Het Camellia Hotel hanteert een bijzonder relaxte check-out tijd van 14.00 uur. Dit betekent dat we ongehaast kunnen uitzoeken hoe we in Dali kunnen komen, terwijl we onze spullen nog op de hotelkamer hebben staan. We zijn namelijk eigenwijs en zoeken graag zelf uit hoe we ergens moeten komen. De bussen naar Dali rijden de hele dag door. De reis van vijf uur kost 65 RMB (ā¬ 6,55) per persoon. Na enige moeite komen we er ook achter dat er geen treinverbinding is met Vietnam. We zullen dus met de bus moeten. Vanaf Kunming vertrekken er een aantal keren per dag bussen naar de grensplaats Hekou. De nachtbus zal 90 RMB (ā¬ 9,10) per persoon kosten en zal negen uur duren, waardoor de we de grens met Vietnam ”s ochtends kunnen oversteken. We besluiten pas een kaartje voor de bus naar Hekou te kopen wanneer we weer terug zijn in Kunming.
Nadat we dit alles hebben uitgevonden gaan we terug naar het hotel om onze bagage op te halen. Om 14.30 uur halen we ons paspoort op bij het consulaat van Laos. Nu met een prachtige sticker van Laos erin bevestigd. Onze paspoorten beginnen er steeds interessanter uit te zien. We geven onze paspoorten af bij het Vietnamese consulaat, waarna we weer op de bus stappen naar het busstation. Hier kopen we kaartjes voor de bus naar Dali die over 15 minuten vertrekt. Wie beweerd er dat reizen in China moeilijk is? Voor de verandering lijken we dit keer een snelle en zo op het oog comfortabele bus te hebben. Nu moeten we de stad nog uit zien te komen. Dat valt in deze verkeerschaos nog niet mee. Ook hier zijn weer van die Chinese monsterprojecten aan de gang. Nieuwe snelwegen worden hier direct dubbeldeks uitgevoerd. Het resultaat voor nu is een gigantische verkeerschaos, maar straks oh zo fijn. Stapvoets rijden we door een stoffig en uitgestrekt bedrijventerrein, wat gespecialiseerd is in natuursteen. Overal staan beelden, grafstenen en liggen platen natuurstenen bestemd voor de buitenlandse markt. Hier betaal je voor een grafsteen ā¬ 60,-, terwijl daar in Nederland ā¬ 1.000,- voor moet worden betaald. Iets gaat er niet goed, of juist wel voor de handelaar.
Ondanks het uiterlijk van de bus, blijken we niet in de express-bus te zitten. Dit betekent dat de chauffeur om de haverklap moet stoppen om stempels te verkrijgen. De vertraging die we hierdoor oplopen, wordt ruimschoots goed gemaakt op de delen van de nieuwe weg die al zijn opengesteld. Daar maakt onze chauffeur gebruik van het strakke asfalt om het gaspedaal zo ver in te drukken dat we als een maniak over de nagenoeg lege weg scheuren. Het is natuurlijk wel een tolweg. Dit is niet zo vreemd in een land waar voor bijna alle wegen buiten de dorpen en steden moet worden betaald. Mocht je als toerist al met de auto door China kunnen of willen reizen, dan zetten wij vraagtekens bij het genot daarvan. Je zult een godsvermogen kwijt zijn aan de enorme tol die er om de haverklap moet worden afgedragen.
We komen in het donker aan in Dali. In Dali New City welteverstaan. Wij zijn goed geĆÆnformeerd, waardoor we niet de fout maken te denken dat we er al zien. Wij willen naar Dali Old City. Omdat het al donker is, houden we een taxi aan om ons naar het oude deel van Dali te brengen. Het is een rit van 30 minuten. Zoals gewoonlijk wil de taxichauffeur ons naar een hotel van Ć©Ć©n van zijn relaties brengen. Daar doen we niet aan mee, want we weten waar we naar toe willen. Als we het idee krijgen dat hij maar wat aan het rijden is om de meter te laten doorlopen, stappen we uit. We zijn in Kunming getipt over een goed hotel. Deze heeft echter geen kamers meer vrij, waardoor we noodgedwongen een kamer nemen in een naastgelegen hotel. Voor 30 RMB (ā¬ 3,00) krijgen we daar een simpele kamer naast veel te gore toiletten.