We zijn weer terug in Zhongwei om op het station kaartjes te kopen voor de trein naar Liuyuan in de provincie Gansu. We zijn goed voorbereid en hebben op een papiertje geschreven waar we naar toe willen, welke klasse we willen rijden en met welke trein we willen reizen. We kunnen de dienstregeling op het station inmiddels al aardig ontcijferen. We krijgen het alleen niet voor elkaar om de kaartjes te kopen. Gefrustreerd gaan we op zoek naar hulp. Iets wat in China nooit ver weg is. Er is altijd wel iemand die zijn of haar Engels op je wilt oefenen, waarbij een case als de onze natuurlijk smullen is geblazen. Zo komen we er achter dat de loketbeambte ons eerder duidelijk probeerde te maken dat er op dit station geen plaatsten zijn te reserveren. Omdat er voor de klasse waarmee we willen reizen altijd gereserveerd moet worden, kon hij ons niet helpen. Voor de reis van 17 uur zijn we daarom aangewezen op de zogenaamde ‘hard-seat-klasse’.
In Zhongwei veranderd het stationsplein ’s avonds van een saaie lege plek, in een drukbezochte ontspannings- en ontmoetingsplek voor de inwoners. De fontein gaat aan en dat is dan direct het signaal voor de mensen om te recreëren. Er wordt gezeten, gedronken en gegeten. Er wordt gebadmintond, ge-voetvolleyd en er is een luchtkussen voor de kleintjes. Het mooiste zijn de palen vol met kunstzinnige led-figuren. Ze veranderen van kleur en geven de indruk van een ware vuurwerkshow. Ook hier geldt: ‘Geef de mensen brood en spelen’.
We zijn weer een uur voor vertrek van de trein aanwezig op het station. Omdat we geen gereserveerde plaatsen hebben, maken we ons een beetje zorgen over het comfort voor de komende 17 uur. We duwen en trekken ons zelf naar binnen in de al overvolle trein, waar ons een paar ‘vrije’ plekken worden gegund. Helaas zitten we niet aan het raam. Dit is jammer, want we rijden door een indrukwekkend kaal en woest landschap. Aan weerszijden van de rails strekken de zandduinen zich uit. De zone direct langs het spoor is voorzien van matten met stro. Hoe verder we naar het westen rijden, hoe hoger de bergen worden. We stijgen flink en komen uit in een ander soort woestijn: de kale steenwoestijn (in het Chinees Gobi geheten). Wanneer we in de provincie Gansu rijden, zien we voor een groot aantal kilometers de Chinese muur. Soms in nog best goede staat met lemen wachttorens.
De trein zelf is weer een hele belevenis. De mensen die een beetje Engels kunnen, laten dat ook blijken. De mensen zijn erg vriendelijke en ondanks de drukte hangt er een ontspannen, bijna huiselijke sfeer. We zitten middenin de Chinese vakantieperiode. Vanwege de drukte en de hogere prijzen is dit niet de beste periode om in China rond te reizen. Iedereen in de trein is na een vakantie ergens in China (’toevallig’ met name in Chengdu), op weg naar huis (het grootste deel naar Ürumqi). In de trein wordt van alles verkocht. Je had zelfs geen eten mee hoeven te nemen. Het is alleen wat duurder dan buiten de trein. Het meeste wordt verkocht door het treinpersoneel. Variërend van Chinese snacks tot kant en klaar maaltijden. Enkele passagiers hebben een deal gesloten met het treinpersoneel, waarbij ze handel mogen drijven, in ruil voor een frequente poetsbeurt van de wagon.
Aan boord van de trein wordt een ‘amazing discovery’ aangeprezen. Gewapend met een op volle sterkte afgesteld luidspreker, wordt toegelicht hoe sterk de enige echte wondersok is. De demonstratie laat zien dat je aan de wondersok kan trekken, in kan prikken en er met een staalborstel overheen gaan raspen. En dit allemaal zonder ook maar enige schade aan de wondersok. Wauw! It’s amazing Mike! De demonstratie bracht de nodige hilariteit teweeg, omdat het enige bravoure uitlokte bij een paar studenten, die de verkoper met sokken bekogelden.
Slapen in deze klasse is bijna niet mogelijk. Op een zitplaats heb je niet veel ruimte om lekker te zitten, laat staan om te liggen. Gelukkig komen we om 1.30 uur ’s nachts aan in Liuyan. Met een Chinese hebben we een deal gemaakt om een taxi te delen naar Dunhuang. Voor 30 yuan per persoon, maken we een rit van 130 kilometer door de nachtelijke woestijn, waarna we om 4.00 uur aankomen in Dunhuang. We zijn aangekomen op een plaats in de wereld, waarover we al erg lang hebben gedroomd. Een plek op de kaart is nu een echte plek gevonden. Deze plaats vraagt om verdere exploratie.
