We gaan vroeg op pad om de ‘watercave’ te bezoeken. Dit blijkt een stuk lastiger dan gedacht. Iedereen probeert iedereen van alles aan te smeren in Yangshuo, zo ook toertjes naar de ‘watercave’. Maar aangezien we in China nooit meer in een tour zullen trappen, kiezen we voor onze eigenwijze weg. Op een paar gehuurde fietsen gaan we op pad. Langs de weg staan vele borden met advertenties voor de enige echte watercave. Opvallend daarbij is dat iedereen dezelfde foto’s en kaarten gebruikt. Dit is best wel vreemd, aangezien de locaties nogal verschillen. Maar welke is nou de echte? We rijden langs een loket waar ze daadwerkelijk tickets verkopen voor ‘de’ watercave. Althans, dit lijkt even het geval te zijn. Inmiddels hebben we een gezond wantrouwen tegen elke Chinees die iets aan ons wilt verdienen. Het afdingen gaat ook veel te makkelijk. Eerst zien, dan geloven, dan betalen. De Chinees stapt op zijn brommer om ons voor te gaan. Als we worden begeleid naar een plek waar volgens onze informatie de grot niet zou moeten liggen, weten we genoeg. We keren om en laten de leugenaar met een grote lach op zijn gezicht achter. Die lach kan twee dingen beteken. Hij kan zijn ‘gezicht hebben verloren’, waardoor lachen de beste manier is om het verlies te maskeren, of hij weet dat wij weten dat hij niet de waarheid verteld.

Het vreemde is dat niemand de grot lijkt te kennen die wij willen bezoeken. Het helpt daarbij niet dat de gemiddelde Chinees geen kaart kan lezen. Eigenlijk is het ook wel bijzonder om aan de hand van een paar lijnen en kleuren, je positie te bepalen in een onbekende omgeving. Voor ons is dat het zo normaal dat we daar niet eens bij stil staan. Ondertussen fietsen we in de subtropische hitte rond tussen de bergen en de rijstvelden. Over een erg mooi en lang zandpad dat zich tussen de rijstvelden en de kalkstenen bergen slingert, komen we aan bij een grot. Dit zou zowaar wel eens de juiste kunnen zijn. Er liggen bootjes in het water voor een opening dat duidelijk de ingang van een grot is. Maar aangezien we niemand meer vertrouwen durven we het pas aan om tickets te kopen als er een paar andere toeristen verschijnen. We onderhandelen over de prijs en komen 90 RMB (€ 9,-) in plaats van 128 RMB (€ 14,20) overeen. Helaas maken we een denkfout. De verkoper had deze prijs voor twee tickets in gedachten, waardoor we ons door deze onderhandeling aardig in de vingers snijden. Dom! Door het fietsen in de subtropische hitte verliezen we onze scherpte.We nemen plaats in een bootje en varen de grot binnen. We hebben een helm op met een mijnwerkerslamp daarop. De helm is geen overbodige luxe, want het plafond is erg laag en diep bukken blijkt niet altijd afdoende. We zijn met een groepje van zes, inclusief een Engels sprekende gids. Verder is er niemand. We lopen en varen door  een ondergronds gangenstelsel vol stalagmieten en stalactieten, golven en barlijnen van kalk. We kruipen als echte ontdekkingsreizigers door smalle gangen. Ook komen we kleine baden die zijn uitgesleten in de kalk. Diep in de grot treffen we een heuse fotostudio aan, waar we foto’s kunnen laten maken van ons zwemavontuur in het diep ondergronds gelegen modderbad. Een erg aparte ervaring. We glijden van de hellingen in het modderbad waarin we gemakkelijk blijven drijven. Gelukkig is er ook voldoende schoon water aanwezig, zodat we weer toonbaar naar buiten kunnen treden. Daar eten we voor 3 RMB (€ 0,30) mee met de lokale bevolking. We hebben het vermoeden dat de pot dit keer hond schaft. De botjes zijn namelijk van een bijzondere grootte. Wat maakt het ook uit. Het smaakt goed en daar gaat het om.