Na een veel te korte nacht staan we uitgeput op. De nacht was vol lawaai. Chinezen zijn zo vreselijk asociaal en luidruchtig. Op straat wordt er geschreeuwd door de reizigers die ’s nachts aan zijn gekomen op het station. Stel je voor dat niet iedereen je zou horen! De hele nacht je televisie aan laten staan op het hoogste volume is ook heel normaal. Wat kan jou de rest van de wereld nou schelen? Tegen de belofte in worden we niet gewekt door de ‘wake-up call’ en is de uitgang van het hotel afgesloten met een hekwerk. Er is maar één mogelijkheid om dit hotel tijdig te verlaten en dat is net zo asociaal te doen als de rest van de mensen. Onze herrie leidt gelukkig als snel tot het gewenste resultaat. Een slaperige Chinese heeft een sleutel bij zich om ons te bevrijden uit dit weinig prettige hotel. We hebben een trein te halen. In de trein hebben we dit keer gescheiden plaatsen. We hebben een boven- en een onderbed, maar dan in gescheiden compartimenten.

We merken dat het landschap waar we doorheen reizen is ons steeds minder kan enthousiasmeren. In het begin maakten we nog veel foto’s vanuit de trein. Nu vinden we dat eigenlijk helemaal niet meer interessant. We zijn het ruige en bergachtige Chinese landschap ‘normaal’ gaan vinden. We kijken nu veel meer naar de details. Ook willen we het land en de mensen echt proberen te begrijpen. Waarom zijn ze zo ‘irritant’ anders dan wij? Waarom lukt het ons niet om ze te begrijpen? Inmiddels weten we dat ‘gezichtsverlies’ misschien wel het belangrijkste is dat door een Chinees voorkomen dient te worden. We hebben ook geleerd dat iemand recht in de ogen kijken als iets respectloos en aanvallends wordt gezien. Bij ons is dat precies andersom. Ook leren we dat de Han-stads-Chinees wil voorkomen dat hij of zij als een boer of een arbeider wordt gezien. Daarom ook lopen bijna alle vrouwen met een paraplu. Niet tegen de regen, maar om te voorkomen dat je bruin wordt. Bruine gezichten en armen zijn iets voor de armen. Het is het teken dat je op het land werkt. Het hebben van schone, fijne handen met lange nagels verstrekt dit streven om niet als een boer of arbeider gezien te worden. Regelmatig zien we een Chinees, mannen, vrouw, jong of oud, met één of meer nagels van 10 centimeter of langer. Enorm arrogant als je er zo bij stil staat.

We moeten ook constateren dat Chinezen niet bijzonder goed zijn in logisch nadenken en probleemoplossend vermogen. Een afwachtende houding is iets wat je het meeste tegenkomt. Wat je op de Chinese televisie ziet benadrukt dat nog eens te meer. Volgens ons kan het zeer interessant zijn om een groep Chinezen op Robinson eiland te plaatsen. Je zou daar zeer interessante televisie van krijgen. Het grote nadeel zou echter zijn dat geen enkele Chinees dit zou overleven. Iets anders zijn de kinderen. Als een kind iets laat vallen, dan gaat het huilen. Het kind is niet in staat te bedenken, dat het weer zelf oppakken de enige juiste oplossing voor het probleem is. Bij de kinderen kan deze houding echter ook te maken met het gevolg van het één-kind-beleid. Kinderen worden daardoor verschrikkelijk verwend. Er groeit een hele generatie kinderen op die enkel hoeft te piepen om iets voor elkaar te krijgen. Dat kan nooit goed gaan. Het is vreemd te beseffen dat een hele generatie Chinezen opgroeit zonder ooms en tantes.

Het valt ons iedere keer weer op dat de studenten erg ver van hun ouderlijk huis studeren. Is er misschien sprake van een actief spreidingsbeleid om studenten naar afgelegen gebieden te sturen met al doel heel China te laten overheersen door de Han Chinezen? We vermoeden van wel. In de trein zit ook een politieagent uit functie, maar wel in uniform. Hij is extreem ranzig en zit aan één stuk te rochelen en te spugen op de grond. Het gaat de hele nacht en dag door. Niemand anders dan wij lijken zich daaraan te storen. Hij is trots op zijn uniform met rode ster en laat overduidelijk blijken zich erg belangrijk te vinden. Dat is allemaal prima. Dat moet hij lekker zelf weten, maar dat kan ook best zonder al dat vieze gerochel. Het fluimen zelf is nog tot daar aan toe, maar dat schrapende en raspende geluid van de rochel die ergens achter in de keel wordt klaargemaakt is echt te smerig.

Om 22.00 uur gaan zoals gewoonlijk de lichten uit in de trein. Tijd om te slapen betekent dat. Alleen niet iedereen in de trein denkt er hetzelfde over. Aardige mensen die Chinezen met wie we de coupe delen, maar ook zij kunnen absoluut niet tegen stilte. Ze praten maar door en dan ook niet op een volume dat past bij de nacht. Het principe van een fluistergesprek lijken ze niet te kennen. Rekening houden met anderen ook niet. Gelukkig zijn de Chinezen wel gewend om te luisteren naar opdrachten. Als je dus aan ze vraagt om stil te zijn, dan doen ze dat ook. Ze staan er alleen totaal niet bij stil dat ze anderen tot last zijn.