Ontbijten doen we op het terras, met verse koffie, brood en gekookte eieren. We raken in gesprek met een Italiaan. Hij heeft het helemaal gehad met China en de Chinezen en wil zo snel mogelijk weg. Hij komt vanuit Zuidoost-Azië en heeft de Lonely Planet van die regio ‘in de aanbieding’ plus een groot aantal tips. Vanwege de hitte in Dunhuang doen we het rustig aan en al snel is het tijd om voor de lunch. Een lunch die we gebruiken in een islamitisch restaurant, waar er op een te ranzige wijze in emmers werd gerocheld. De meest ranzige Chinees vindt het nodig om elke vijf seconden een rochel vanuit z’n tenen, via z’n mond, naar de steeds voller rakende emmer te verplaatsen. Gadverdamme! Desondanks genieten we van het mild gekruide, malse lamsvlees wat wordt geserveerd.

De night-market, waarvan de naam niet overeenstemt met het tijdstip dat we deze bezoeken (’s middags) is een kleurrijke bazaar, vol met kruiden, pepers, kippen, groenten, fruit en wat al niet meer. Alles lijkt hier te worden verkocht, behalve deodorant. En dit is nou net wat we nodig hebben. In elke winkel en bij elke kraam met drogisterij artikelen leidt het tonen van onze oksels tot het aanbieden van parfum. Het blijkt een onmogelijke opgave te zijn, waardoor we ons richten op de boodschappen voor de geplande busreis van morgen naar Golmud. Boodschappen doen in China is erg eenvoudig. Er zijn veel winkels die ook lang open blijven. De winkels zijn goedkoop en je hebt er soms veel keuze. Favoriet artikel is de fluoriderend groene yoghurt drink, die net zo chemisch smaakt als dat de kleur doet vermoeden. Personeel is er altijd in overvloed en overstijgt het aantal klanten met gemak. Het inpakken van de boodschappen wordt dan ook voor ons gedaan. Voor het betere koloniale gevoel, zou je er zelfs voor kunnen kiezen om je mandje door te winkel te laten dragen.

Tegen de avond huren we weer twee fietsen. Weer op weg naar de zandduinen, waar we dit keer de linkerkant willen exploreren. Direct buiten de bebouwde kom fietsen we weer een totaal andere wereld binnen. Langs de stoffige, maar wel geasfalteerde wegen, staan lemen huizen en kleine boerderijen. Er hangt een lucht van rottend vlees en stoffige droogte. Aan de rand van de oase ligt een begraafplaat, die langzaam maar zeker wordt overgenomen door de zandduinen. Tussen de kiezels staan graven die zijn opgebouwd uit hopen steen. Sommigen met een grafsteen en enkelen hebben een lemen tombe. Een erg mooi gezicht zo’n zwarte steen half bedolven onder het zand, dat als een soort banaan door en over de begraafplaats loopt. Het waait nu best hard. Het is dus erg goed te zien hoe het zand werkt. Boven op de duin waait het zand over de richel die scherp blijft en zich langzaam verschuift. Onze voetstappen in het maagdelijke zand zijn binnen een paar minuten geheel verdwenen.