Vandaag is het tijd om te solliciteren. Het is eigenlijk geen wonder dat we aan het werk moeten, want het druiven plukken in Adelaide is al weer een maand geleden. Toen hebben we ook maar vier dagen gewerkt. We hebben het eigenlijk dus best lang volgehouden. We hadden het ook niet anders kunnen doen, want Albany is de eerste mogelijkheid om weer aan het werk te kunnen gaan. En in haasten hebben we geen zin. Omdat we niet weten wat de dag gaat brengen pakken we onze spullen en gaan op weg. We bezoeken het eerste de beste ‘recruitment agency’ (uitzendbureau), waar we heel goed en serieus worden geholpen en ons gelijk kunnen inschrijven. We krijgen te horen dat we eigenlijk te laat zijn voor het plukken van fruit. De oogst is voor het grootste deel al binnen en voor een ander deel niet gelukt vanwege het tekort aan zonuren deze zomer. Er blijkt geen werk te zijn in de productie of in de visverwerking en ook wordt ons verteld dat we niet hoeven te rekenen op werk in de wijngaarden. Dit is toch iets anders dan we hadden verwacht te horen.

Bij het tweede bureau (Skill Hire), worden we ook weer vriendelijk worden geholpen, maar krijgen hetzelfde verhaal te horen. We bezoeken daarna de bibliotheek om gebruik te maken van het gratis Internet om de ‘Harvestline’ te bekijken. We verzamelen de zeer tegenvallende informatie en besluiten te bellen met de oma van een meisje dat we in Melbourne bij Stellar hebben ontmoet. Er werd ons toen verteld dat we wel aan de slag zouden kunnen op een kleine boerderij net buiten Perth. Ze blijkt echter maar voor één persoon werk te hebben. Werk dat zou bestaan uit bomen vellen met de motorzaag en greppels graven met een graafmachine. Deze hulplijn schiet dus ook niet op. Het is tijd om plan B in werking te zetten. Omdat we geld nodig hebben verzilveren we een deel van de Traveller Cheques die we sinds ons vertrek uit Nederland ongebruikt bij ons dragen. We hebben geen zin om de Nederlandse bankrekening te gebruiken; daar staan onze reserves. Net als we naar Perth willen vertrekken om daar ons geluk te gaan proberen, worden we gebeld door Skill Hire. Vanaf overmorgen kunnen we twee dagen druivenplukken in Mt. Barker. We kunnen daar werken voor een uurloon van $ 15,90 Het is dan wel pas over twee dagen, het is in ieder geval iets. En dat is weer beter dan niets. Omdat we verder toch niets te doen hebben rijden we maar vast naar de camping in Mt. Barker.

Mt. Barker is een gat met 1.200 inwoners, maar wel met grote toeristische ambities. Onder andere vanwege de ligging in een wijnregio en de nabijheid van een aantal nationale parken, maar ook vanwege de aanwezigheid van de hoogste televisietoren van het zuidelijk halfrond met een hoogte van 167 meter. A. geloof je het zelf; B. who cares? Al dit moois en bijzonders kan niet voorkomen dat Mt. Barker verre van interessant is. De camping is ook behoorlijk droevig en heeft betere tijden gekend. De $ 16,- die we moeten betalen is eigenlijk veel te veel voor de bende waar we tussen staan. Maar ach, we kunnen hier wel fik stoken. Dit is erg belangrijk, want het is vreselijk koud en vochtig. In de tent slapen we met het dekbed, de slaapzak en met onze kleren aan. Waar zijn we eigenlijk mee bezig?