Vroeg in de ochtend zitten we in de bus voor de rit van een uur naar Shapatou. Deze plaats is wereldberoemd vanwege het ‘Shapatou Desert Experimental Research Station’. Hier wordt onderzoek gedaan naar duinstabilisatie door middel van grassen, waarmee verder woestijnvorming wordt voorkomen en zelfs wordt teruggedrongen. We rijden door een gebied vol irrigatiewerken en muren om het zand tegen te houden. Het onderzoeksstation is gevestigd op de plaats waar de gele zandduinen van Tengger Woestijn de Huang He (Gele Rivier) raken. Het wordt ons daardoor duidelijk waar de rivier haar naam vandaan heeft.
Het zou China niet zijn als er van Ć©Ć©n hoge duin niet een pretpark was gemaakt. Per persoon moet Ā 65 RMD (ā¬ 6,50) entree worden betaald. Daarmee krijgen we toegang tot een 100 meter hoge zandduin aan de oever van Gele Rivier. Een variĆ«teit aan attracties zorgt voor het nodige vermaak. Zo kan er op kamelen worden gereden, met sleden van de duin worden gegleden en op vlotten van opgeblazen varkenshuiden over de rivier worden gevaren. Wat een pret! Omdat we er wel lol in hebben om tussen de recreĆ«rende Chinezen te verkeren en omdat het best bijzonder is om een grote River door een zandwoestijn te zien stromen, besluiten we hier te overnachten. Ā Het hotel in het park kost 100 yuan (ā¬ 10) per nacht, waarbij het ons niet lukte om af te dingen.
Terwijl wij het heetst van de dag in de schaduw van een paar bomen doorbrengen, krijgen de Chinese toeristen een rondleiding door het park. Dit resulteert in een vrolijke colonne kleurrijke. Van individualisme lijkt hier geen sprake te zijn. Als twee blonde mensen vallen we behoorlijk op. Vooral het geschrijf in ons dagboek trekt de aandacht. Voor hen is ons handschrift volkomen onbegrijpelijk en onbevattelijk dat je het Ć¼berhaupt uit je pen krijgt. Nou wil het toeval dat dit een wederzijdse opvatting is.
Langzaam maar zeker koelt het af. Voor ons het moment om de zandduin te beklimmen waar we al de hele dag tegen aankijken en waar we alle toeristen van hebben zien afglijden. Het zand is zacht en fijn als poedersuiker en blijft lekker plakken. Spectaculairder dan het pretpark is het uitzicht dat we vanaf de zandduin hebben over de rivier: De brede Gele Rivier meandert met brede golven door een zee van zand. Aan beide oevers zien we de zandduinen het water van de rivier raken. Helemaal bovenop de zandduinen loopt de spoorlijn die het oosten met het westen van China met elkaar verbindt. Brede stroken met matten van stro en gras moeten er voor zorgen dat het zand geen vat krijgt op het spoor. Zo op het eerste gezicht lijkt dat succesvol. Het ziet er naar uit dat de Chinezen, in hun strijd tegen het oprukkende zand, momenteel aan de winnende hand zijn.
