Slapen in de auto bleek een verrassend goede keuze. Het was een praktische oplossing omdat de harde grond ons geen andere keuze liet. De nacht was perfect stil, en wakker worden naast een termietenheuvel was iets wat je niet elke dag meemaakt. In het verleden kon je nog kamperen bij Weano, maar dat is veranderd sinds een dronken ongeluk. Voor ons was dat geen probleem; we hadden een onbetaalbare overnachting zonder een cent te betalen.

Klaar om 7 uur ’s ochtends, begonnen we aan de afdaling in Hancock Gorge. De trap in de rotsen, een ladder en een beetje klauteren brachten ons beneden. De kloof werd smaller en het water dieper naarmate we verder liepen. Om bij een soort natuurlijk amfitheater te komen, moesten we door ijskoud water waden, tot over onze heupen. We overwogen nog dieper de kloof in te gaan, maar de ‘spiderwalk’ leek ons te riskant – een misstap en je komt er niet meer uit.

De redenen om niet verder te gaan waren duidelijk: een ongeluk zou een langdurige reddingsactie vereisen, en vastzitten in water van slechts 5 graden is levensgevaarlijk. Bovendien wilde niemand eindigen in een reddingsvliegtuig naar Perth – het is een avontuur dat je liever niet meemaakt.

Maar de ervaring was ongelooflijk. We waren alleen, in alle stilte, omringd door de majestueuze natuur. We keerden terug op onze schreden en zetten koers naar Weano Gorge, die nog indrukwekkender was. De hoge wanden en smalle paden gaven een uniek gevoel van isolatie, bijna alsof we een andere wereld betraden. Het was een uitdaging om droog te blijven terwijl we door het koude water waadden. We besloten niet verder te gaan toen het water zo diep werd dat we moesten zwemmen.

Het was verrassend om een toergroep te zien die verder ging, trillend van de kou. Het leek ons onverantwoordelijk van de gids om door te gaan, wetende dat één persoon in shock al genoeg was om problemen te veroorzaken.

De schoonheid van dit gebied maakte een diepe indruk op ons. Toen de zon hoger klom, zagen we hoe de zwarte wanden rood kleurden. Het rood in Australië is niet te vergelijken met iets anders. Je moet het zelf zien om het te geloven; foto’s doen het geen recht.

Terug bij de auto genoten we nog na, onze auto bedekt met het rode stof van de outback. We zetten een kist om als tafel en genoten van een glas rosé. Achter ons stond een termietenheuvel, roodpaars tegen de achtergrond van het landschap. En toen Floor opmerkte dat een kangoeroe niet zou misstaan in dit beeld, sprong er prompt eentje voorbij. Het was de perfecte afsluiting van een onvergetelijke dag.