leren kennen. Daarom trekken wij ons eigen plan en besteden onze tijd in Golmud aan het leren kennen van deze stad. Daarvoor hebben we onze intrek genomen in het Golmud Hotel, waar we een kamer hebben voor 40 RMB per nacht. We hebben beiden last van neusbloedingen. Waarschijnlijk vanwege de ijle lucht in verband met de hoogte waarop we momenteel verblijven. Met 210.000 inwoners is het op 2.800 meter hoogte gelegen Golmud een voor Chinese begrippen kleine stad. Het zal echter niet lang duren voordat deze stad uit haar voegen zal gaan barsten. Sinds juli 2006 is de stad namelijk het startpunt van de nieuwe spoorlijn naar Lhasa. Voor het eerst is Tibet toegankelijk per spoor.
Op het eerste gezicht lijkt er in Golmud niets te beleven. Het stadsdeel tussen ons hotel en het station is een aaneenschakeling van nieuwe woonblokken zonder smaak of kraak. Elke straat heeft haar eigen functie. Er is een straat vol computerwinkels, een straat met verkopers van stenen en mineralen, enz. Alsof de gilden hier nog in volle glorie haar werk doen. Het ontbreekt hier alleen aan klanten en andere leven om het hier gezellig te kunnen noemen. Aan kleur ontbreekt het echter niet. Er wordt scheutig omgesprongen met de rode Chinese vlaggen en de straten zijn vergeven van de groene (lege) taxi’s.
Net als we de conclusie trekken dat Golmud een lege stad is, komen we uit bij een grote bazaar. Er wordt verkocht en gekocht. Er wordt gehandeld en onderhandeld. Je kunt je laten wegen. Schoenen kunnen worden gepoetst en gemaakt. Jeroen laat een lief oud vrouwtje zijn schoenen repareren voor 1 RMB. Golmud is hier kleurrijk en vol leven. Maar ook een vreselijke teringherrie. Voor iedere winkel staan een paar grote luidsprekers opgesteld, waaruit de meest verschrikkelijk muziek klinkt op een volume dat meer past bij een houseparty. Het is bedoeld om klanten mee te lokken, maar op ons heeft het eerder het averechtse effect. Buiten de bazaar is een groot plein voorzien van terrassen waar gegeten en gedronken kan worden. We worden uitgenodigd aan een tafel met een groep Chinezen. Met behulp van ons Chinese woordenboekje komen we een heel eind in de richting van een goede conversatie. Dit gaat als volgt: Wat je wilt zeggen of vragen wijs je aan in het woordenboek. De ander kan dan in zijn eigen taal lezen wat je bedoeld en op dezelfde wijze terug ‘praten’. Zo komen we er achter dat onze vrienden geen Engels kunnen spreken, maar wel enkele Engelse zinnen kunnen schrijven. Zij komen te weten dat wij ongehuwd samenwonen. Dit leidt tot veel verbazing. Bijna net zo veel als het bevoelen van onze neuzen, die enorm groot zijn in vergelijking met het verfijnde Chinese rookorgaan. We hebben het helemaal naar ons zin. Golmud blijkt dus toch een leuke stad te zijn.
